ด้านลลิน
ครืดดด~
เสียงโทรศัพท์ของร่างเล็กที่นั่งสีหน้ายังคงมีความเหยเกอยู่บนโซฟาราคาแพงดังขึ้น ทำให้มือบางเอื้อมเข้าไปหยิบขึ้นมาดู
กนกวรรณ
ทันทีที่เห็นชื่อปลายสายที่โทรเข้ามา นิ้วเรียวก็ไม่รอช้าที่จะกดรับสายด้วยความรวดเร็ว
“สวัสดีค่ะ~”
(คุณลลิน สะดวกคุยไหมคะ กนกโทรมารบกวนหรือเปล่า)
“ไม่เลยค่ะพี่กนก คุยได้ค่ะ” เจ้าของใบหน้าใสยิ้มหวานตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มสดใส
(พอดีคุณยายฉวีคิดถึงคุณลลินน่ะค่ะ แล้วก็คะยั้นคะยอให้กนกโทรถามคุณลลินว่าวันพรุ่งนี้หรืออาทิตย์จะเข้ามาที่มูลนิธิหรือเปล่า)
“อ๋อ วันพรุ่งนี้เหรอคะ…” เสียงหวานทวนพลางก้มลงมองยังสภาพร่างกายของตัวเอง
“…ฝากบอกคุณยายด้วยนะคะว่าอาทิตย์นี้ลินคงไม่ได้ไป” ร่างบางบอก เพราะเพียงแค่เดินในห้องคอนโดตัวเอง ลลินยังรู้สึกแสบไม่หาย แถมท่าเดินของเธอก็ผิดปกติกว่าเดิมไปพอสมควร เท่าที่หญิงสาวสังเกต
(โอเคค่ะ เดี๋ยวกนกบอกคุณยายให้นะคะ)
“ค่ะ ฝากบ
