อีกด้าน
“โอ๊ย ทำไมไปนานจัง” เสียงสมรหรือหมอนเอ่ยพึมพำพลางจ้องมองยังลิฟต์ที่อยู่บริเวณด้านนอกห้องแผนกงานตัวเองสีหน้าเริ่มหงุดหงิด หลังจากที่เธอให้นักศึกษาฝึกงานตัวเล็กไปเอากล่องพัสดุของขวัญที่เธอตั้งใจซื้อเป็นของขวัญให้กับลูกชายวัยห้าขวบของตัวเองแทนให้ ทว่าผ่านไปหลายนาทีแล้ว หญิงสาวก็ยังไม่กลับขึ้นมา
“หรือว่าแอบอู้งานไปไหน” หญิงวัยกลางคนยังคงพูดออกมาด้วยความคิดที่ติดลบตามประสา ซึ่งขณะที่ร่างท้วมกำลังนั่งหงุดหงิดอยู่
“พวกเรา!” พนักงานหญิงคนหนึ่งในแผนกวิ่งเข้ามาด้านในด้วยท่าทีตื่นตูม
“มีอะไร ยัยพิม” คนที่นั่งทำงานกันอยู่ต่างหันถามคนที่มาใหม่
“น้องลลิน!…”
“ทำไม เด็กนั่นเป็นอะไร” สมรรีบถาม
“น้องไม่ได้เป็นอะไร แต่…”
“…น้องเป็นลูกสาวคุณพิเชษฐ์”
“พิเชษฐ์ไหน?”
“หัวหน้าพรรคเพื่อชาติไทยไง” ทันทีที่ร่างสวยคนนั้นพูดจบ สมรที่ได้ยินก็แทบหยุดหายใจ
“กะ…แก ว่าไงนะ ลูกใคร” หญิงวัยกลางคนถามย้ำ
