“ทำสปาเกตตีเหรอคะ” ลลินถามคนตัวสูงที่กำลังทำอาหารอยู่ท่าทีสบาย ๆ ทว่าดูทะมัดทะแมงอย่างไม่น่าเชื่อด้วยความตื่นตา ผิดกับโจชัวที่แสดงสีหน้าราบเรียบในการทำอาหารตรงหน้าไป กระทั่งทุกอย่างเสร็จสิ้น
“โห” คนตัวเล็กทำเสียงพลางจ้องมองยังอาหารสไตล์อิตาเลียนด้วยความตกตะลึงสลับกับเงยหน้าขึ้นมองยังรุ่นพี่ตัวสูงข้างห้องอยู่อย่างนั้น
“มองอะไร ไปหยิบช้อนแล้วเดินตามมา” พูดจบ ชายหนุ่มที่อยู่ในชุดกันเปื้อนก็ถือจานอาหารเดินเข้าไปวางลงยังเคาน์เตอร์โต๊ะอาหารที่อยู่ไม่ไกล ซึ่งลลินที่ได้ยินก็รีบเอื้อมมือไปหยิบช้อนเดินตามร่างสูงไปด้วยความว่าง่าย ก่อนจะจัดการวางช้อนหนาลงบนจาน
“…” ดวงตากลมโตเอาแต่จ้องมองอาหารที่อยู่ตรงหน้านิ่งพลางก้มลงสูดดมกลิ่นหอมสีหน้าฉายออกมาถึงความตื่นเต้นอย่างชัดเจน รวมถึงลอบเงยหน้ามองยังรุ่นพี่ตัวสูงไม่หยุด
“จะมองอะไรนัก” เจ้าของใบหน้าหล่อที่รับรู้ได้ถึงสายตาจ้องมองจากร่างเล็กเอ่ยถามขึ้นเสี
