Chapter 2
659 คำ
Chapter 2
เช้าวันใหม่มาเยือน ทุกชีวิตตื่นขึ้นมาเพื่อทำหน้าที่ของตัวเอง ชุนพร้อมบิ๊กไบค์คู่ใจก็เช่นกัน เขารีบไปทำงานตั้งแต่เช้าตรู่เหมือนทุกวันด้วยเป้าหมายเดิม
“ไอ้ชุน มาแต่เช้าอีกแล้วนะมึง กูนึกว่ามึงจะลุกไม่ไหวเสียอีก”
น่านนทีเอ่ยทักคนที่กำลังจอดรถให้เข้าที่
"มึงพูดกับใครอยู่ ระดับกูเนี่ยนะ ไม่มีทาง"
“เป็นไงมึง ได้แกะของขวัญกูดูหรือยัง”
ชุนเดินเข้ามาลากเก้าอี้ตัวที่อยู่ตรงกันข้ามแล้วนั่งลงไป อดที่จะมองไปรอบ ๆ ไม่ได้เพื่อหาขวัญข้าว
“ยัง กูยังไม่แกะ เพราะคนอย่างมึงต้องกวนตีนกูแน่”
ยังไม่ทันคุยอะไรกันต่อเสียงโทรศัพท์ของชุนก็ดังขึ้น เขาจึงลุกเดินออกมาเพื่อรับโทรศัพท์ คุยกับใครบางคนสักพักก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่เดิม
“ใครโทรมาแต่เช้าเลยวะไอ้ชุน”
“พี่เชนน่ะ พี่ชายกูเขาจะให้กูย้ายเข้าไปอยู่บ้านที่เขาซื้อไว้”
“ไปอยู่กับเขาน่ะเหรอ”
“เปล่า พี่เชนเขาจะย้ายไปอยู่ต่างประเทศ เขาเลยจะยกบ้านให้กูเพราะเขาไม่อยากให้คนเช่า”
“เห้ย ก็ดีสิ ได้บ้านฟรี ๆ”
“ดีบ้าอะไร บ้านพี่เชนอยู่ไกลจากที่ทำงานตั้งเยอะ แล้วอีกอย่างอยู่ใกล้วัดเลย”
“ไกลน่ะกูพอเข้าใจ แต่ใกล้วัดน่ะมันยังไงวะ”
“กูกลัวผี”
ชุนพูดได้เท่านั้นน่านนทีก็หัวเราะลั่นออกมา ก่อนทั้งคู่จะคุยกันต่อรวมถึงเรื่องการย้ายที่อยู่ของชุนด้วย เมื่อได้เวลาทำงานต่างก็แยกย้ายไปทำหน้าที่ของตนเช่นทุกวัน
หนึ่งเดือนต่อมาชุนตัดสินใจย้ายที่อยู่ตามที่พี่ชายตนขอร้อง โดยมีน่านนทีช่วยขนของ และขวัญข้าวเป็นคนจัดห้องให้
“พี่ชุน อันนี้กล่องอะไรคะ พี่ใช้มั้ย”
ขวัญข้าวเอ่ยถามพร้อมยกกล่องให้ดู ซึ่งชุนเห็นแล้วจำได้ทันทีว่าเป็นกล่องของขวัญวันเกิดจากเพื่อนรัก
“อ๋อ เอาไว้ก่อนก็ได้ขวัญ เดี๋ยวพี่เก็บเอง”
ชายหนุ่มรีบตอบเพราะกลัวว่าถ้าเพื่อนมาเห็นเข้าจะเกิดความน้อยใจขึ้นมา เขาจึงรีบนำกล่องนั้นไปซ่อนสายตาน่านนทีไว้ก่อน คิดว่าจะแกะดูหลังจัดทุกอย่างเข้าที่แล้ว
ทั้งหมดใช้เวลาไม่นานก็จัดของและทำความสะอาดบ้านจนเรียบร้อย ชุนจึงเอ่ยปากชวนน่านนทีและขวัญข้าวไปทานอาหารเย็นเพื่อเป็นการตอบแทน และจะได้พัฒนาความสัมพันธ์ระหว่างเขากับขวัญข้าวไปพร้อมกัน
เสียงบิ๊กไบค์วิ่งดังมาตามถนนในยามค่ำคืน ก่อนจะจอดในบ้านเดี่ยวชั้นเดียวที่มีเนื้อที่กว้างขวาง
ชุนถอดหมวกกันน๊อคออกหลังจากจอดรถเรียบร้อย เขาเหลียวซ้ายแลขวาเมื่อจู่ ๆ ก็นึกเสียวสันหลัง รอบกายนั้นมืดมิดเพราะเป็นคืนข้างแรม ความวังเวงเริ่มเกาะกุมหัวใจเมื่อเขาเหลือบไปเห็นปล่องเมรุสูงตระหง่านอยู่ท่ามกลางความมืดดำ
“พี่เชนนะพี่เชน จะหาทำเลที่มันดีกว่านี้หน่อยก็ไม่ได้”
เขาเอ่ยเบา ๆ ขณะไขกุญแจเพื่อเข้าบ้านด้วยความเร่งรีบ เมื่อเข้ามาในบ้านก็ตรงดิ่งไปยังห้องนอน ชายหนุ่มหย่อนกายลงบนที่นอนหนานุ่มโดยไม่อาบน้ำ พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นกล่องของขวัญของน่านนทีวางอยู่หัวเตียง แวบหนึ่งก็นึกสงสัย
'เอ...เราวางไว้ตรงนี้เหรอวะ'
ทว่าเหมือนต้องมนตร์ ชายหนุ่มเอื้อมมือไปหยิบมาพลิกดู ก่อนจะเขย่าฟังเสียงสิ่งของที่อยู่ด้านใน แต่เพราะความง่วงงุนทำให้เขาวางลงกับที่นอน ไม่นานเขาก็ผล็อยหลับไปเพราะความอ่อนเพลีย
- ผู้เขียน
