ค่ำของวันต่อมาอหัสกรขับรถมาที่บ้านหญิงสาวพอเห็นเจ้าคิเรทำท่าจะวิ่งเข้ามาใกล้เขาที่ไม่ค่อยชอบหน้ามันก็เอ่ยปากไล่อย่างไร้ไมตรี
“ออกไปห่าง ๆ เลย ฉันไม่ชอบแก”
แมวน้อยที่ถูกไล่รีบกระโดดไปหลบซ่อนตัวที่อื่นอย่างน่าสงสารเหมือนมันก็มีสัญชาตญาณรับรู้ว่าใครที่รักและไม่รักมัน นึกรักถือแก้วน้ำหวานสีแดงเดินออกมาเห็นอหัสกรยืนอยู่กลางบ้าน มองเจ้าคิเรด้วยแววตาขวางขุ่น
“คุณมีอะไรหรือเปล่าคะ”
ถ้าไม่มีเขาคงไม่มา ชายหนุ่มเปลี่ยนเป้าหมายมามองเธอ สูดลมหายใจเข้าก่อนจะปล่อยออกแรง ทรุดกายนั่งลงที่โซฟาแล้วเอ่ยธุระ
“ผมพูดกับคุณพ่อแล้วเรื่องที่คุณจะออกไปทำงานที่อื่น คราวนี้ก็เหลือแต่คุณว่าจะบอกกับท่านตามที่คุยกันหรือเปล่า ถ้าตกลงก็เตรียมเก็บของย้ายเลย”
“ฉันขอพาคิเรไปด้วยนะคะ ฉันจะไม่ทิ้งมัน”
ชายหนุ่มเลิกคิ้ว ตวัดสายตาไปมองก้อนกระดำกระด่างที่ซ่อนตัวอยู่หลังผ้าม่าน โผล่ออกมาแค่หาง นี่เธอตั้งชื่อมันว่าคิเรเหรอ ตอน
