Nevermind ไม่เหลือทางที่จะรัก

“เรื่องส่งของเป็นไงบ้างนนท์” “ผ่านไปได้ด้วยดีครับคุณองศา ไม่ต้องเป็นห่วง” “ดีมาก กูจะไปคาสิโนสักหน่อย ใกล้ได้เวลาต้อนรับแขกคนสำคัญละ” ‘องศา โยคินวาณิชย์สกุล’ นี่คือชื่อของผม อายุอานามก็ 32 ปีเต็มวันนี้ ไม่สิ ต้องบอกว่าเป็นวันเกิดที่ผมไม่ค่อยได้แคร์สักเท่าไหร่ ผมเกิดวันที่ 1 มกราคม 19xx ผมเป็นลูกชายคนเดียวของตระกูลโยคินฯ ที่เป็นถึงตระกูลร่ำรวยติดอันดับของประเทศ มีกิจการและธุรกิจมากมาย เมื่อก่อนพ่อของผมเป็นหัวหน้ามาเฟียมาก่อนและนั่นทำให้ผลพวงจากรุ่นพ่อมาสู่รุ่นผม แน่นอนว่าผมทำงานบริษัทด้านธุรกิจนำรถเข้ามาจากต่างประเทศ ตามออร์เดอร์ที่คนรวยสั่งก็จัดมาให้... และธุรกิจอีกอย่างหนึ่งของผมคือ ‘คาสิโน’ ใช่ ธุรกิจนี้ทำเงินให้ผมมากมายมหาศาล ทว่าคาสิโนของผมพ่อไม่เคยเห็นด้วยกับสิ่งที่ผมจะทำ เป็นการทำอย่างผิดกฎหมายและผมบอกพ่อว่า ‘ไม่ทำก็ได้ครับ’ ซะที่ไหนกันล่ะ ผมแอบเปิดแบบลับๆ โดยที่พ่อกับแม่ไม่รับรู้ ไม่เห็นและไม่ได้ยิน เพราะคาสิโนเป็นสิ่งเดียวทำให้ผมมีเงินมากมาย เพียงแค่ขายรถมันจะได้ค่า % สักเท่าไหร่กันเชียว ผมออกจากบริษัทรถกระชับเสื้อสูทสีดำและปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวข้างในลงสองเม็ด เห็นถึงรอยสักตรงแผงอกลากยาวเป็นคำว่า ‘01.01.19xx’ ต่อท้ายด้วย ‘Ongsa Yokin Vanichsakul’ เป็นตัวภาษาอังกฤษแบบตวัด นอกจากรอยสักตรงแผงอกตรงแขนขวา หลังมือทั้งขวาซ้าย,แผ่นหลังและลำคอ บนร่างกายของผมมีแต่รอยสักทั้งนั้น แม้ว่าพ่อแม่จะรู้สึกเหมือนว่าผมเป็นพวกที่ไม่เหลือพื้นที่สำหรับให้เห็นเนื้อหนังมังสาก็ตามที เนื่องจากผมเป็นพวกที่ชื่นชอบรอยสักเอามากๆ เมื่อก่อนตอนเรียนมหาลัยก็สักอยู่แล้ว แต่ก็มาสักเพิ่มอีก เช่นตรงลำคอหรือท้ายทอย หน้าท้องมีรอยถูกมีดฟัน ไม่ขอบอกนะว่าผมได้มันมายังไง ออกมาถึงหน้าบริษัทผมก็ได้แต่ขมวดคิ้วเพราะเห็นผู้คนเดินไปมาเยอะพอควร “ทำไมคนเยอะแบบนี้วะ?” หันไปถามนนท์ที่ยืนอยู่ด้านหลัง ผมเท้าเอวและมองคนที่เดินสวนผมไปเหมือนกับว่าเป็นเพียงอากาศธาตุ อีกส่วนก็มองด้วยสายตาที่หลงใหล “น่าจะมีงานนะครับ ในห้าง” ด้วยเพราะบริษัทตั้งอยู่ใกล้ห้างสรรพสินค้าและพวกร้านค้าที่เป็นแบบตึกล็อกตรงข้าม ก็อาจมีส่วนนะเพราะบริษัทที่ผม เข้ามาเป็นเพียงแค่โชว์รูมรถเท่านั้น ไม่ได้ใหญ่โตขนาดนั้น แต่รถในโชว์รูมรวมกันเป็นร้อยล้านจะบอกให้ ผมล้วงกระเป๋าหยิบสมาร์ทโฟนสุดหรูสีน้ำเงินด้านขึ้นมาต่อสายหาคนของตัวเองที่อยู่คาสิโนว่าให้ต้อนรับแขกคนสำคัญทีเนื่องจากผม คงไปไม่ทันแน่รถติดเป็นหางว่าวแบบนี้ “มึงไปก่อนเลย เดี๋ยวกูตามไป” “ครับคุณองศา” นนท์ลูกน้องคนสนิทและเป็นคนเดียวที่ผมมอบงานสำคัญให้ทำแทนเสมอ นนท์เป็นหนุ่มวัยยี่สิบห้าปี ผมเจอกับนนท์ได้ก็เพราะว่าหมอนั่นมันกำลังหางานทำอยู่ ไม่ใช่แค่คนธรรมดาแต่นนท์เก่งเรื่องการต่อสู้และเก่งเรื่องธุรกิจ แค่สอนงานไม่กี่วันก็ทำได้อย่างดีเยี่ยม นนท์ถูกผมทดลองงานเป็นเวลาสองเดือนพอผ่านก็เลยทำงานกับผมนับตั้งแต่อายุยี่สิบ เป็นเวลาห้าปี ที่อยู่ด้วยกัน นนท์เป็นคนซื่อตรงและซื่อสัตย์ เพราะแบบนี้ผมถึงได้ชอบ ชอบนี้หมายถึงทำงานที่ได้รับมอบหมายอย่างดีเยี่ยมนะ ไม่ใช่อะไรอย่าคิดกันเยอะ ผมคุยสายกับลูกน้องที่อยู่คาสิโนพลางหยิบบุหรี่ Marlboro Arctic Black คีบไว้ตรงมุมปากหยิบไฟแช็กในกระเป๋าเสื้อสูทเป็นแบบเติมแก๊สสีเงินที่สั่งทำพิเศษเพราะภาษาอังกฤษสลักคำว่าโยคินไว้สั้นๆ เมื่อคุยกับปลายสายเรียบร้อยผมก็ปลดล็อกรถ LOTUS ELISE SPORT 220 สีดำเงาตัดเทาราคาก็เกินยี่สิบล้าน ที่จริงผมมีรถที่ขับอีกเยอะจอดทิ้งไว้ที่คอนโดและเลือกใช้รถคันนี้เพราะมันมีแค่ไม่กี่คันในประเทศและมันอยู่ที่ผม “เออ คุณคะ” เปิดประตูรถค้างไว้ผมก็หันไปมองร่างบอบบางของผู้หญิงคนหนึ่ง เธอมีใบหน้าที่สละสวย ดวงตากลมโตรับกับใบหน้าเรียว สีผิวซีดขาว ผมสีดำยาวปล่อยสยายกลางหลังสวมชุดนักศึกษาแบบเรียบร้อยสุดๆ เธอยื่นอะไรบางอย่างมาตรงหน้าผมและนั่นคือกระเป๋าเงินของผมเอง มีเงินอยู่หลายแสนทำตกตอนหยิบสมาร์ทโฟนแน่เลย “ของคุณค่ะ” “รู้ได้ไงว่าของผม?” “ฉันเห็นคุณทำมันตกเองกับตาไงคะ” คำพูดแสนเรียบนิ่งไม่ต่างจากใบหน้าที่เย็นชาไม่เข้ากับใบหน้าสวยๆ เลยแหะ ผมรับกระเป๋าเงินของตัวเองมาพลางทิ้งบุหรี่ลงบนพื้นและขยี้มันจนแหลก ควักเอาธนบัตรสีเทาสามใบส่งให้ “อะไรคะ?” “เงิน เห็นเป็นอย่างอื่นหรือไง” “แล้วให้ฉันทำไมคะ?” เกลียดผู้หญิงแบบนี้ชะมัด ผมยื่นเงินให้ผู้หญิงคนไหนก็รับไปหมด ทำไมเธอจะต้องมีคำถามด้วยไม่เข้าใจเลยว่ะ “ตอบแทนที่เก็บกระเป๋าเงินมาคืนผม ในกระเป๋านี้มีเงินอยู่หลายแสน ถ้าคุณไม่เก็บมาให้มันก็คงหาย” “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันช่วยไม่ได้ต้องการของตอบแทน ขอตัวนะคะ” พูดจบก็เดินสวนผมไปซึ่งมือก็ยังคงถือเงินที่จะให้เธออยู่ สายตาตวัด ไปมองแผ่นหลังบอบบางที่เดินหายไปจนลับตา ตัวเล็กแถมยังเตี้ยกว่าผมเยอะเลย สูงแค่หน้าอกยังไม่เลยหัวไหล่ด้วยซ้ำ ความหยิ่งผยองของผู้หญิงเนี่ย... น่าสนใจเป็นบ้า ผมเบ้ปากและเก็บเงินลงกระเป๋าเงินตามเดิม ขึ้นรถขับไปอย่างรวดเร็วเพื่อตรงไปนอกเมืองไม่ไกลสักเท่าไหร่ ที่นั่นคือสถานที่ที่เป็นคาสิโนแบบว่าเพิ่งสร้างเสร็จได้มาปีหนึ่งล่ะ ที่อยู่นอกเมืองไม่ใช่อะไรนะ ไม่ได้กลัวเพียงแค่ว่าที่นั่นมันดูสงบดี ไม่มีคนพลุกพล่าน อีกอย่างด้านนอกผมทำแบบวินเทจมากติดป้ายคำว่า ‘Ongsa Casino’ ปกติคาสิโนจะจัดในโรงแรมซะส่วนใหญ่ ผมแค่อยากแปลกแยกอะนึกออกปะ จะให้ธุรกิจไปอยู่รวมกับที่อื่นมันก็ยังไงอยู่ แบบนั้นผมไม่ค่อยชอบสักเท่าไหร่ เดินตรงเข้ามาด้านในก็ยังคงคึกคักเป็นพิเศษเพราะมีแขกคนสำคัญมาที่นี่ด้วย ผมมองตรงไปยังโต๊ะเล่นที่กำลังโหวกเหวกโวยวายที่เล่นได้เหรียญคาสิโนที่จะแปลเป็นเงินได้อย่างมากมายมหาศาล รอยยิ้มของผมผุดขึ้นตรงมุมปาก พลางกวักมือเรียกผู้หญิงที่ทำงานที่นี่เกือบยี่สิบชีวิต บางส่วนเป็นเด็กเสิร์ฟ,นักเต้นรูดเสาหรือเด็กชงเหล้า ไม่มีเรื่องขายตัวในคาสิโนผมหรอกนะ... เชื่อหรือเปล่าล่ะ? “สวัสดีค่ะคุณองศา”