“กุนแม่ขา หม่ำ ๆ หนม” เสียงสดใสร้องทักทันทีที่เห็นคนเป็นแม่พาให้ศศิลัลน์ต้องคลี่ยิ้มเอ็นดูและก้าวเดินเข้าไปหา ถาดขนมที่วางอยู่ตรงหน้าพร่องไปพอสมควรบ่งบอกว่าลูกสาวตัวน้อยคงไม่ได้นั่งกินอยู่เพียงลำพัง ทว่าภายในสวนกลับมีเพียงยัยหนูที่นั่งกินขนมอยู่
“น้องลินน์ ทำไมหนูอยู่คนเดียวคะ”
“กุนป้อกุยตุระอยู่ตรงน้านคร่า” หนูน้อยพยายามตอบให้ฉะฉานทั้งที่ยังทำไม่ได้พร้อมกับชี้ไม้ชี้มือไปที่มุมหนึ่งของสวน ตาคู่หวานมองตามก่อนจะได้เห็นคนร่างสูงยืนอยู่ มือหนึ่งก็ยกโทรศัพท์เอาไว้แนบหู สายตาก็มองมาที่ยัยหนูเป็นระยะ และพอเห็นเธอตาคู่นั้นก็จ้องมาไม่วางตา
เป็นหญิงสาวซะเองที่ดึงสายตาหลบอย่างคนขี้ขลาด
เหตุการณ์เมื่อเช้ายังคงวนเวียนอยู่ในความคิดแม้ว่าเมื่อเช้าจะมีสายเข้ามาจากทางฝั่งชายหนุ่มจนเขาต้องปล่อยเธอไปรับสายและเธอก็ชิ่งไปอยู่บ้านพี่เขยมากว่าชั่วโมงโดยอ้างว่าเอาแบบแปลนบ้านไปให้พี่เขยกับพี่สาวที่อยากจะมีบ้า
