ทั้งที่ควรจะระแวงจนนอนไม่หลับแต่ศศิลัลน์กลับหลับไปอย่างง่ายดาย ค่ำคืนยาวนานแปรเปลี่ยนเป็นเช้าวันใหม่ตามวัฏจักรของธรรมชาติ เมื่อถึงเวาลาตื่นตามปกติศศิลัลน์ก็รู้สึกตัวโดยไม่จำเป็นต้องมีนาฬิกาปลุก
ตาคู่หวานเผยขึ้นก่อนจะกระพริบเป็นการขับไล่ความง่วงงุน สิ่งแรกที่ตาคู่หวานมองในเช้าวันใหม่ย่อมเป็นลูกสาวตัวน้อยในอ้อมแขน ทว่าพอมองยัยหนูที่ตนกอดอยู่ดวงตาก็พลันเบิกกว้าง
นี่มัน...
ทั้งที่ควรจะเป็นร่างนุ่มนิ่มที่นอนหลับอยู่ในอ้อมแขนเหมือนกับทุก ๆ วันตอนนี้ตัวเธอเองกลับเป็นฝ่ายอยู่ในอ้อมแขน...แต่ไม่ใช่อ้อมแขนของลูก
ทำไมเธอถึงมาอยู่ในอ้อมแขนของพ่อของลุกได้ล่ะ?
ศศิลัลน์ตกใจจนแทบผงะ ใจอยากถอยจากตรงนี้ไปซะแต่กลับทำไม่ได้เพราะอ้อมแขนนี้รัดเธอเอาไว้จนไปไหนไม่ได้ ฉับพลันเปลือกตาคู่นั้นก็เผยอขึ้นเผยให้เห็นดวงตาง่วงงุนแต่ก็ยังมีเสน่ห์ให้ได้เห็น
เพียงเสี้ยวนาทีดวงตาคู่นั้นก็ตื่นเต็มตา เขาจ้องเธอ เธอจ้องเขา
