เยี่ยนอวี่หมิงฟังคำถามแล้วหัวใจก็ปวดแปลบไม่น้อย คิดไม่ถึงว่าแม้แต่ชื่อของเขา นางก็ลืมเลือนไปหมดสิ้น นี่คงเป็นบทลงโทษของมนุษย์ชั่วช้าเช่นเขา แม้ไม่เกิดบาดแผลทางกาย ทว่าทางใจนั้น ราวกับถูกเฉือนออกไปเป็นพันเป็นหมื่นชิ้น
เจ้าลืมสิ้นแล้วจริงหรือ...
เยี่ยนอวี่หมิงมองสตรีตรงหน้าด้วยสายตาตัดพ้อ ผิดหวัง หากแต่มิอาจกล่าวโทษนางได้ เมื่อทุกอย่างเป็นความผิดของเขาทั้งสิ้น เป็นเขาที่ทำให้นางต้องอยู่ในสภาพไร้ความทรงจำเช่นนี้
บุรุษกล้ำกลืนความขมขื่นลงคอ ใจหนึ่งก็หวังว่านางจะยังหลงเหลือความรู้สึกดี ๆ แก่เขาบ้าง ทว่าเขาอาศัยความดีอันใดจะเรียกร้องความเห็นใจจากนาง
ความดีไม่มี แต่ความชั่วนั้นสูงกว่าบรรพตเสียอีก
“ข้าแซ่เยี่ยน นามอวี่หมิง ฟูเหริน...เจ้าเรียกข้าว่าเหล่าหมิง”
น้ำเสียงนุ่มนวลราวกับสายน้ำของบุรุษเอ่ยคำตอบออกมาอย่างเรียบง่าย ใบหน้าของเขาประดับด้วยรอยยิ้มบาง ๆ ทว่าทั้งหมดนี้กลับทำให้ดวงหน้าของ
