“อาการนางเป็นเช่นไร อีกนานเท่าใดจึงจะตื่น” เยี่ยนอวี่หมิงถามน้ำเสียงเคร่งเครียด สายตาที่มองก็กดดันยิ่ง ที่เป็นเช่นนี้เพราะยังกังวลนัก กลัวว่านางจะไม่ฟื้นคืน กลัวว่านางจะทิ้งเขาและออกเดินทางไกลอย่างไม่มีวันหวนกลับ
หากเป็นเช่นนั้นคงมิต่างจากการลงทัณฑ์เพราะความโง่เขลาของตัวเอง หวนคิดแล้วก็ทำได้เพียงแค่สำนึกผิด แต่สำนึกผิดไปแล้ว ละอายใจแล้วต้องทำเช่นใดต่อ หากนางไม่ตื่นขึ้นมาแล้วสบถก่นด่าเขาสักหลาย ๆ วัน ความรู้สึกเหล่านั้นก็ไร้ประโยชน์
ซวนฉางเล่อปาดเหงื่อออกจากหน้าผาก ริมฝีปากและลำคอแห้งผากครั้นต้องเผชิญหน้ากับความเป็นความตาย บุรุษตรงหน้าก็มิต่างจากพญายมที่ยืนรอเก็บวิญญาณของเขา หากคำตอบไม่ดีพอ บางทีศีรษะของเขาอาจกลายเป็นเป้าสำหรับฝึกวิชาอาวุธลับก็เป็นได้ ความหวังที่จะมีชีวิตรอดคงต้องขึ้นอยู่กับสตรีผู้นี้เสียแล้ว
ลิ้นชื้นแลบเลียริมฝีปากแล้วค่อย ๆ เรียบเรียงคำตอบอย่างใจเย็น
“ร่างกายของนายห
