ตอนที่ 6
907 คำ
อารดาจอดรถยนต์ที่หน้าคอนโดของแววดาว มองร่างสูงใหญ่ที่ยังอยู่ในชุดเจ้าบ่าวของพาทิศเดินโซซัดโซเซเข้าไปภายในอาคารเบื้องหน้าอย่างคุ้นเคยด้วยความเจ็บปวด
น้ำตาอุ่นๆ ไหลออกมาอาบสองแก้มนวลจนเปียกชุ่ม สองมือต้องยกขึ้นป้ายทิ้งซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ค่ำคืนนี้เป็นคืนแต่งงานของหล่อนแท้ๆ แต่เจ้าบ่าวกลับออกมาหาผู้หญิงอีกคน แถมเจ้าสาวหมาดๆ อย่างหล่อนยังเป็นคนขับรถมาส่งด้วยตัวเองอีกด้วย
หญิงสาวฟุบหน้าลงกับพวงมาลัยรถ ร้องไห้ออกมาปิ่มจะขาดใจ ไม่มีอะไรจะเจ็บปวดไปกว่าสิ่งที่หล่อนกำลังเผชิญหน้าอยู่ในขณะนี้อีกแล้ว
พาทิศไม่มีทางหยุดรักแววดาว แม้จะเห็นคลิปที่แววดาวเข้าโรงแรมกับผู้ชายคนอื่น สองหูของเขารับฟังแต่คำพูดของผู้หญิงคนนั้น แม้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะโกหกก็ตาม
ตอนนี้หนทางที่จะเอาชนะใจของพาทิศมันมืดดำและไม่มีแสงสว่างเลย
อารดาร้องไห้ด้วยความเจ็บช้ำ กว่าจะพาร่างกายกลับไปบ้านได้ก็ทุลักทุเลเหลือเกิน
แววดาวยิ้มอย่างผู้ชนะ เมื่อตัวเองสามารถลากพาทิศออกมาจากห้องหอได้สำเร็จ
“ขอบคุณนะคะที่มาหาแวว”
แค่บีบน้ำตานิดๆ หน่อยๆ พาทิศก็หลงกลใจอ่อนเสียแล้ว
“ผมต้องมาหาคุณสิ... เพราะผมทนให้คุณร้องไห้คนเดียวไม่ได้แวว...”
แววดาวยิ้มหวาน ถึงชุดเจ้าบ่าวของพาทิศออกจากตัว จากนั้นก็ดันให้เขาล้มลงนอนบนเตียง และเอียงตัวนอนเคียงข้าง
“คุณน่ารักกับแววเสมอเลยค่ะ”
“เพราะคุณเป็นคนเดียวที่ผมรักไงแวว...”
“แววก็รักคุณค่ะเอก...”
แววดาวใช้มารยาหญิงหลายร้อยเล่มเกวียนที่ตัวเองมี ปรนเปรอให้กับพาทิศจนชายหนุ่มครางลั่นห้องด้วยความสุขสม
พาทิศชอบอะไร ไม่ชอบอะไร หล่อนรู้ดีทุกอย่าง และแน่นอนว่า หล่อนสามารถทำให้เขายอมสยบใต้ฝ่าเท้าได้ง่ายดายนัก
“ชอบไหมคะเอก... ชอบให้แววดูดไหมคะ”
“ชอบที่สุดแวว... โอ้ววว ผมมีความสุขมาก... โอ้ววว... ในปากของคุณ...”
แทนที่ค่ำคืนนี้พาทิศจะเข้าหอกับเจ้าสาวของตัวเอง แต่เขากลับกำลังมีเซ็กอย่างเร่าร้อนกับแววดาวจนเตียงสะเทือน
หลังจากพายุสวาทผ่านพ้นไป พาทิศก็นอนหลับใหล ในขณะที่แววดาวยังไม่จบสิ้นแผนการปั่นหัวอารดา
หล่อนหยิบโทรศัพท์มือถือของพาทิศที่ตัวเองรู้รหัสปลดล็อกหน้าจอ ขึ้นมาถ่ายรูปบนเตียงของตัวเองกับพาทิศ และส่งไปให้อารดา
‘ขอบคุณนะที่ให้ยืมเจ้าบ่าว ฉันจะดูแลเอกเป็นอย่างดี นี่เขาก็เพิ่งหมดแรงหลับไป ขอบคุณอีกครั้งนะ อารดา’
แววดาวยิ้มเยาะให้กับหน้าจอโทรศัพท์ ก่อนจะส่งรูปถ่ายเพิ่มไปอีกหลายรูป
อารดาที่เห็นรูปภาพพวกนั้นก็ร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด
หล่อนจะเรียกร้องอะไรกับใครได้ล่ะ ในเมื่อหล่อนเป็นคนเลือกทางนี้ด้วยตัวเอง
อารดากดปิดหน้าจอโทรศัพท์มือถือ วางมันไว้บนหัวเตียง ก่อนจะพยายามข่มตาให้หลับ แต่กว่าจะหลับได้มันก็ยากเย็นเหลือเกิน
อารดาตื่นขึ้นในเช้าวันต่อมา ก็พบว่าพาทิศกลับมาที่บ้านแล้ว เขากำลังยืนติดกระดุมเสื้ออยู่ริมหน้าต่าง
และเมื่อเขาหันมาเห็นว่าหล่อนตื่นนอนแล้ว ก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“หวังว่าเธอจะไม่บอกเรื่องเมื่อคืนกับคุณหญิงย่านะอารดา”
อารดาขยับตัวลุกขึ้นนั่ง ดวงตากลมโตของหล่อนตอนนี้มีแต่ความเศร้าหมอง แม้จะพยายามซ่อนเอาไว้แค่ไหนก็ตาม
“ดา... รู้ดีค่ะว่าต้องทำยังไง”
“หวังว่าจะทำให้ได้อย่างที่พูดก็แล้วกัน”
น้ำเสียงของเขาห่างเหิน หมางเมิน และไร้หัวใจสิ้นดี
อารดาเจ็บปวดเหลือเกิน ทุกอย่างที่เกิดขึ้น มันไม่ใช่สิ่งที่ฝันไว้เลย
หล่อนขยับตัวจะลงจากเตียง แต่ทันทีที่ฝ่าเท้าแตะพื้นก็เซจะล้ม พาทิศไวมากเข้ามาประคองเอาไว้ได้ทันเวลา
ร่างของหล่อนตกอยู่ภายใต้อ้อมแขนแข็งแรงของเขา ดวงตาสบประสานกัน คล้ายกับเห็นความเห็นใจในดวงตาคมกล้าของเขา แต่ไม่นานมันก็จางหายไป พร้อมกับเขาที่ปล่อยหล่อนล้มลงบนเตียงอย่างไม่แยแส
“สำออยเก่งนักนะ”
อารดาไม่ได้ตอบ ก้มหน้าซ่อนน้ำตา
“ฉันจะลงไปรอข้างล่าง รีบอาบน้ำแล้วตามลงมาล่ะ ฉันไม่อยากให้คุณหญิงย่าสงสัย”
“ค่ะพี่เอก”
“อยู่ต่อหน้าคุณหญิงย่า เธอเรียกฉัน ‘พี่เอก’ ได้ฉันไม่ว่า แต่ถ้าอยู่ข้างนอก หรืออยู่กันตามลำพัง กรุณาเรียกฉันว่า ‘พาทิศ’ เพราะเธอไม่ใช่ญาติโกโหติกาฝ่ายไหนของฉัน เข้าใจไหมอารดา”
นี่เขาเกลียดหล่อนถึงขนาดนี้เชียวเหรอ
“ค่ะ พี่เอก... เอ่อ... คุณพาทิศ”
เขาไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก นอกจากยิ้มเยาะที่มุมปาก ก่อนจะเดินหายออกไปจากห้องหอ
อารดาปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาอาบแก้ม หัวใจกรีดร้องด้วยความทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส
- ผู้เขียน
