ตอนที่ 7
995 คำ
“ปล่อยนะคะ คุณนิสัยไม่ดี!” เธอต่อว่า น้ำตาเริ่มเอ่อ
ซาฟยอมคลายอ้อมกอด พลางกวาดสายตามองไปยังหญิงสาวแสนสวยตรงหน้า ไม่คุ้นหน้าเลยสักนิด แต่เขาพอคาดเดาได้ว่าผู้หญิงคนนี้คือใคร ถ้าเป็นจริงก็สมกับฉายาของเธอแล้ว
“คุณเป็นใครเหรอ ทำไมถึงมาอยู่ในบ้านผมได้” ซาฟเอ่ยถาม
“ฉันชื่อโมนา” คนขี้กลัวตอบเสียงสั่นแล้วหลบสายตา
ซาฟมองเธอแล้วยิ้มเยาะออกมา ในที่สุดคุณหนูแห่งดีกาลโน่ก็ยอมปรากฏตัวออกมาแล้วสินะ
“แน่ใจแล้วนะครับ ว่าคราวนี้จะไม่มีการสลับตัว” เขาถามเสียงเย็น แววตาทอดนิ่ง
“ไม่แล้วล่ะค่ะ ฉันคือโมนาตัวจริง”
“ถ้าอย่างนั้นก็เชิญเข้าไปด้านใน เราจะได้พูดคุยธุระและข้อตกลงของการอยู่ร่วมกัน!”
เจ้าของร่างสูงใหญ่เหลือบมองไปยังผู้หญิงอีกคนที่ยืนเชิดหน้าอยู่ในห้องรับรอง โมนาไม่กล้าสบตาพี่สาว เธอรู้สึกกลัวและซาฟก็สามารถจับความผิดปกตินั้นได้ คนขี้กลัวนั่งลงข้างๆ พี่สาว บนโซฟาในห้อง
“ผมคิดว่าผมได้ให้คนบอกคุณแล้วนะครับคุณเทียร่า ว่าผมต้องการให้คุณกลับไป”
“ทำไมคะ ทำไมต้องทำกับเทียร่าแบบนี้ในเมื่อเราสองคนก็มีอะไรกันแล้ว!”เทียร่ารีบประกาศกร้าวออกมาเพื่อให้น้องสาวเธอได้รับรู้เรื่องนี้
“ผมไม่สนใจหรอกนะครับ คุณเป็นคนขอร้องผมเอง”
“หมายความว่ายังไงคะ!”
“หากผมมีอะไรกับผู้หญิง แล้วผมต้องคอยรับผิดชอบพวกเธอป่านนี้ผมคงเปิดฮาเร็มได้แล้วล่ะครับ” เขาตอบสีหน้าเรียบเฉย
เทียร่ากัดฟันแน่น เธอไม่มีวันยอมเด็ดขาด กำลังจะได้ทุกอย่างไว้ในมือทำไมเหตุการณ์มันดันกลับเข้าข้างน้องสาวตัวดี
“ฉันไม่กลับ ฉันจะอยู่กับโมนาที่นี่!”เธอยืนยันหนักแน่น
“คุณจะอยู่ที่นี่ก็ได้นะครับ แต่ไม่ใช่ที่คฤหาสน์ของผม คุณต้องไปอยู่ที่เรือนรับรองของแขก”
เธอเก็บความรู้สึกเคียดแค้นไว้ ได้... เธอไปอยู่ที่เรือนรับรองก่อนก็ได้ เพราะสุดท้ายแล้วคนที่จะได้อยู่ที่นี่ก็คือเธอ
“ก็ได้ค่ะ เทียร่าแค่เป็นห่วงน้องสาวเลยอยากอยู่เป็นเพื่อนก็แค่นั้น” เทียร่ารับคำแล้วเหลือบมองน้องสาว
“ถ้าอย่างนั้นผมจะให้คนของผมไปส่งคุณที่เรือนรับรองแล้วกันครับ”
เธอถูกเดวิชพาออกไปจากห้องรับรองทันที เทียร่าถลึงตามองน้องสาวอีกครั้ง โมนาก้มหน้านิ่งด้วยความกลัว
ซาฟกวาดสายตามองใบหน้า รูปร่าง และท่าทาง หากได้มาเป็นภรรยาคงมีหนุ่มมากมาจอิจฉาเขาแน่ เพราะโมนาหน้าตางดงามสมค่ำร่ำลือจริงๆ แต่อาการสั่นกลัวแบบนี้ มันอาจทำให้เขายุ่งยากในภายหลัง
“ทีนี้ก็มาคุยเรื่องของเรา” เขาบอกเสียงเข้มขึ้น
โมนาสะดุ้งกับเสียงของเขา เธอรีบถอยห่างออกไปนั่งชิดริมโซฟาด้วยความหวาดกลัว คนพูดขมวดคิ้วเข้าหากันมองคนกลัวด้วยความไม่เข้าใจ
“คุณเป็นอะไร!” เขาส่งเสียงดุ แต่... ทำไมเขาต้องมีอารมณ์โกรธขึ้นมาด้วย ไม่ได้ตวาดหรือส่งเสียงดังแม้แต่น้อย แต่อีกฝ่ายกลับกลัวจนหนีห่าง มันน่าหงุดหงิดไหม
เธอยิ่งสะดุ้งหนักเมื่อเจอคำพูดตอกย้ำมาอีกระลอก เจ้าของร่างบางมองหน้าเขาแล้วรีบหลบสายตา ต่อให้เขาหล่อเหลาราวกับเทพบุตรก็เถอะ เธอก็ไม่ขออยู่ใกล้
ท่าทางที่เธอมีต่อเขายิ่งทำให้ซาฟรู้สึกไม่พอใจ โมนากำลังทำให้อารมณ์ซึ่งไม่เคยหวั่นไหวต่อสิ่งใด กลายเป็นระอุขึ้นมา ราวกับตะกอนซึ่งถูกกวนให้ขุ่น
“คุณหนูโมนา ได้ยินผมไหม” ชายหนุ่มถามย้ำอีกครั้ง และน้ำเสียงดังกว่าเดิม
คนฟังเลยสั่นหนักเข้าไปใหญ่ ยิ่งเสียงตวาดดังลั่น ร่างกายเธอกลับสั่นอย่างห้ามไม่ได้ คนตัวเล็กหลบมุมตัวลีบด้วยความหวาดหวั่น เธอกำลังเผชิญหน้ากับอะไรอยู่กันแน่ ซาฟสูดหายใจเข้าปอดควบคุมอารมณ์ตนเองให้คงที่ เสียศูนย์ไม่ได้เด็ดขาด
“ผมแค่ต้องการพูดคุยกับคุณหนูเท่านั้น เพราะฉะนั้นกรุณาฟังผมให้ดีๆ” น้ำเสียงเขาอ่อนลง แล้วทอดสายตามองหญิงสาว
โมนากัดริมฝีปากแน่น ไม่กล้าตอบ หรือทำอะไร แม้แต่ขยับยังไม่อยากทำ เธอกลัวอยากกลับบ้าน อยากพบพ่อและพี่สาวที่สุด ทำไมเขาต้องเลือกเธอเป็นเจ้าสาว
ซาฟถอนหายใจออกมา พยายามสะกดกลั้นอารมณ์อย่างที่สุด ไม่ว่ากับใครเขามักอดทนได้เสมอ แต่กับโมนาทำไมยากนัก ปกติเขาสามารถใช้สายตาในการสื่อสาร และทำให้ทุกคนยอมเชื่อฟังหรือตกอยู่ภายใต้ความต้องการของตนได้ แต่ทว่ากับคุณหนูแสนสวยอย่างโมนา มันใช้การไม่ได้เลย เพราะเธอไม่ฟัง! ไม่สน! ไม่แม้แต่จะมองหน้าเขาด้วยซ้ำไป
“ผมตกลงกับพ่อคุณไว้แล้วเกี่ยวกับเรื่องการแต่งงานของเรา คุณจะต้องพักอยู่กับผมที่นี่เป็นเวลาสองเดือนโดยเราจะใช้ชีวิตฉันท์สามีภรรยา” เขาเน้นเสียงหนัก “เพราะฉะนั้นคุณกับผมเราต้องนอนห้องเดียวกัน... และเมื่อครบกำหนดสองเดือนหากผมไม่สามารถยอมรับคุณเป็นเจ้าสาวได้ผมจะส่งคุณกลับไปที่ดีกาลโน่”
คนฟังนิ่งเงียบ ข้อตกลงอะไรกัน มันคือการเอาเปรียบชัดๆ ทำไมคุณพ่อถึงตกลงอะไร มันมากเกินไปแล้ว เธอไม่ได้ปรารถนาจะมีสามี ทำไมไม่แต่งกับพี่เทียร่าไปเสีย
“ไม่เอา!” เธอตอบแล้วสะอื้นออกมา
“อะไรนะ!” ซาฟย้อนถาม กระตุกมุมปากแทบไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน
“ไม่เอา ฉันไม่ชอบคุณ ฉันอยากกลับบ้าน!”
- ผู้เขียน
