ซือมู่อันส่งยิ้มให้กับมารดาก่อนที่จะเข้าไปนั่งลงข้างๆ นางซือหลินซู่มองไปที่บุตรชายด้วยสายตาจับผิดและแอบผิดหวังไม่น้อยกับเรื่องราวที่ได้ยินมา
“ทำไมแม่ทำหน้าแบบนี้ล่ะครับ ใครทำอะไรให้แม่ไม่พอใจหรือเปล่า” ซือมู่อันเอ่ยถามมารดาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ซึ่งต่างจากเวลาที่เขาอยู่ข้างนอกมากมายนัก
“ไม่ต้องมายิ้มให้แม่เลย มู่อันไปทำอะไรผิดมารู้ตัวบ้างไหม” นางซือหลินซู่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“อะไรครับแม่ ผมก็เพิ่งไปเซ็นสัญญาร่วมงามกับนักธุรกิจเมืองเอสมา ผมจะมีเวลาไปทำผิดอะไรที่ไหนล่ะครับ” ซือมู่อันเอ่ยออกมาโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าทำให้มารดาอยากที่จะหยิกเนื้อเขาให้ขาดขนาดไหน
“ยังมีหน้าบอกว่าไม่มีเวลาไปทำผิด แต่พาเด็กเข้าโรงแรมมาเนี่ยนะ” พอนางซือหลินซู่เอ่ยจบซือมู่อันก็ถึงกับอ๋อทันที
“มันก็เรื่องปกติของผมไหมล่ะครับแม่ ลูกผู้ชายมันก็ต้องมีปลดปล่อยกันบ้าง ทุกทีแม่ไม่เห็นจะสนใจนี่ครับ” เขาตอบมารดาออกมาอย่
