เคร้งงงง... โล่อันหนึ่ง ตกลงมาเสียบในพื้นดิน และทวนนั้นก็ตกลงไปตรงหน้าเป่ย เป่ยผลักศพอาจิ้งทิ้งและคว้าโล่กับทวนนั้นกระโดดทะยานไปอย่างบ้าคลั่ง ตัดคอม้าและผู้คน เหยียบศพขึ้นไปบนอากาศ ไล่ฆ่าล่าสังหารผู้คนอย่างกับว่าตนเองนั้นคือเครื่องจักรสังหารมนุษย์
ทหารกองหนุนติดตามมาไม่ลดล่ะ ยิงธนูช่วยป้องกันจากด้านหลังให้อย่างมิขาดสาย จนถึงแม่ทัพและคนทรยศนั้น เป่ยตัดคอของพวกมันทั้งสองและแทงหัวใจมันซ้ำๆมิหยุดหย่อน จนร่างหนึ่งกระโดดมาคว้าเป่ยเอาไว้และกอดรัดลงไปเบาๆเอ่ยเสียงนุ่มนวลนัก
"พอแล้ว มันตายแล้ว ไปตามดูคนรอดชีวิตในสนามรบกันเถิด อย่ากังวลกับคนที่ตายไปแล้วนี่อีกเลย ไปเถิดไปกับเปิ่นไท่จื่อเถิด "
เป่ยชะงักและเดินตามผู้คนไป วิ่งเขย่าผู้คนไปทั่ว ยามจับอังจมูกพบว่าทหารมีลมหายใจก็เร่งแบกขึ้นหลัง ทะยานเหิรฟ้าเหยียบปลายธงของเป่ยเปียน บินเหินเวหามาสู่ผู้คน เป่ยวิ่งวุ่นไปมา น้ำตาหล่นลงมาหยาดแล้วหยาดเล่า
