เป่ยนั้นมีความสุข เฉกเช่นที่บุตรของท่านอ๋องผู้หนึ่งนั้นควรพึงจะมียิ่ง ในทุกเช้ายามที่ลืมตาตื่น มีข้ารับใช้มากมายช่วยอาบน้ำแต่งกาย มีคนให้ขี่หลังปลุกขึ้นมาชวนไปฝึกวิชา ยามที่เหนื่อยล้า ก็ขี่หลังข้ารับใช้นั้นกลับมา ช่างสนุกสนานนัก
ข้ารับใช้ผู้หนึ่งชื่ออาจิ้ง นั้นเป็นคนซื่อนัก แม้มีฝีมือมิมาก แต่การเป็นพี่เลี้ยงของอาจิ้งนั้นเป็นเลิศ เอาอกเอาใจนายน้อยของตนอย่างที่สุด ยามใดที่เป่ยนั้นง่วงงุนนัก ก็จะขี่คอขี่หลังอาจิ้งนอนหลับไปทุกครา
อาจิ้งนั้นเสมือนกับผู้นำแสงสว่างมาสู่ผู้คน ด้วยรอยยิ้มที่สดใสนัก รอยยิ้มของอาจิ้งนั้นมิเคยเลือนหายไป จากดวงใจของเป่ยแม้เพียงคราหนึ่ง ในทุกๆวัน อาจิ้งจะร่ำเรียนไปพร้อมๆกับนายน้อยตน และช่วยทวนวิชานั้นโดยท่องไปแทนนายน้อยของตน จนเป่ยที่ง่วงงุนนั้นได้จดจำวิชานั้นไป คล้ายเสมือนกับมีปีศาจร้าย มาหลอกหลอนไปในทุกๆยาม แม้แต่ในความฝัน เป่ยจึงรอบรู้อยู่มากมาย ผิดแผกไปจากผู้อ
