หยูมิรู้ธรรมเนียมใดๆนัก ก็เพียงส่งน้ำและอาหารออกไปให้นาง และเอ่ยเสียงทุ้มนุ่มเบาๆขึ้นมา
"ข้าจะไปช่วยคนอื่นๆออกมาอีก เจ้ารอที่นี่ก่อนได้หรือไม่ อย่าเพิ่งหนีไปเล่า ข้าจะพาเจ้าไปส่งบ้านในภายหลังเอง "
สตรีนั้นเหลือบดวงตาที่งดงามมองมาในคราหนึ่ง กระชับผ้าคลุมที่มีกลิ่นหอมอบอวลแนบกายตน พยักหน้าขึ้นมาเบาๆ หยูจึงค่อยออกมา ทิ้งสตรีไว้กับทหารของตนจำนวนหนึ่ง สตรีค่อยๆกัดแทะอาหารเบาๆ และรอคอยอย่างว่าง่ายนัก
หยูและเหล่าทหารขอเข้าตรวจค้นภายในหอค้าทาส แต่ทว่าผู้คนต่อสู้ขึ้นมาเสียก่อน ยามที่จดจำใบหน้าที่งดงามของหยูได้ ยามนั้นเสวี่ยจึงสั่งการให้สังหารผู้คนในทันใด ยามตรวจค้นผู้คนขึ้นมาได้ รื้อหีบใบเก่าจนหมดสิ้น นำหีบออกมาวางเรียงรายที่ภายนอก
เด็กมายมายนั้นแสบดวงตานัก สู้แสงตะวันกันมิได้ แต่ใช้มือน้อยๆไขว้คว้าหาแสงทิวาวาร ยามค้นเข้าไปในห้องหนึ่ง มีสตรีถูกกักขังพร้อมกับทารกน้อยมากมายนัก สอบความได้ว่า พวกน
