องค์รัชทายาทและเหล่าองครักษ์หัวเราะร่า คราแรกยามข้าศึกบุกมานั้น ทหารกองหนุนมาถึงอยู่นานแล้ว แต่ทว่ายังรอคอยเวลาขึ้นสายธนู และหาจังหวะสายลมให้ธนูแม่นยำจากบนยอดผา แต่ทว่า ยามพบว่ามีสิ่งน่าสนใจ สิ่งหนึ่งในสายฝน ทหารในชุดหมวกกันฝน มองไปจากปีกหมวกและยกยิ้มจางๆรอคอยชม
ยามฝนหยุดลง พบว่าเป็นเด็กชายผู้หนึ่ง ที่ยังมิเติบโตดีนัก ทุกผู้คนต่างหัวเราะร่า ทหารด้านล่างที่รอดตาย ต่างตื่นตกใจพลัน แต่ยามที่พบว่า คือธงของฝ่ายเดียวกัน เหล่าทหารก็ล้มลงนอนในดินโคลน และถอนหายใจขึ้นมาเฮือกหนึ่งในทันใด
เด็กชายกอดบิดาแน่น ทหารผู้เป็นบิดาตบหลังเบาๆ และลูบผมเด็กชายอย่างปลอบขวัญ เอ่ยชื่นชมนักหนา
"หยู บิดามิคิดว่าเจ้าจะเก่งกาจถึงเพียงนี้เลย บิดาภูมิใจนัก เจ้าปกป้องพวกเราทั้งค่ายทัพ และทำผลงานใหญ่หลวง บิดาภูมิใจนัก"
ทุกผู้คนค่อยๆหาไม้มาและไสตัวออกไปจากดินโคลน และพากันเดินกลับไปค่ายทางที่ริมแม่น้ำ ทหารถอดผ้าลงซัก และ
