บทที่ 5
1196 คำ
อลินนาถอนหายใจลึก อยากมาเที่ยวสงบๆ เพื่อรักษาบาดแผลหัวใจ แต่ดันดวงซวยถูกระรานตั้งแต่เครื่องบินยังไม่ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า กระทั่งถึงตอนนี้เครื่องบินลำใหญ่กำลังมุ่งหน้าไปยังดินแดนหมีขาว หญิงสาวก็ถูกเจ้าของสายการบินก่อกวนไม่เลิก
“ก็ได้ อยากรู้อะไรเชิญถามมาได้เลย ฉันมีเวลาให้หนึ่งชั่วโมงสำหรับการซักประวัติของฉัน หลังจากนั้นฉันจะไม่พูดกับคุณอีก”
แดเนียลคลี่ยิ้มด้วยความพอใจโดยไม่สนใจอาการโกรธขึงที่อลินนามีต่อเขา และแทนที่จะทำตามคำสั่งของหญิงสาว ชายหนุ่มกลับพยักพเยิดไปยังอาหารที่หัวหน้าแอร์โฮสเตสกำลังนำมาเสิร์ฟ
“กินอะไรก่อนสิ อลินนา แล้วค่อยมาเล่นเกมยี่สิบคำถามกัน”
“ไม่ ฉันไม่หิว”
อลินนาปฏิเสธ ความรู้สึกอยากในอาหาร ได้หายไปหลายวันแล้ว ที่ผ่านมาเธอกินอาหารไม่ต่างจากแมวดม บางมื้อก็ไม่ได้กินด้วยซ้ำไป ทำเอาน้ำหนักลดพรวดซูบลงไปทันตา
“ถ้าคุณไม่กินอาหาร ผมก็ไม่เริ่มเกมตั้งคำถามกับคุณ นั่งมองหน้ากันไปเรื่อยๆ แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน”
คำพูดเอาแต่ใจของแดเนียลทำให้อลินนาฉุกกึกขึ้นมาในทันที
“เอ๊ะ! คุณมีสิทธิ์อะไรมาบังคับฉัน”
แดเนียลยักไหล่ใส่ พลางเอ่ยตอบอย่างทะนง “มีหรือไม่ ผมไม่สนใจ แต่ที่แน่ๆ คุณต้องกินอะไรบ้าง รู้ไหมว่าตอนที่คุณล้มลงมาบนหน้าตัก ผมรู้สึกได้ว่าคุณผอมไปนิด บอกตามตรงว่าผมไม่ชอบผู้หญิงที่ผอมมีแต่กระดูก”
“ฉันผอมมีแต่กระดูกแล้วเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย”
อลินนาอดตวาดออกมาไม่ได้ ไม่เข้าใจว่าทำไมผู้ชายที่เรียกไว้ว่าเพียบพร้อมไปซะทุกอย่าง ทั้งเรื่องความหล่อเหล่า ทั้งร่ำรวย ต้องตามตอแยเธอด้วย
และก็หน้าแดงซ่านเพราะความอายผสมปนเปกับความโกรธเคือง เมื่อแดเนียลยื่นใบหน้ามาใกล้จนลมหายใจเป่ารินรด แล้วเอ่ยตอบพร้อมกับยิ้มแพรวพราวว่า
“ผู้หญิงที่ผอมแห้งเหี่ยว เวลากอด เวลาฟัดมันไม่เต็มไม้เต็มมือ และผมกลัวว่ากระดูกเธอจะหักตอนรับแรงกระแทกขณะเมคเลิฟกับผม”
“กักขฬะ ในหัวมีแต่เรื่องเซ็ก” อลินนาด่าอย่างไม่ไว้หน้า
และแทนที่จะโกรธ คราวนี้แดเนียลกลับหัวเราะร่วนราวกับกำลังฟังเรื่องขบขันก็ไม่ปาน
“ผมก็เพิ่งรู้ตัวว่าเซ็กขึ้นสมอง และขอบอกว่า ‘คุณ’ เป็นคนทำให้ผมคิดแต่เรื่องเซ็ก”
“หาอะไรกระแทกปากหน่อยไหม คุณแดเนียล จะได้ไม่พ่นเรื่องเซ็กออกมาจากปากพล่อยๆ ของคุณ”
ขณะเค้นเสียงบอก อลินนาก็หยิบอาหารที่อยู่บนจานของตนเองยื่นเข้าไปใกล้ริมฝีปากของอีกฝ่าย หวังว่าอาหารเข้าปากแล้วจะทำให้แดเนียลเงียบลงได้บ้างสักนาทีสองนาทีก็ยังดี
แดเนียลนึกสนุกที่ได้ยั่วให้อลินนาโกรธขึง พอหญิงสาวยื่นอาหารมาใกล้ ก็อ้าปากกัดทั้งอาหารทั้งมือเล็กของหญิงสาวด้วย เมื่ออลินนาดึงมือกลับก็แกล้งคีบไว้ไม่ปล่อยนิ้วของเธอง่ายๆ จนถูกหญิงสาวผลักเต็มแรงนั่นแหละถึงยอมปล่อยได้
“ทั้งปากปีจอ ด่าเก่งซะยิ่งกว่าผู้หญิง แถมยังกัดไม่เลือกเหมือนพวกหมาบ้าไม่มีผิด”
“ไม่ใช่แค่กัดนิ้วคุณเท่านั้นนะ อลินนา ผมอยากกัดคุณไปทั้งตัว”
“ถ้าปลุกฉันเพื่อมาเล้าโลม ฉันจะนอนต่อ หมดเวลาเล่นเกมยี่สิบคำถามกับคุณแล้ว”
แดเนียลส่งความปรารถนาผ่านดวงตาคมกริบยังคงยั่วไม่เลิก “อยากเล้าโลมด้วยมือและปาก มากกว่าแค่คำพูด รับรองว่าคุณต้องลุกเป็นไฟ เมื่อถูกกูรูอย่างผมสอนในเรื่องนี้”
ยิ่งต่อล้อต่อเถียงก็ยิ่งเข้าเนื้อ อลินนากัดฟันกรอดบอกกับตัวเองว่าควรหยุดต่อกรกับแดเนียลได้แล้ว “หมดเวลาแล้ว ห้ามปลุกฉันอีกเป็นอันขาด ฉันไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากพูดกับคุณ”
ว่าแล้วก็เบือนหน้าหนีหันไปมองหน้าต่างเครื่องบิน ซึ่งไม่เห็นสิ่งใดนอกจากความมืดมิดในยามค่ำคืน แต่แล้วก็ต้องนิ่งงันกับคำถามที่แล่นมากระทบโสตประสาท
“คุณร้องไห้ทำไม”
คราวนี้น้ำเสียงที่เอ่ยถามไม่มีเยาะหยันหรือยั่วให้โมโห คงมีแค่เพียงความห่วงใยที่ปะปนมากับคำถาม ทว่า...อลินนาไม่รับรู้ในสิ่งนั้น เพราะความเจ็บปวดจากอดีตกำลังแล่นเข้าสู่หัวใจกับคำถามของแดเนียล
“ฉันไม่ได้ร้องไห้” เอ่ยปฏิเสธทั้งๆ น้ำเสียงนั้นเริ่มสั่นเครืออย่างหักห้ามไว้ไม่ได้
แน่นอนว่าแดเนียลไม่ได้เชื่อในคำพูดของอลินนา มือใหญ่ถือวิสาสะจับใบหน้างามให้หันมามองสบตากัน แล้วก็ต้องกัดฟันกรอดกับหยาดน้ำตาที่วิ่งวนอยู่บนดวงตาคู่สวย
“คุณเสียน้ำตาให้กับผู้ชายคนไหน”
“คุณอยากรู้ไปทำไม มันไม่ใช่เรื่องของคุณ”
ขณะเค้นเสียงถามอลินนาพยายามหันหน้าหนี แต่ก็ถูกมือใหญ่บีบปลายคางไว้แน่น จนต้องนิ่วหน้าเพราะความเจ็บ
“ผมอยากรู้ว่าผู้ชายคนนั้นมีค่ามากพอที่ต้องเสียน้ำตาให้หรือเปล่า”
ยิ่งถูกตอกย้ำบนบาดแผล อลินนาก็ยิ่งน้ำตานอง “ฉันไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้อีก”
“ทำไมคุณไม่บอกผม ผู้ชายคนนั้นมันทำอะไรคุณ”
“ฉันบอกว่าไม่อยากพูด เข้าใจไหม”
“อลินนา บอกผม!”
“คุณมายุ่งอะไร แล้วทำไมต้องทำหน้าโกรธด้วย ในเมื่อมันเป็นเรื่องส่วนตัวของฉัน เราไม่รู้จักกัน คุณจะมาสนใจเรื่องของฉันทำไม”
ถูกอลินนาเค้นต่อว่า แดเนียลก็ได้สติ นั่นน่ะสิ! ทำไมเขาต้องโกรธด้วยเมื่อรู้ว่าอลินนากำลังเสียน้ำตาให้กับผู้ชายคนใดคนหนึ่ง เขาไม่เคยเป็นเช่นนี้มาก่อน ไม่เคยอ่อนไหวและรู้สึกเจ็บปวดเมื่อเห็นน้ำตาของผู้หญิง
“เอ่อ...”
แดเนียลเอ่ยไม่ทันจบประโยค อลินนาก็แทรกขึ้นมา
“ฉันขอร้อง หยุดถามฉันสักที”
มือเล็กยกขึ้นเช็ดน้ำตาเบือนหน้าหนีหันไปมองความมืดมิดนอกหน้าต่างเครื่องบิน อยากลืมเรื่องราวในอดีต แต่กลับถูกผู้ชายที่ไม่รู้จักกันตอกย้ำให้เจ็บปวดในทุกนาที
แดเนียลมองร่างบางที่นั่งคู้เข่าไหล่ห่อเข้าหากันบนเก้าอี้ แน่นอนว่าหญิงสาวคงมีอดีตกับใครสักคนที่ไม่น่าโสภาสักเท่าไร และเขาก็สะกิดบาดแผล ทำร้ายจิตใจของอลินนาทางอ้อม รู้ว่าตัวเองผิดเต็มประตู แต่ก็หยิ่งทะนงเกินกว่าจะเอ่ยคำว่าขอโทษ!
“อลินนาไม่ว่าคุณจะไปทำอะไรที่มอสโคว์ ผมอยากเชิญคุณในฐานะแขกคนสำคัญให้ไปพักที่บ้านของผม”
- ผู้เขียน
