เมื่อคืนนี้ เวลาเที่ยงคืน
ห้องพักของชายแดน
“ขอบคุณมากนะคะ...”
ฉันยื่นเงินให้พนักงานชายในโรงแรมที่เขาช่วยกันแบกพี่แดนเข้ามาส่งในห้อง พวกเขารับเงินไปแล้วก็ออกไปจากห้อง ฉันจึงหันมามองดูสภาพของพี่แดนที่นอนหลับไม่ได้สติอยู่บนเตียง
“กินเมาขนาดนี้ได้ยังไง..บ้าหรือเปล่า”
“อลิส..อลิส...”
เขาละเมอเรียกชื่อฉันด้วยความเมา
“พี่รักเธอ.พี่รักเธอมาตั้งนานแล้วรู้ไหม..?”
“....”
ฉันยืนฟังเขาพูดนิ่งๆ
“พี่ผิดเองที่พี่หน้าบางเกินไป...พี่อายเพื่อนที่ต้องหมั้นกับเธอ พี่ไม่กล้าบอกใครว่าจริงๆแล้วพี่รักเธอ พี่มันบ้า...พี่ขอโทษ อลิส...อลิส พี่รักเธอ พี่ขอโทษ...”
“...”
ฉันนั่งมองหน้าเขานิ่งๆฟังเขาพูดระบายความในใจออกมาโดยที่เขาไม่มีสติ
นี่ฉันกำลังใจอ่อนให้เขาอยู่ใช่ไหม ไม่มีทาง ฉันจะไม่มีวันใจอ่อนเด็ดขาด เขาคงแกล้งเมาแล้วพูดให้ฉันตายใจ ฉันไม่มีทางเชื่อเขาเด็ดขาด
ฉันตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียงกำลังจะไ
