“ฉันขอโทษพ่อ ฉันแค่...”
ปัง!
สิ้นเสียงปืน ขวานล้มลงนอนตัวงอกับพื้นด้วยความตกใจปนกลัว เขารู้สึกเจ็บจี๊ดที่ปลายหูซ้ายจึงลูบมือไปพบเลือดไหลออกมาเต็มฝ่ามือ ชายหนุ่มหัวใจเต้นกระหน่ำด้วยความกลัวตาย เขาเหลือบตามองพ่อลนลาน
“ฉันกลัวแล้ว กลัวแล้วพ่อ”
เสือเดชมองลูกชายคนเล็กที่นอนคุดคู้อยู่บนพื้นดินด้วยใบหน้าโหดเหี้ยม
จังหวะนั้นเองที่ราตรีรู้สึกตัวเพราะตกใจเสียงปืน หล่อนพบว่าตัวเองนอนอยู่บนแคร่ไม้ ใกล้ๆ กันคือทิวาที่นั่งตัวสั่นเทิ้ม น้ำตาไหลพรากๆ ด้วยความกลัว
“พี่ทิวา”
สาวน้อยจับชายเสื้อพี่สาวแล้วลุกขึ้นนั่งข้างๆ สองพี่น้องโผเข้ากอดกันหวังพึ่งพิงกัน ต่างมองภาพเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างทำอะไรไม่ถูก
ราตรีเห็นร่างสูงใหญ่ของชายที่ฉุดหล่อนมา ลุกขึ้นจากแคร่ไม้อีกอันใกล้ๆ กัน เขาเดินไปหยุดยืนตรงกลางระหว่างเสือเดชกับขวาน ด้วยใบหน้านิ่งเรียบจนเดาอารมณ์ได้ยาก ท่ามกลางแสงสว่างที่มีเพียงแสงจันทร์กับกองไฟที่ล
