ตอนที่ 7 จูบแรก
1712 คำ
สองวันต่อมา
@บ้านฟ้าลดา 11:30 น
ติ่ง~
ระหว่างที่ฟ้าลดากำลังช่วยผู้เป็นแม่ห่อขนมเทียน เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์รุ่นแอนดรอยด์ธรรมดา ในกระเป๋ากระโปรงชุดเดรสเรียบร้อยสีครีมดังขึ้นดึงความสนใจ เธอวางใบตองแล้วเช็ดมือ ล้วงหยิบเครื่องสี่เหลี่ยมขึ้นมากดอ่านข้อความบนแอปพลิเคชันไลน์
ณัฐกรณ์ (ลูกศิษย์) : วันนี้ผมขอเรียนช่วงบ่ายโมงนะครับอาจารย์ พอดีช่วงเย็นผมติดธุระครับ
ณัฐกรณ์ (ลูกศิษย์) : ผมอยู่หน้าบ้านอาจารย์นะ ผมเข้าไปได้ไหมครับ?
“!!” ดวงตากลมโตเบิกกว้างหัวใจสั่นรัวอัตโนมัติ ไม่คิดว่านักศึกษาหนุ่มจะมาเยือนถึงบ้าน หนำซ้ำยังไม่แจ้งล่วงหน้า
หากย้อนไปสองก่อนนักศึกษาหนุ่มมักส่งข้อความทักทายเธอแทบจะทุกช่วงเวลาจนน่าแปลกใจ แต่เธอก็พยายามไม่ได้คิดมากอะไร
“มีเรื่องอะไรหรือเปล่าลูก?” เทียนใสเห็นลูกสาวจ้องมองหน้าจอเงียบ ๆ อยู่นานจึงกล่าวถาม
“พอดีลูกศิษย์หนูเขาขอเลื่อนเวลาเรียนเป็นช่วงบ่ายโมงแทนค่ะแม่”
“จ้ะ งั้นหนูรีบไปแต่งตัวเถอะเดี๋ยวลงมากินข้าวกัน”
“ค่ะ” ฟ้าลดาเก็บโทรศัพท์ในกระเป๋ากระโปรงชุดเดรสแล้วลุกขึ้นจากแคร่ไม้ไผ่ กำลังจะเดินไปยังตัวบ้านทว่ากลับต้องชะงัก เมื่อเจอกับเจ้าของใบหน้าหล่อทรงผมไว้หน้าม้ามีเลเยอร์สไตล์ไอดอลเกาหลีอยู่ในชุดธรรมดา ท่อนบนเสื้อยืดสีขาวด้านในคุมทับด้วยเสื้อลายสก็อตโทนสีขาวดำ ท่อนล่างกางเกงยีนสีดำขาดเข่า สวมรองเท้าผ้าใบสีขาวราคาแพงเดินเข้ามาพร้อมกับผู้เป็นพ่อ ทำเอาเธอสตั้นไปครู่ใหญ่ ๆ
“สวัสดีครับ” ปืนกันยกมือขึ้นไหว้หญิงวัยกลางคน ซึ่งใบหน้ายังคงสะสวยคล้ายกับอาจารย์สาวที่ยังยืนอึ้งมองมาที่เขาไม่มีผิด
เทียนใสพยักหน้ารับอย่างใจดี
“พ่อหนุ่มเขาช่วยพ่อเข็นรถเข้าบ้านน่ะ เห็นว่าเป็นเพื่อนลูก พ่อเลยชวนให้เข้ามาด้วยกัน” ศักดิ์กล่าวอธิบาย ทำให้ฟ้าลดาหลุดออกจากภวังค์ความคิด เธอขมวดคิ้วงุนงงกับสถานะที่ผู้เป็นพ่อกล่าวถึงลูกศิษย์ของเธอ ได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจแล้วเออออไปตามน้ำ
“อ่อ..ค่ะ”
“ฟ้าไปหาน้ำเย็น ๆ มาให้เพื่อนลูกไป”
“ค่ะ” ฟ้าลดาตวัดมองนักศึกษาหนุ่มแววตามีคำถามแวบหนึ่งแล้วเดินไปเปิดตู้เย็น ในขณะที่ปืนกันเดินเข้ามาทรุดตัวนั่งบนแคร่ไม้ไผ่
“เพื่อนสมัยมหาลัยเหรอลูก แม่ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน”
“ครับ”
“ชื่ออะไรล่ะ?”
“ปืนกันครับ คุณน้าครับอันนี้อะไรเหรอครับ?” ปืนกันรีบเปลี่ยนประเด็นทันที ก่อนที่หญิงวัยกลางคนจะถามเจาะลึกไปมากกว่านี้
“ขนมเทียนจ้ะอร่อยนะพ่อหนุ่มชิมดูสิ” เทียนใสเอื้อมมือไปหยิบขนมเทียนบนหม้อนึ่งขนมที่สุกแล้ว แกะใบตองออกแล้วยื่นให้เด็กหนุ่ม ขนมเทียนบนใบตองพลันส่งกลิ่นหอมชวนน่ารับประทาน ปืนกันหลุบตามองอย่างช่างใจ ที่จะหยิบขนมแปลกไม่เคยเห็นเข้าปาก หากปฏิเสธเกรงจะถูกมองว่าถือตัว แต่พอกัดขนมคำแรกเท่านั้นแหละ แววตาลุกวาวอย่างอร่อยเหาะ ^_^
“ไม่หวานจนเกินไป อร่อยมากเลยครับคุณน้า” ปืนกันฉีกยิ้มมีเสน่ห์จนตาหยี โดยมีสายตาของฟ้าลดามองอยู่ เธออมยิ้มบาง ๆ ที่เห็นใบหน้าหล่อเปล่งประกายด้วยความสุข เพียงเพราะขนมเทียนที่มีมาช้านาน แต่ยุคสมัยเปลี่ยนไปตามกาลเวลา เด็กสมัยใหม่อาจไม่เคยกิน
@ภายในรถ
“ผมขอโทษนะครับที่อ้างตัวเป็นเพื่อนอาจารย์ ผมเป็นห่วงอาจารย์กลัวอึดอัดถ้าผมบอกครอบครัวอาจารย์ว่าเป็นลูกศิษย์ที่มหาลัย” ปืนกันเอ่ยอธิบาย เมื่อขับรถออกมาจากบ้านฟ้าลดาไกลพอสมควร
“ไม่เป็นไรค่ะ จริง ๆ แล้วนักศึกษาไม่ต้องมารับอาจารย์ก็ได้นะ”
“ผมเต็มใจครับ ผมขอโทษอาจารย์อีกครั้งนะครับ ที่มาโดยไม่บอกล่วงหน้าก่อน”
“จ้ะ ยังไงก็ขอบคุณนะ”
“ยินดีครับ ต่อไปผมคงต้องฝากท้องไว้กับแม่อาจารย์บ่อย ๆ แล้วล่ะครับ อาหารฝีมือแม่อาจารย์โคตรอร่อยเลย”
ฟ้าลดาเพียงส่งยิ้มให้ปืนกัน แววตาคู่สวยยังเต็มไปด้วยคำถามมากมายที่ยังค้นหาคำตอบไม่เจอ เธอเบนสายตาออกไปมองวิวนอกหน้าต่างรถ จากนั้นภายในรถก็ถูกความเงียบสงัดปกคลุมไปครู่ใหญ่ ๆ ก่อนที่ปืนกันจะเป็นฝ่ายชวนพูดคุยเรื่องทั่วไปบางเรื่องก็ชวนให้ขำกระทั่งถึงคอนโด เธอเลยไม่รู้สึกอึดอัดหรือกังวลมากนัก
เวลาต่อมา
15:30 น.
“อ๊ะ!อาจารย์ครับ” เสียงร้องเรียกของคนข้าง ๆ ดังขึ้นราวกับเจ็บปวด ทำให้ฟ้าลดาที่กำลังอธิบายเนื้อหาหยุดกลางคันแล้วหันมองเจ้าของเสียง
“เป็นอะไร?” มือบางจับไหล่แกร่งพลางกล่าวถามออกไปแววตาคู่สวยตกใจและเป็นห่วงในเวลาเดียวกัน เมื่อนักศึกษาหนุ่มกุมท้องตัวงอ สีหน้าแสดงออกถึงความเจ็บปวดชัดเจน
“โรคกระเพาะคงกำเริบน่ะครับอาจารย์”
“งั้นนอนลงก่อนนะ” ฟ้าลดาผุดตัวลุกขึ้นพลางช่วยประคองไหล่ปืนกันให้นอนราบไปกับโซฟาตัวใหญ่ “อาจารย์ทำข้าวต้มมาให้ ในตู้เย็นพอจะมีของสดไหม?”
“ไม่เป็นไรก็ได้ครับ ผมไม่ได้ซื้อของสดติดตู้เย็นไว้เลย กินแค่ยาเดี๋ยวก็หายครับ อาจารย์เข้าไปเอายาให้ผมที่ห้องนอนได้ไหมครับ ผมลุกไม่ไหว” ปืนกันนิ่วหน้าแล้วกล่าวน้ำเสียงเจือเจ็บปวด
“อ๋อจ้ะ แล้วยาอยู่ตรงไหนล่ะ?”
“ลิ้นชักช่องบนข้างเตียงครับ ห้องนอนอยู่ตรงนั้นนะครับ”
ฟ้าลดาพยักหน้ารับทราบแล้วดันตัวลุกขึ้นจากโซฟาตัวใหญ่ ด้วยความเป็นห่วงจึงเร่งฝีเท้าเดินตรงไปยังห้องดังกล่าว โดยมีสายตาของปืนกันมองตามหลังไป กระทั่งฟ้าลดาเดินหายเข้าไปในห้องนอน
ขนาดของห้องนอนโทนมืดสลัว ๆ อย่างหรูหราตามสไตล์ผู้ชาย ทำเอาฟ้าลดาตกตะลึงไปไม่น้อย ซึ่งใหญ่เทียบเท่ากับห้องนอนและห้องน้ำที่บ้านของเธอรวมกันเสียอีก เธอหยุดความคิดไว้เท่านั้นแล้วรีบเดินไปเปิดลิ้นชักข้างเตียงขนาดคิงไซซ์ ทว่าหายังไงก็หาไม่เจอ
“บอกที่ผิดหรือเปล่านะ?” ยืดตัวตรงพลางครุ่นคิด แล้วหมุนตัวหวังเดินออกไปถามเจ้าของห้อง...
ปึก!
“อ๊ะ!” แต่ไม่รู้ว่าเจ้าของร่างสูงเดินมายืนอยู่ข้างหลังเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ จนทำให้ใบหน้าเรียวสวยชนเข้ากับแผงอกแกร่งอันแข็งอย่างจัง ทว่ากลับเสียหลักกำลังจะล้มหงายหลัง ดีที่มือใหญ่คว้าเอวคอดกิ่วไว้ได้ทันเสียก่อน แต่ทั้งร่างสูงและตัวเธอไม่รู้ทรงตัวอีท่าไหนถึงได้เซล้มลงไปบนเตียงขนาดคิงไซซ์ด้วยกัน ฟุบ!
ตึกตัก! ฟ้าลดาเบิกตากว้างแววตาคู่สวยภายใต้แว่นสายตาทรงกลมอึ้งตกใจกับเหตุสุดวิสัยที่เกิดขึ้น ใบหน้าของเธอใกล้กับนักศึกษาหนุ่มเพียงคืบนิ้ว หนำซ้ำหัวใจยังกระหน่ำเต้นโครมครามจนจับจังหวะไม่ได้และเพียงเสี้ยววินาที ริมฝีปากบางของเธอก็ถูกริมฝีปากหนาประกบเข้ามา โดยที่เธอยังตกอยู่ในภวังค์ ก่อนจะรับรู้ได้ถึงแรงขยับขึ้นลงเบา ๆ อย่างนุ่มนวล
“อื้อ~” ปืนกันใช้ความช่ำชองที่มี ตวัดเรียวลิ้นสากหยอกเย้ากับเรียวลิ้นนุ่มอย่างค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไป หลอกล่ออาจารย์สาวไร้ซึ่งประสบการณ์ให้ติดกับดักและก็ได้ผล เธอส่งเสียงในลำคอเบา ๆ อย่างคล้อยตาม มุมปากหนาจึงยกขึ้นเล็กน้อยอย่างพึงพอใจ ไก่อ่อนอย่างเธออีกไม่นานเกินรอหรอก
มือหนาลูบไล้ไปตามส่วนเว้าโค้งอารมณ์ความต้องการเริ่มพลุ่งพล่าน ทำเอาเอ็นใหญ่ใต้กางเกงยีนพองตัวโดยอัตโนมัติ
ฟ้าลดายังคงหลับตารับสัมผัสที่อ่อนโยนจากปืนกัน จนลืมผิดชอบชั่วดีไปชั่วขณะเผลอไผลไปรสจูบแสนหวานที่เธอไม่เคยได้รับจากใครมาก่อนในชีวิตความโสด ขณะเดียวกันท้องน้อยรู้สึกวูบวาบ กลางความเป็นสาวเริ่มคันยุบยิบและแพตตี้ตัวจิ๋วเปียกแฉะอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ทว่าเรียวลิ้นนุ่มกับถูกดูดดุนค่อนข้างรุนแรงจนเธอได้สติ “อ๊ะ!”
พรั่ก!
ผลักแผงอกแกร่งให้ออกห่างทันควัน ในจังหวะที่มือใหญ่หยุดตรงขาอ่อนใต้กระโปรงชุดเดรสพอดี ทำเอานักศึกษาหนุ่มชะงักสีหน้าไปเล็กน้อย
ฟ้าลดาตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก เธอเด้งตัวลุกขึ้นนั่งพลางขยับขาแว่นสายตา “ขอโทษนะ วันนี้อาจารย์ขอตะ..ตัวกลับก่อน” ก้มหน้ากล่าวน้ำเสียงลนลานอย่างวางตัวไม่ถูก ร่างกายร้อน ๆ หนาว ๆ ทั้งอับอายและรู้สึกผิดในเวลาเดียวกัน จูบแรกของเธอตกไปเป็นของลูกศิษย์ตัวเองซะได้ ต่อไปนี้เธอจะกล้าสู้หน้านักศึกษาหนุ่มได้อย่างไรกัน “…”
เธอผุดตัวลุกจากเตียงกำลังจะรีบเดินออกไป แต่ข้อมือกลับถูกรั้งไว้ หมับ!
“ผมต่างหากครับที่ต้องขอโทษอาจารย์ ผมนึกขึ้นได้ว่าผมบอกที่เก็บยาผิด ผมเลยกะจะเข้ามาบอกอาจารย์ แต่ผมดันทำเรื่องไม่น่าให้อภัยลงไป อาจารย์ยกโทษให้ผมนะครับ”
“มันไม่ใช่ความผิดของนักศึกษาหรอก วันนี้อาจารย์คงต้องขอตัวกลับก่อน”
“งั้นก็ได้ครับ ให้ผมไปส่งนะ” ปืนกันกล่าวน้ำเสียงอ่อย ๆ แสดงถึงความเจ็บปวด
“ไม่เป็นไรจ้ะ นักศึกษากินยาแล้วก็พักผ่อนเถอะ”
“ครับ”
ฟ้าลดายังคงช็อกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เธอรีบเดินตรงดิ่งออกไปทันที ที่มือหนาปล่อยออกจากข้อมือ โดยมีสายตาของปืนกันมองตามไปกระทั่งลับตา
“หึ ไก่อ่อน” แสยะยิ้มร้ายกาจ นิ้วแกร่งลูบริมฝีปากตัวเองเบา ๆ อย่างไร้ความกังวลกับจูบครั้งนี้
- ผู้เขียน
