ฟ้าลดารู้สึกตื่นตาตื่นใจกับสนามแข่งรถไม่น้อย เธอเคยเห็นแต่ในโทรทัศน์ เป็นครั้งแรกที่เห็นสถานที่จริง ๆ ภายในสนามแข่งรถเวลายามเย็น มีรถไม่กี่คันที่กำลังขับวนรอบสนามด้วยความเร็วเกินมาตรฐานกำหนดจนน่าหวาดเสียว ซึ่งเป็นเพียงการซ้อมเท่านั้น
“ห้องนี้คือห้องส่วนตัวครับ มองเห็นภายในสนามแข่งชัดเจนที่สุดและเก็บเสียง” ปืนกันอธิบายพลางจ้องมองไปยังสนามแข่งรถผ่านกระจก ซึ่งติดฟิล์มคนด้านนอกไม่สามารถมองทะลุเข้ามาเห็นภายในห้องได้
“วันนี้ไม่มีการแข่งขันเหรอคะ?”
“หยุดทุกวันเสาร์น่ะครับ พี่ฟ้าครับ”
“หืม?” เธอหันมองตามเสียงทว่าดวงตากลมโตกลับต้องเบิกกว้างเล็กน้อยอย่างชะงัก เมื่อร่างสูงโน้มใบหน้าลงมาให้เท่ากับใบหน้าของเธอหนำซ้ำยังใกล้เพียงคืบนิ้ว จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน แต่ประโยคต่อมาของร่างสูง ทำให้เธอขวยเขินจนแทบเก็บสีหน้าไม่อยู่
“พี่ฟ้าสวยจังครับ สวยสมชื่อเลย”
…….
“เรามาเริ่มเรียนกันเลยดีกว่า”
