โรงพยาบาล พี
ชายหนุ่มบนเตียงผู้ป่วยตื่นจากห้วงนิทรา ขยับเคลื่อนไหวใบหน้าหล่อดูดีที่มีผ้าแปะแผลบนหน้าผาก ประสาทสัมผัสแรกที่เขารับรู้คือถึงกลิ่นอายของโรงพยาบาลชัดเจน อาการปวดศีรษะหนึบ ๆ และ ปวดเมื่อยตามลำตัวแทรกเข้ามา ยกมือหนาข้างที่รู้สึกปกติขึ้นมาลูปใบหน้าหนึ่งครั้ง เพื่อให้สดชื่นมากขึ้น ส่วนมืออีกข้างสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างวางช้อนบนหลังมือ
ขณะเดียวกันสมองเริ่มกลับมาประมวลผลอีกครั้ง หลังจากสลบไปเมื่อครั้นเกิดอุบัติเหตุ รถยนซูปเปอร์คาร์เบรกแตก และ สามารถลดระดับความเร็วลงได้ จึงรีบหนีตายกระโดดออกจากรถ ทำให้ทั้งร่างกระแทกลงบนพื้นหญ้าไม่แรงมาก ได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย
“จำเป็นต้องร้องไห้จนตาบวมไหม ยัยโง่” ไล่สายตามองไปตามเสี้ยวหน้าของคนที่ฟุบหลับไปกับเตียงและเธอยังกุมมืออีกข้างของเขา แพขนตาชุ่มไปด้วยหยาดน้ำตา ส่งผลให้หัวใจแกร่งบีบรัดตัวแน่นอย่างที่เป็นไม่บ่อยนัก แววตาคมวูบไหวไปเพียงครู
