ทำไมห้องผมมันเป็นสีชมพูแบบนี้
1375 คำ
พี่ชาย [My Brother]
บทที่ 7
นอนโรงพยาบาลคืนนึง นี่ก็ไม่รู้ว่าป้าจะเป็นห่วงหรือเปล่า ไอ้พี่เมษที่เค้าให้มาเฝ้ามันก็เฝ้าจนเช้าจริงๆ
"ตื่นได้แล้วมั้ง จะได้โทรติดต่อญาติให้มารับ" ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น ก็ไอ้เพราะเสียงแหกปากของไอ้บ้านี่แหละ คนไม่สบายอยู่นะเว้ย กลัวฉันจะไม่ตื่นเหลือเกินนะ
"แหกปากอะไรแต่เช้า"
"หายดีแล้วมั้ง อะนี่โทรศัพท์ โทรหาญาติซะ ก่อนที่แม่ฉันจะมา" ไอ้พี่เมษยื่นโทรศัพท์มาให้ฉัน เออดีเหมือนกัน แต่พอรับโทรศัพท์มาจากมือไอ้พี่เมษแล้สมันดันนึกเบอร์ของป้าไม่ออก อะไรวะนี่มั่นใจมากว่าจำได้อะ ไม่มีทางอะ สมองกระแทกกับอะไรป่าววะ ทำไมมันนึกไม่ออก
"มัวนิ่งทำไมอะ กดเบอร์แล้วก็โทรดิ หรือใช้ไอโฟนไม่เป็น เอามานี่แบ้วบอกเบอร์มา" แหมมม มันจำเบอร์ไม่ได้โว้ย ไม่ใช่ใช้ไม่เป็น เอาไงดีวะเนี่ย ทำไมจำอะไรไม่ได้เลยวะ
"จะ จำเบอร์ไม่ได้" ฉันเลยเลือกที่จะตอบไปตรง ๆ
"ห้ะ!! เบอร์ที่บ้านตัวเนี่ยนะ อย่ามาโกหกเลยดีกว่า"
"ก็มันจำไม่ได้อะ"
"แล้วเมื่อคืนไปทำอะไรที่หน้าเสาธง" ฉันนิ่งไปสักพักหนึ่งคิดไม่ออกว่าควรจะเล่ายังไงให้มันไม่ตกใจ นี่อย่าบอกนะว่าไอ้พี่เมษมันเห็นทุกอย่าง
"ลืมของไว้ ไปเอาของ"
"อย่ามาโกหกพี่เห็นเราจุดธูปจุดเทียน วางข้าวของเต็มไปหมด แถมยังท่องอะไรก็ไม่รู้ ไปปลุกผีใช่มั้ย" แหมลุคกูดูหมอผีมากมั้ง จะบอกไงดีวะ มันคงจะเห็นพิธีจริง ๆ นั่นแหละ
"ไปไหว้พระจันทร์" เออเอามันแบบนี้แหละ คงจะน่าเชื่อกว่าความจริงอะ
"ความจริงแล้ว...เธอเป็นหมอผีใช่มั้ย"
"โอ้ย ไม่ใช่ ปล่อยเจ็บนะโว้ย" มูฟออนจากความคิดนี้ทีเถอะ แล้วไอ่บ้า!! อยู่ๆ ก็พุ่งเข้ามาบีบคอกันเฉย
"แค่ก ๆ ปล่อยยยย แอะ" หมอ พยาบาล เค้ามาสักทีจะตายแล้ว
"ตาเมษ ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ" ขอก้มกราบแม่อีพี่เมษที่มาช่วยไว้ทัน
"แม่ออกมาห่างๆ เดี๋ยวยัยหมอผีนี่จะทำคุณไสยใส่เอา" สรุปคือมันก็คิดเองเออเองว่าฉันเป็นหมอผี เออเอา เอาที่เมษสะดวกนะ
"เหลวไหล หมอผงหมอผีอะไร นอนน้อยรึไง"
"แม่แต่..."
"หยุดเลย เลิกเพ้อเจ้อได้แล้ว มีนเป็นไงบ้างลูก"
"ขอบคุณน้ามากนะคะ ถ้ามาช้ากว่านี้สักหน่อยลูกน้าคงฆ่าหนูไปแล้ว" ฉันรีบฟ้อง
"น้า ? น้าอะไรกัน มีนนี่แม่ไง สองคนนี้เป็นอะไรกันไปหมด" อีกแล้วเหรอ เมื่อคืนนึกว่าทำงานหนักจนหลง เช้ามาเอาอีกแล้วหรอ ฉันว่าต้องเป็นเพราะไอ้พิธีนั่นแน่เลย คงเหลือยายเทเรซ่าคนเดียวแล้วที่จะตอบคำถามนี้ได้ สุดท้ายฉันก็ต้องเลยตามเลย เปลี่ยนเสื้อผ้าออกจากโรงพยาบาลตรงไปบ้านไอ้พี่เมษ พอไปถึงแม่ไอ้พี่เมษก็เดินประคองฉันเข้าบ้าน เหลือบไปเห็นหมาหัวเน่าหน้างอหงิกอยู่ไกลๆ เออแบบนี้ก็เข้าท่าดีเหมือนกัน ฮ่า ฮ่า ฮ่า
"เดี๋ยวนั่งตรงนี้ก่อน แม่ไปอาบน้ำก่อนนะเหนียวตัวมากเลย" แม่เห้ย เดี๋ยวสิ อย่าทิ้งหนู ไว้กับลูกแม่สิ มันจะฆ่าหนูแล้ว แง~ พอแม่ไปจนลับตา อีพี่เมษก็ตรงดิ่งเช้ามาหาฉันทันที
"นี่เธอทำของใส่แม่ฉันใช่มั้ย เอาออกไปเดี๋ยวนี้นะ ทำให้เหมือนเดิมเดี๋ยวนี้" โอ้ย นี่ก็ไม่ได้อยากเป็นแบบนี้ปะวะ
" ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเป็นแบบนี้ ใจเย็นๆ แล้วช่วยกันหาวิธีแก้ไม่ดีกว่ารึไง"
"จะไม่รู้ได้ไง เมื่อคืนเห็นสวดอะไรอยู่ แล้วไอ้ไฟที่พุ่งมานั่นก็เผาของๆ แม่ฉันใช่มั้ยแบบในหนังน่ะ" ชักจะไปกันใหญ่ ทำไมคุยยากจังวะ
"คิดว่ามันมีจริงๆ น่ะหรอไอ้พวกไสยศาสตร์พวกนั้นน่ะ"
"มีหรือไม่มีมันก็ทำให้แม่เปลี่ยนไปได้ขนาดนี้แล้ว ฉันไม่รู้นะว่าเธอทำอะไร แต่ขอเตือนไว้เลย ถ้าแม่เป็นอะไรขึ้นมา เราได้เห็นดีกันแน่" พูดจบไอ้พี่เมษมันก็เดินออกไปปล่อยฉันให้นั่งเอ๋อแดกอยู่คนเดียว ที่นี้จะเอายังไง เรื่องมันชักจะไปกันใหญ่แล้ว จากเรื่องเล็กๆ ที่อยากจะแก้แค้นแค่ขำขำ กลายเป็นว่าฉันต้องมีอยู่ในบ้าน ของคนที่ฉันเกลียดและไม่อยากเจอที่สุด
"ยายเทเรซ่า อยู่ไหน ออกมสเดี๋ยวนี้นะ ยายเทเรซ่า ยายเทเร..."
แข้าอยู่นี่แ ฉันเดินออกมาหลังบ้านแล้วร้องเรียกตัวต้นเหตุออกมาเคลียร์
"นี่มันอะไร ทำไมถึงเป็นแบบนี้"
"เพราะไม่ได้มีแค่เราสองคน ที่อยู่ในพิธี ผลมันเลยผิดเพี้ยน" ผิดเพี้ยน ? เจริญ อยากอยู่กันสองคน จะไปทำพิธีหน้าเสาธงโรงเรียนเนี่ยนะ
"ความปรารถนาสูงสุดของเจ้า คือการมีครอบครัวที่อบอุ่น บวกกับความกลัวที่สุด ของในเมษนั่นคือการสูญเสียครอบครัวที่รัก เมื่อเจ้าเข้ามาอยู่ในครอบครัวนี้ ความรักก็จะถูกแบ่งมาที่เจ้า นายเมษที่เคยได้ไปเต็มร้อยก็จะรู้สึกไม่มีความสุข" มันไม่ทุ่มทุนสร้างไปเหรอวะ
"แล้วที่บ้านฉันล่ะ เค้าจะเป็นห่วงฉันรึเปล่า"
"เมื่อเจ้าถูกย้ายไปอยู่ในครอบครัวนี้ ทุกอย่างที่เคยอยู่ที่นั่น ก็จะหายไปด้วยเช่นกัน"
"แล้วมันจะเป็นแบบนี้อีกนานไหม"
"ข้าก็ตอบไม่ได้ เพราะข้าไม่ได้รู้ว่าผลมันจะเป็นอย่างนี้"
"เอ้า!! ทำไมเทกันงี้อะ"
"ถ้าข้าช่วยทำให้สำเร็จ ข้าก็ไม่ถูกปลดปล่อยเช่นกัน อย่าเป็นกังวลไปเลย ยังไงซะ ข้าก็ต้องหาวิธีแก้อยู่ดี เจ้าก็ทนอยู่แบบนี้ไปก่อน" พูดง่ายๆ เหอะจะรอดจากมือไอ้เด็กหวงแม่นั่นรึป่าวก็ไม่รู้
"นี่เธอคุยกับใครอะ"
"เปล่านิ เห็นมีใครตรงนี้มั้ยละ" ยายเทเรซ่าหายไปพอดี
"หมอผีก็ต้องคุยกับผีแล้วล่ะ"
พอแม่อาบน้ำเสร็จแล้ว ท่านก็ทำกับข้าวให้พวกเรากิน ฉันกินไปแบบไม่มีความสุขหรอก โดนจ้องแล้วแต่เริ่มกินจนกินเสร็จ
"แล้วแม่จะให้ยัยนี่ไปพักที่ไหน"
"อะไรของเมษเนี่ย ปกติก็นอนด้วยกันนี่"
"ห้ะ!!!" ฉันกับอีพี่ชายร้องพร้อมกัน
"นอนด้วยกัน!?"การ
"ไม่เอาอะ ที่นอนกับยัยนี่ ผมนอนกับไอ้รถถังดีกว่า" รถถังนี่อะไรอีก
"แปลกๆ นะพวกเราเนี่ย ปกติก็นอนห้องเดียวกัน ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย" นอนห้องเดียวกัน พอกินข้าวเสร็จฉันก็เดินตามไอ้พี่เมษไปที่ห้อง
"แมมมมม่!!!" พอเข้ามาในห้องก็แหกปากเลย น่ารำคาญว่ะ
"จะไรอีกตาเมษ เรื่องมากจริงๆ"
"ทำไมห้องผมมันเป็นสีชมพูแบบนี้ เข้าของพวกนี้อีก" แต่จะว่าไปนี่มันห้องนอนในฝันของฉันเลยนี่ คุมโทนสีชมพู ปูพรมฟูๆ เตียงปูด้วยผ้าลายคิตตี้ ข้าวของน่ารักๆ จะมีก็มุมโต๊ะคอมเน่าๆ เล็กๆ มุมนึงอะที่ฉันไม่ได้ฝันไว้
"เราตกลงกันแล้วนี่ 80 เปอร์เซ็นต์ของห้องจะเป็นของน้อง"
"นี่เธอแย่งแม่ฉันไปแล้ว ยังจะมายึดห้องนอนฉันอีกหรอ" ฉันก็ชอบหน้ามันตอนนี้จริงๆ อยากจะถ่ายรูปเก็บไว้ แล้วเอาไปจัดบูธปาผักบ้านั่นมั่งจัง
"เป็นพี่ต้องเสียสละให้น้องสิเมษ แล้วอย่าแกล้งน้องล่ะ แม่ไปละ" พอแม่ออกจากห้องไป ไอ้เจ้าของห้องมันก็หันมาจ้องฉันตาเขียว ความชิบหายได้จุติลงมาแล้ว...
- ผู้เขียน
