อย่ามาโม้หน่อยเลย
1507 คำ
พี่ชาย [My Brother]
บทที่ 9
ต้องกราบของพระคุณอีพี่มอส ที่ให้ติดรถมาส่งถึงโรงเรียนอย่างปลอดภัย ถึงจะพูดมากไปหน่อยก็เถอะนะ ฉันเดินเข้าโรงเรียนด้วยความสง่าผ่าเผยในฐานะของน้องสาวประธานนักเรียนสุดหล่อ เข้าแถวเสร็จก็ขึ้นเรียนตามปกติ ทุกอย่างดูเป็นปกติมากๆ เหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยนะ น้ำชาก็ทำเหมือนไม่รู้จักฉัน แต่เราก็ได้นั่งข้างกันนะ
"หวัดดีชา" ฉันเอ่ยทักทายเพื่อนร่วมดต๊ะ เมื่อเข้ามาถึงในห้องเรียน
"อืม" มันตอบฉันมาเพียงสั้น ๆ ดูจากสีหน้าและท่าทางบวกกับน้ำเสียงที่ตอบ เหมือนมันจะไม่ค่อยชอบฉันเท่าไหร่นะ
"ที่บ้านเป็นไงบ้างอะ" ก็ด้วยความที่ฉันน่ะคิดถึงบ้าน เพราะต้องไปอยู่บ้านอีประธานนักเลงนั่นมา ก็เลยเผลอถามอะไรโง่ ๆ ออกไป
"ถามทำไม" คนถูกถามถามกลับด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ทำหน้าทำตาเหมือนจะทุบหัวฉันอย่างนั้นแหละ เอ่อว่ะจะตอบยังไงดีวะ อยู่ดี ๆ ก็ไปถามถึงบ้านเขา ก็คนมันยังไม่ชินนี่หว่า
"ก็แบบว่าอากาศหนาวไหมล่ะ ที่บ้านเรานะ หนะ....หนาวมากเลย..." ฉันแก้ตัวไปพร้อมกับยกไม้ยกมือขึ้นมาประกอบท่าทาง
"ใคร"
"บ้านฉันไง"
"ใครถาม" เชี้ย...เสียงหน้าแตกกระจายดังเพล้ง เหมือนชามันจะไม่ชอบฉันมาก ๆ เลยอ่ะ ก็ไม่รู้ว่าทำไม ฉันอยากรู้ว่าที่บ้านเป็นยังไงบ้าง อยากรู้ว่าป้าเป็นยังไง อยากรู้ว่าลุงเป็นยังไงบ้าง อยากรู้ว่ายัยน้ำขิงยังเพ้อเจ้ออยู่หรือเปล่า ไม่มีฉันแล้วเป็นยังไง ทำไงถึงจะได้รู้นะ
"เอ่อชา...โกรธอะไรเราหรือเปล่า" พอเงียบได้สักพัก ฉันก็เรียกเขาอีกครั้ง คนถูกเรียกถอนหายใจก่อนจะหันมา
"ก็ป่าวนี่" จะป่าวยังไง เนี่ยก็เห็น ๆ อยู่ว่าไม่ชอบที่ฉันคุยด้วย จะให้คนที่บ้านลืมฉันยังไงก็ได้นะ แต่จะมาทำให้ไม่ชอบขี้หน้าฉันแบบนี้ ฉันไม่โอเค
"ไม่ค่อยชอบขี้หน้าพี่ ก็เลยไม่อยากคุยกับน้อง หุบปากไปถ้ายังอยากนั่งตรงนี้ ไม่งั้นจะโยนออกนอกหน้าต่างทั้งคนทั้งโต๊ะเลยคอยดู" แง~ ชาาาา นี่เราเอง เรามีนไง มีนที่ชาเคยบอกจะปกป้องไง ฮรืออ~ พอเจอประโยคนี้เข้าไป ฉันเลยได้แต่นั่งเงียบ ๆ แอบมองน้ำชาเป็นระยะ ๆ ความหวังสุดท้าย ที่จะขอไปนั่งเล่นที่บ้านน้ำชา เหมือนจะหมดลงไปแล้ว เพราะไอ้พี่เมษแท้ ๆ เลย
-พักเที่ยง-
ฉันอยากเดินเฉี่ยว แถวห้องเรียนของยัยน้ำขิง เพราะอยากรู้ว่าตอนนี้น้องเป็นยังไงบ้าง สิ่งที่เห็นก็เป็นอย่างที่คิด น้ำขิงเป็นเบ๊เค้าอย่างเต็มตัว ต้องคอยซื้อน้ำซื้อขนมส่งคนนั้นคนนี้ เพราะอยากจะก้าวขึ้นไปเป็นหลีดตัวโรงเรียน หรือไม่ก็เน็ตไอดอลอะไรนั่นน่ะ โธ่...น้ำขิงเอ๊ย
"หวัดดีมีน" โอ๊ยยย มาไม่ให้ซุ่มให้เสียงตกใจหมด คุณพี่บิวตี้ เดินมาทักทายฉันอย่างเป็นมิตร ดูจากแววตาแล้ว ไม่ได้เสแสร้งนะ อาจจะเพราะว่าตอนนี้ฉันเป็นน้องไอ้พี่เมษก็ได้
"ค...คะ"
"เย็นนี้ว่างไหม"
"น่าจะนะคะ มีอะไรหรือเปล่า" แหมไม่มีคงไม่เข้ามาทักหรอก เสแสร้งงงง ฉันเนี่ยเสแสร้ง
"เย็นนี้มีคัดหลีดใหม่ พี่อยากให้มีนไปสมัคร ไปนะพี่จะให้คะแนนพิเศษเลย" หูยยยย อย่างนี้เองเหรอ ดูซื่อตรงกันดีจังเลยนะ
"มีนไม่ถนัดอะไรอย่างนี้หรอกค่ะ มีนว่าพี่หาคนอื่นดีกว่า" ฉันไม่ได้ถ่อมตัว เอาจริง ๆ ไปเต้นแร้งเต้นกาฉันก็ไม่ชอบนะ สู้ไปนั่งตบมือโง่ ๆ บนแสตนซะยังดีกว่า
"น้องคนนั้นไงพี่ นางเป็นเน็ตไอดอลด้วยนะ"เอ๊ะ!! จริงด้วย ฉันน่าจะใช้โอกาสนี้ช่วยให้น้ำขิงได้เป็นหลีดนะ พอคิดได้แบบนั้น ฉันก็พูดพร้อมกับชี้มือไปที่น้ำขิง
"อะไรนะ ฮ่าฮ่าฮ่า" ขำอะไรวะ ก็ไอ้น้ำขิงมันเป็นเน็ตไอดอลจริง ๆ นี่ คนตามมันในเฟซบุ๊กตั้งเยอะ ไหนจะในติ๊กต่อกอีก
"เอ่อ..แหะ ๆ คือพี่ขำอะไร....เอ่ย" ฉันเลยเนียน ๆ หัวเราะไปกับเขาด้วย
๐เน็ตไอดอลตลาดล่างแบบนั้นน่ะ ใครเขาจะไปสนใจล่ะ ยอดคนติดตามเป็นแสน ไม่รู้ซื้อมาหรือเปล่า เก็บไว้เป็นเด็กส่งข้าวส่งของอย่างนี้แหละสนุกดีออก" อ้าวเฮ้ย ทำไมพูดหมาหมาแบบนี้อะ
"นี่พี่หลอกน้องเขาเหรอ"
"เปล่า พี่บอกเขาบอกว่า ถ้าทำตัวดีอาจจะให้เข้าแก๊งด้วย ที่นี้เด็กนั่นก็มาทำดีส่งขนมส่งน้ำ ทำนู่นทำนี่ให้ ก็แค่นั้นเอง อย่าไปสนใจเลย" ไม่สนใจยังไงนั่นน้องกูค่ะ!!
"แล้วพี่ไม่บอกเขาไปว่าพี่ไม่รับเขา เขาจะได้ไม่ต้องมีความหวังแบบนี้อะ" มันโมโหจนทนไม่ไหววะ จะให้อยู่เฉย ๆ ไม่พูดอะไรเลยทั้งที่รู้ความจริงแบบนี้อะ
"ดูมีนแคร์เด็กนี่มากเลยนะ" ยัยพี่บิวตี้พูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
"มีนสงสารที่เขาโดนหลอกไม่ใช่แค่น้องคนนี้นะคะ ไม่ว่าใครก็ไม่สมควรโดนกันทั้งนั้น"
"เอ่อ...ว่าพี่พูดชัดแล้วนะ ว่าพี่ไม่ได้หลอก" ยังจะมาเถียงอีก
"มีนไม่อยากพูดเรื่องนี้แล้ว มีนขอตัวนะคะ" ขืนทนคุยกันต่อ เดี๋ยวได้มีมวยแน่
"เดี๋ยวสิ" อะไรอีกวะเด๋ยวก็ซัดหน้าแหก
"คะ"
"ถ้ามีนยอมเข้าไปคัดหลีด พี่จะเอาเด็กนี่เป็นตัวสำรอง" มันจะมีสัจจะในแก๊งเน็ตไอดอลไหมวะเนี่ย แต่มันก็เป็นข้อเสนอที่น่าสนใจ ฉันไม่อยากให้ยัยน้ำขิง โดนหลอกให้ทำนู่นทำนี่ แล้วก็คว้าน้ำเหลวแบบนี้อะ อย่างน้อย ๆ ได้เข้าไปคัดกับเขาบ้างก็ยังดี
"ตกลงค่ะ แต่น้ำขิงต้องได้เป็นตัวสำรองนะคะ"
"แน่นอนค่ะ พี่รับปาก"
พอเลิกเรียนแล้ว ฉันก็รีบเดินหาไอ้พี่เมษทันที ถ้าเย็นนี้มึงเทกูอีกล่ะก็ กูไม่มีรถกลับบ้านแล้วนะ จะเดินหาโรงเรียนมันก็ใหญ่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ เลยตัดสินใจลองกดโทรศัพท์หาเบอร์ดู ไอ้เหี้ย!!! มีว่ะ
"แอบเอาโทรศัพท์ฉันไปเมมเบอร์เธอตั้งแต่เมื่อไหร่" พอรับก็แหกปากเลยจ้า ไม่ฟังอะไรเลย หนวกหูชะมัด
"โอ้ย มันมีอยู่ในเครื่องเองเถอะ!!"
"ไม่เชื่อหรอกโว้ย"
"ไม่เชื่อ!! ก็แล้วแต่สิ แค่จะบอกว่า...."
ตู้ด ตู้ด ตู้ด เอ้า!! วางสายเฉยเลย แต่ไม่แคร์วางได้ก็โทรใหม่ได้
"วันนะ...."
ตู้ด ตู้ด ตู้ด หนอยยยย รับแล้ววางเหรอ ได้!! ฉันเลยกดโทรไปอีกรัว ๆ โทรวางโทรวาง จนมันต้องโทรกลับมาเอง
"เออมีไร น่ารำคาญว่ะ" แน่ล่ะเล่นกับใครไม่เล่น หึ!!
"เย็นนี้รอด้วยมีคัดหลีด"
"เดี๋ยวนะ นี่ฉันต้องตกใจอะไรก่อน"
"ตกใจอะไรวะ"
"ก็ตกใจที่เธอมโน ว่าฉันจะกลับบ้านกับเธอ หรือว่าจะตกใจที่....ฮ่าฮ่าฮ่า เธอจะไปคัดหลีด คิดว่าบิวตี้จะเอาคนแบบนี้เหรอวะ ตลกดีว่ะ" หัวเราะ หัวเราะเป็นบ้าเป็นบอกเลย
"อะฮึ่ม...โทษนะคะ แต่บังเอิญว่า พี่บิวตี้เนี่ย มาเชิญไปคัดด้วยตัวเองเลย"
"อย่ามาโม้หน่อยเลย บิวตี้เขาไม่เอาคนโนเนมหรอก"
"อ๋อเหรอ!! งั้นพนันกันมั้ยล่ะ ถ้าฉันได้เป็นหลีด นายต้องมาโรงเรียนกับฉันทุกวันห้ามทิ้งฉันแบบวันนี้อีก"
"ได้สิ!!"
"คำพูดต้องเป็นคำพูดด้วยนะ" ฉันไม่ค่อยไว้ใจไอ้ประธานกุ๊ยนี่เลยว่ะ
"ได้!!! จะไปนั่งดูตอนคัดด้วยเอ้า"
"อ่าได้ !!! แล้วเจอกันนะคะ"
หลังจากนั้นฉันก็ไปกรอกใบสมัคร ชั่งน้ำหนักวัดส่วนสูง เต้นเพลงท่าเบสิคที่พี่บิวตี้ฟิคท่าฟิคเพลงไว้ให้ก่อนแล้ว และแน่นอนว่าเส้นไอ้พี่เมษ ทำให้ฉันเป็นหลีดได้สบาย ๆ
"เป็นแบบนี้ได้ไงวะ" เดินกลับมาถึง อีพี่เมษก็นั่งทำหน้าตาตื่นรออยู่แล้ว
"ไม่รู้เหมือนกัน แต่มันเป็นไปแล้ว อย่าลืมที่คุยกันไว้ล่ะ ซียูนะคะ! Brother!"
"เออ!!!" สีหน้าคนแพ้ดูไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่นะ เฮ้อชีวิตของน้องประธานนักเรียนนี่มันก็สนุกดีเหมือนกันแฮะ. . .
- ผู้เขียน
