Ep.7 : เกมลูกอม
3858 คำ
“ฉันไม่เข้าใจเลย ทำไมมาริจังถึงได้เกลียดคนน่ารักแบบพี่ติณ พี่ติณน่ารักจังเลย น่ารักกว่าหมออีก” ฉันนั่งเตะขาอ้อนไปเรื่อย เพราะขี้เกียจอ่านหนังสือ เข้าใจว่าจะสอบ แต่ฉันตั้งใจเรียนมาทั้งชีวิตแล้ว
“ทำไมเธอถึงออกมาได้ เธอตื่นแล้ว คนที่อ่านหนังสือควรจะเป็นมาริจังไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมไม่เอามีดมาแทงฉันแล้ว”
“เพราะมาริจังบอกว่าเกลียดคุณ ตำรวจชั่ว ที่เอาความหวังไปจากเธอ ตำรวจเลวที่ทำให้เธอเหมือนตกนรก” ทุกความคิดของมาริจังมันเหมือนอยู่ในหัวของฉัน ฉันแค่สนองสิ่งที่มาริจังทำไม่ได้เท่านั้นเอง
“อ่านหนังสือเถอะ” ใบหน้าที่บอกถึงความรู้สึกผิด ทำให้ฉันใช้ปลายเท้าเขี่ยที่เท้าของไอ้ตำรวจนี่
“อ่านหนังสือน่าเบื่อจะตาย หาไรทำสนุกๆกันม้าาาาา รอบที่แล้วค้างจากหมอ พี่ติณรักษาความร้อนรุ่มนี้ให้น้องหน่อยสิค้าาาา” ฉันยังใช้เท้าเขี่ยขาสูงขึ้น แต่ขาฉันกลับโดนกระตุกจนเกือบตกเก้าอี้ ทำเอาฉันเหวอไปเลย
“ฉันก็ยังไม่เข้าใจตัวตนของเธออยู่ดี แล้วถ้าใจไม่กล้าจริงอย่าแหย่คนอย่างฉัน ฉันไม่ใช่คนใจดีแบบหมอ เพราะต่อให้เธอกรีดร้องฉันก็จะไม่หยุด อย่ามาล้อเล่นกับคนอย่างฉัน”
“หมอมันเป็นคนดีอะไร เมื่อวานก็ฟัดฉันเหมือนกัน แค่คนที่หมอมันชอบ ไม่ใช่ฉันไงเลยหยุด” ทำไมกัน ฉันกับมาริจังก็เหมือนกัน ทำไมถึงไม่แตะฉัน แต่ชอบจูบมาริจังตอนหลับ ไม่เห็นจะเข้าใจ
“ไม่น่ารักเลย เด็กขี้อิจฉา ถ้าเธอจะเก่งกล้าสามารถเล่าให้ฉันฟังหน่อย ว่าวันนั้นมันเกิดอะไรขึ้น ฉันอยากรู้ว่าเธอรู้พิกัดของไอ้ร้านพวกนั้นได้ยังไง” คำถามที่ถามถึงความทรงจำอันโหดร้าย ทำให้คนที่อยู่ในตัวฉันกลัวจับใจ ฉันเลยต้องทุบอกให้หัวใจมันเลิกเต้นรัว
“มีอีป้าที่ไหนไม่รู้ มันสาดเศษอาหาร เสื้อนักเรียนของฉันเลอะเทอะไปหมด อีกิ๊ปเพื่อนที่เป็นเชียร์ลีดเดอร์ เพื่อนสนิทของฉันเอง มันบอกให้ฉันไปล้างเสื้อที่ร้านคาราโอเกะที่เปิดใหม่ ไม่ต้องกลัวพวกเพื่อนๆฉันก็อยู่ที่นั่น ฉันที่รอรถของแม่อยู่ ก็เลยตัดสินใจไปล้าง พอเปิดประตูเข้าไป ห้องกระจกมากหลายห้องทุกห้องสามารถมองเข้าไปข้างในจนทะลุ แต่พออีกิ๊ปเดินนำฉันจนมาถึงห้องน้ำ ฉันก็ล้างตัวตามปกติ แต่ไม่นานผู้ชายหลายคนก็เข้ามาในห้องน้ำ.....อย่ามางอแงนะ เธออยากลืม มันไม่แปลว่าฉันต้องลืม” อีกคนในหัวกำลังงอแงอย่างหนัก เพื่อให้ฉันลืมสิ่งที่เคยเกิดขึ้น ปวดหัว ปวดหัว อย่ามาเอาแต่ร้องไห้นะ
หมับ!!! อ้อมแขนใหญ่ดึงฉันมากอดเอา ไว้ จนฉันต้องเงยหน้ามองคนที่กอด อู้ววววว ปกติโดนหมอกอดคนเดียวมันไม่ตื่นเต้นขนาดนี้เลยแฮะ ฉันขยับหน้าเข้าไปใกล้เพื่อที่จะสัมผัสกับริมฝีปากเรียว ลองรสชาติใหม่บ้างว่าจะหวานเหมือนปากของหมอรึเปล่า
“อย่าเล่นกับไฟอีหนู”
“ฮึ้ยยยย กล้าๆหน่อย” ทันทีที่ริมฝีปากจะสัมผัส ‘ไม่ได้เขามีแฟนแล้ว’ เสียงเล็กของคนขี้กลัวก็ดังขึ้น อะไรมาพูดอะไรเอาตอนนี้ ฉันขยับหน้าเข้าไปใกล้แค่ปลายจมูกสัมผัส แล้วคนที่เอาแต่หนีในตัวฉัน ก็เกิดอยากจะออกมา พอเธอมีแรงตัวตนของฉันก็จางลงแล้วหายวูบเข้าไปในตัวเธอ
“อ๊ายยยยยยยยยยยย เพี้ยะ!!!!!”
ติณ Say ::
ปรับอารมณ์ไม่ทัน อยู่ดีๆก็ถูกตบ เพียงแค่ผมบีบแก้มเล็กๆ ตัวของเธอก็สั่นระริก ตามมาด้วยการผลักผมออกอย่างแรง แล้วเอาปากกามาจ่อขู่ผมเอาไว้ ด้วยสีหน้าที่กลัวมากๆ โอ้ยยยยย เหมือนผมจะเป็นบ้าตาม
“ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย ฉันต่างหากสิต้องกลัวเธอ มาริยะจะปล้ำฉันเนี่ย” ประโยคของผมทำให้เธอลดมือลง แล้วกลับมานั่งที่เดิม แต่ผมกลับต้องขยับให้ห่างเลย
“ไม่ต้องกลัว เธอจะไม่ได้ออกมาอีกแล้ว ขืนให้ออกมาฉันมีผัวเป็นร้อย เธอแค่ประชดฉัน” คนที่กลับมานั่งอ่านหนังสือต่อทำให้ผมสงสัย ว่าเวลาตอนเธอเป็นมาริยะแล้วกลับมาเป็นมาริจัง เธอจำอะไรได้ไหม แต่ดูจากการกระทำและคำพูดเหมือนเธอจะจำได้
“เป็นคนตลกนะเนี่ย อ่านหนังสือไป ถ้าเธอไม่ต้องการการจับตามองแล้ว ฉันก็ควรจะไปทำอย่างอื่น”
เธอเป็นเด็กดีอ่านหนังสือเงียบๆ จนหมอกลับมา หมอจะมีเหตุผลงี่เง่าออกจากบ้านผมอาทิตย์ละ 1-2 วัน อย่างวันนี้บอกจะไปตัดผม ตัดผมที่ไหนหายไปตั้งแต่เช้า ถ้าผมอยากจะถามว่าทำไมไม่กลับไปอยู่บ้านมาริจังจะตอบไหม หรือผมอยากจะสืบคดีอะไร ต้องรอมาริยะออกมาเท่านั้น
“มาริยะ ฉันคิดว่าข้อนี้ไม่ใช่ เอ้ยยย!!!! ฉึก” ปากกาที่แทงลงที่โต๊ะทำให้หมอต้องรีบชักมือกลับอย่างรวดเร็ว แล้วมองมาที่ผม ผมเลยต้องกวักมือเรียกคนที่ยังงงอยู่ให้เข้ามาหา
“กลับมาแล้ว กลับมาแบบกลับมาเองเลย พอกลับมาก็อ่านหนังสืออย่างเอาเป็นเอาตายแบบนั้นแหละ แล้วนี่ไปตัดผมทรงอะไรมา คิดว่าตัวเองเป็นเด็กรึไง” ผมถามถึงทรงผมใหม่ที่ตัดแล้วยิ่งหน้าละอ่อนขึ้นไปอีก
“หล่อใช่ไหมล่ะ ผมไปจัดการเรื่องของเธอมา เปลี่ยนชื่อ เปลี่ยนนามสกุล แล้วก็ไปบ้านเธอเพื่อรายงานอาการของเธอด้วย แบบหลอกๆ เฮ้อออ คุณเคยมีความสงสัยไหม ทำไมแม่เธอมาเรียกกลับบ้านตั้งหลายครั้ง แต่เธอไม่คิดที่จะออกจากโรงพยาบาล แต่การมาของคุณครั้งเดียว เธอกลับยอมออกมา ผมเลยไปบ้านเธอมาวันนี้ เพื่อรายงานอาการของเธอ รายงานแบบเดิม เหมือนเดิม ว่ามีการดีขึ้นเล็กน้อย แต่ยังไม่สามารถอยู่ร่วมกับใครได้ ซึ่งแม่ของเธอก็ยังยินดี แล้วพูดว่า ฝากลูกด้วยนะคะหมอ มันแปลกไหมละคุณ”
“แล้วมันแปลกยังไง” ผมถามหมอต่อ
“การที่เธอมาอยู่กับคุณ สอง-สามอาทิตย์ แม่เธอไม่ได้สนใจจะโทรหาเธอเลย หรือไม่ได้มาเยี่ยมเลยสักครั้ง หรือความสัมพันธ์ของเธอกับทางบ้านไม่ดี ผมเข้าใจว่าผมเป็นแค่หมอ แต่มันเป็นความสงสัยนะคุณ” หมอพูดมีเหตุผล ลูกสาวทั้งคน ทำไมยังปล่อยให้มาอยู่บ้านที่ไม่รู้จัก หรือผมจะต้องสืบจากครอบครับเธอก่อน ข้อมูลที่ผมได้ตอนนี้ คือก่อนเกิดเหตุแม่เธอบอกว่าจะมารับ หมอเคยบอกว่าตัวเองก็อยากไถ่บาปเลยมาอยู่ดูแลเธอ บาปของหมอคืออะไร อะไรทำให้หมอต้องมาทนเธอขนาดนี้ คงจะไม่ใช่แค่ชอบเธอเพียงอย่างเดียว
“บาปของหมอคืออะไร อะไรทำให้หมอทำเพื่อเธอได้มากขนาดนี้”
“คืนนั้น.....” หมอกำลังจะตอบผม แต่เด็กสาวตัวเล็กกลับเดินเข้ามาหาทำให้หมอต้องหยุดพูด
“คุยอะไรกัน!!! เรียกตั้งนานแล้ว ฉันจะถามหมอว่า ข้อนี้ทำยังไง ฉันลืมสูตรการคิดไปแล้ว แล้วก็เค้กในกล่อง กินได้ไหม” พอพูดประโยคสุดท้ายกลับหลบตา ที่แท้แค่อยากกินเค้กสินะ เลยเอาเรื่องเรียนมาอ้าง
“เอาสิ ซื้อมาให้หนูนั่นแหละ ส่วนอันที่ทำไม่ได้หมอไปดูให้”
การที่เธอเป็นแบบนี้ ทำไมผมถึงชอบมาริยะมากกว่านะ อาจจะเพราะว่าเธอดูเข้มแข็งกว่าละมั้ง
1 อาทิตย์ต่อมา
เมื่อวันที่จะต้องสอบเทียบเรามาสอบที่ศูนย์การสอบเทียบแถวชิดลม คนเยอะมาก แต่ละคนเด็กๆกว่ามาริจังก็มี คนเยอะขนาดนี้ แต่มาริจังกลับประหม่าที่จะต้องเข้าสังคม แค่สังคมคนละโต๊ะก็จะแย่แล้วเหรอ ผมกับหมอเลยต้องมาาาา ส่องสาวรอ แต่เด็กๆชอบแบบหมอกันน่าดูเลย ไม่มีใครเดินผ่านแล้วไม่มองเลย หมอนี่ก็สองบุคลิกรึเปล่า จะอารมณ์ดีเหมือนคนบ้าเมื่ออยู่ต่อหน้ามาริจัง แต่จะเงียบขรึมเมื่ออยู่กับคนอื่น
“สาวๆมองหมอจนเหลียวหลังแล้ว”
“อาจจะเพราะร่างกายของผมสร้างคอลลาเจนดีว่าคุณติณ คุณห่างกับผมแค่ 2-3 ปี หน้าถึงได้แก่ขนาดนี้ ผมหยอกนะ” โอ้โห...หยอกแรง ผมอะตามวัย ไม่ได้แก่สักหน่อย
“ฉันเกิดมาในครอบครัวตำรวจนะ ไม่ใช่ครอบครัวคุณหนูรักสวยรักงาม ไม่แปลกใจทำไมมาริจังถึงมองว่าหมอชอบผู้ชาย” เอาคืนบ้าง นอกจากหมอจะไม่ด่าแล้วแต่กลับยิ้มหวานให้ผมจนน่าขนลุก
“ผมเป็นพวกระงับอารมณ์ได้ดี ไม่เหมือนใครบางคนที่เมื่อคืนนอนดูหนังโป๊ ถ้าของขาด กลับไปง้อแฟนเถอะครับ ช่วยตัวเองมันไม่ฟิน” รอยยิ้มหวานยังมีมาอย่างต่อเนื่อง โอ้โห!!!! มันได้ยิน ช่วยตัวเองก็เรื่องธรรมชาติไหม
“จะให้ไปง้ออะไรเธอบอกเลิกผมเอง แล้วอีกอย่างเธอผิดจริง เธอต้องการจะให้มาริจังอาละวาด แล้วให้ผมไล่หมอกับมาริออกไป ทั้งที่เธอก็รู้ว่าผมทำงานอยู่ อธิบายแล้วไม่เข้าใจก็คุยกันไม่ได้” ผมพูดกับหมอที่ตอนนี้เบะปากใส่ผม อยากหาอะไรไปป้ายปากนั่นจัง
ในระหว่างที่รอ ผมก็เช็กอีเมลล์ที่เลขาส่งให้ ซึ่งผมให้เธอหาเกี่ยวกับครอบครัวของมาริยะ เมกุมิ ซึ่งนามสกุลของเธอดันไปตรงกับประธานบริษัทญี่ปุ่น ที่ภรรยาเสียไปในอุบัติเหตุทางรถยนต์ เป็นคดีเมาแล้วขับที่พาตัวเองไปตายอย่างงั้นเหรอ
“หมอ พ่อของมาริยะไปไหน” ผมถามคนที่นั่งเงียบมองนักเรียน ม.ปลาย โรคจิตสัสๆ
“เสียแล้ว เสียได้ 5 ปีละ อุบัติเหตุทางรถยนต์ แม่ของเธอบอกมาแบบนี้นะ ทำไมเหรอ”
“ถ้าแม่ของเธอเป็นแม่เลี้ยงล่ะ ที่มาริยะไม่อยากกลับบ้าน เป็นไปได้ไหมว่าโดนทำร้ายร่างกาย หรือเป็นอะไรที่ทำให้เธอไม่อยากกลับ” ผมโชว์ข่าวเมื่อ 15 ปีที่แล้วหมอดู
“นี่แหละที่ผมอยากจะบอก แต่ผมไม่มีหลักฐาน ผมเลยพูดอะไรไม่ได้ เพราะความรู้สึกอย่างเดียวใช้เป็นหลักฐานไม่ได้ ผมถึงไม่กล้าบอกอาการจริงๆ ผมกลัวว่าแม่เธอจะเอากลับไปดูแลเองที่บ้าน ผมไปเอาเอกสารของเธอที่บ้านจริง แต่ที่เอาไปเปลี่ยนชื่อ เปลี่ยนนามสกุล อันนี้ผมยังไม่ได้บอกใครนะ ผมกลัวเธอจะเป็นอันตรายถ้ายังไงชื่อเดิม สังคมจะแยกเธอออก เพราะเธอเคย....แบบที่ตุณรู้” หมอไม่อยากจะพูดคำนั้นออกมา เลยใช้วิธีมองตาผมแทน ซึ่งผมก็เข้าใจ
“บาปของหมอคืออะไร”
“ในคืนที่เกิดเหตุ ผม.......” แต่ยังไม่ทันที่หมอจะได้พูดเด็กสาวก็เดินหน้ามุ่ย ทำให้หมอต้องรีบเดินไปรับเธอก่อน แต่พอไปรับเด็กสาวก็กระโดดเกาะแขนทันที เฮ้ออออ ตัวแสบออกมาแล้ว
แล้วเมื่อไหร่ผมจะรู้สิ่งที่หมอจะพูด ผมเก็บโทรศัพท์แล้วเดินไปหาคนทั้งคู่ ยัยตัวแสบเลยควงแขนของผมด้วย ไม้เรียวอยู่ไหน!!!! อยากตีเด็ก แต่ทำไมผมถึงรู้สึกว่ามาริยะจะเข้ากับสังคมได้ดีกว่า หมอไปสะกดจิตแยกออกมายังไง ถ้าเอาทั้งคนกลับมารวมกันจะทำได้รึเปล่า มันจะได้จบๆ
ระหว่างทางกลับบ้าน เราก็แวะกินข้าวช้อปปิ้งซื้อของใช้จำเป็น ซึ่งก็ไว้ใจให้เธอเลือก เห็นเธอจะเลือกซื้อผ้าอนามัยผมกับหมอก็เลยหลบให้ แต่พอจะจ่ายเงินเธอกลับกวักมือเรียกผมกับหมอเข้าไปจ่ายเงิน แต่ที่ต้องตกใจกว่าคือ มันไม่ได้มีแค่ผ้าอนามัย
“ไซส์ใหญ่ๆมีแค่นี้เหรอคะ พอดีใข้ทั้งสองคน แบบว่า 49mm มันใส่ไม่ได้ค่ะ แค่นี้คงใช้ไม่พอ” กล่องถุงยางมากมายถูกโยนให้พนักงานขาย ไม้เรียวในหัวสั่นไปหมดแล้ว
“เลอะเทอะ เอาแค่ผ้าอนามัย แล้วไปได้แล้ว” ผมจะลากแขนเด็กสาวออกมา แต่เธอกลับยื้อเอาไว้
“เราจะไม่ใส่กันไม่ได้นะคะ สองคนแบบนี้ท้องมาหาพ่อไม่ได้เลย” ประโยคแก่แดดแก่ลมชวนเข้าใจผิด ทำให้หมอรีบควักแบงค์พันวางไว้ 3 ใบ แล้วบอกว่าไม่ต้องทอน พร้อมกับเอาของทั้งหมดออกมาทันที เพราะแค่นี้ก็อับอายขายขี้หน้าพอแล้ว
เมื่อมาถึงรถ คนที่ก่อเรื่องก็หัวเราะชอบใจ เพราะสีหน้าของเราสองคนตอนนี้มันทำให้เธอพอใจ ผมกลายเป็นคนโรคจิตไปแล้ว ผมมองคนเป็นหมอ ที่มองถุงที่ใส่ถุงยางจนเต็ม
“ของหมอใส่แบบไหนคะ อันนี้ใส่ได้ไหม” เด็กแก่แดดยังถามต่อ
“52 มันก็คับหน่อย แต่มี 54 มาด้วย มันก็ไม่ได้แย่ เอาไว้ใช้ตอนไปเที่ยวมันก็ได้อยู่” นั่น!!!! ไม่ดุเด็กมันหน่อยเหรอ สปอยจนนิสัยเสีย
“งั้นใช้กับหนูม่า”
“ไม่เอาอะ เด็กประสบการณ์น้อยดีแต่พูดทำทำไม ถ้าหนูจะแค่เรียกร้องความสนใจ แบบนี้ก็ไม่ได้แย่นะ แต่มันไม่ได้ความสนใจอะ เพราะสุดท้ายแล้ว มันก็แค่ให้หมอเอาไปใช้กับคนอื่นเท่านั้นเอง ใช่ไหมคุณติณ” ประโยคที่เหมือนไม่มีอะไรของหมอ ทำเด็กแก่แดดเงียบไปเลย หมอบอกว่านี่เป็นการเรียกร้องความสนใจเหรอ เหมือนพวกลูกคนรวยที่ชอบขโมยของเพื่อเรียกร้องความสนใจจากพ่อแม่งั้นเหรอ การจะเลี้ยงเด็กคนหนึ่งทำไมมันซับซ้อนแบบนี้
“นั่นสินะ เอาไปลงอ่าง คงจะดีกว่ามาเล่นสงครมประสาทกับเด็กที่บ้าน”
“ทิ้งเด็กไว้ที่บ้าน แล้วเราหนีไปลงอ่างกันดีไหม” หมอยังมองหน้าผม ให้ผมพูดอะไรต่อ แต่จะให้ผมพูดอะไร เด็กจะร้องไห้แล้ว หมอนี่มันใจอำมหิต จะเบะแล้วนั่นอ่า ว่าแต่บอกจะทิ้งเอาไว้ที่บ้าน นี่ถึงกับเบะเลยเหรอ
เมื่อมาถึงบ้านมาริยะก็วิ่งเข้าบ้านเลย ผมเลยหันมามองหน้าหมอแล้วถอนหายใจ ผมมีความรู้สึกว่างานใหญ่กว่านี้จะมา ผมต้องประสาทแน่ๆที่ต้องอยู่แบบนี้
“ตอนนี้มาริยะออกมาแล้ว เราอาจจะได้ข้อมูลเรื่องครอบครัวของเธอ” ผมบอกถึงสิ่งที่เราจะได้จากเด็กแก่แดด แต่หมอกลับส่งถุงพลาสติกที่มีถุงยางอยู่เต็มถุงมาให้ผม
“เผื่อคุณติณจะไม่ต้องดูหนังโป๊อีก ผมไปเตรียมยานอนหลับดีกว่า”
“จะทำให้มาริยะหลับเหรอ”
“เปล่า ทำให้ตัวเองหลับ แล้วตายไปเลย”
นที Say ::
ด้วยความที่กลัวพวกผมจะไปเที่ยวอ่าง มาริยะก็ใส่ชุดสั้นเสมอหูออกมาเดินเล่นในบ้าน ผมควรจะไปกินยานอนหลับแล้วนอนจริงๆสินะ เฮ้ออออออ มองอะไรหนูไม่น่ารักเหรอ เจอคำนี้เข้าไป ใจบางเลย จะด่าก็ด่าไม่ลง แต่ผมไม่ได้เห็นคนเดียวไง
“มาริยะ ถามอะไรหน่อยสิ แม่ของเธอนี่แม่เลี้ยงไหม” คุณติณเปิดประเด็นกับเด็กหญิงที่กินจุ๊ปปาจุ๊ปอยู่ที่โซฟา
“ไม่รู้ดิ จำความได้ ผู้หญิงคนนี้ก็ให้ฉันเรียกว่าแม่แล้ว แบบนี้แม่แท้ๆใช่ปะ” ทำไมคำตอบของเธอเหมือนไม่รักแม่เลย มีอะไรมากกว่านี้รึเปล่า ทำไมเธอมีสีหน้าแปลกๆที่จะตอบ คุณติณโยนหมอนอิงใบเล็กเพื่อปิดชายกระโปรงสั้นจิ๋ว ผมว่าควรเอาผ้าม่านมาปิดให้เธอ เพราะตอนนี้นมหกแล้ว
“แล้วแบบนี้ทำไมเธอไม่อยากกลับไปอยู่บ้าน”
“อมลูกอมของหนูก่อน แล้วจะตอบให้ มาม๊ะ” จุ๊ปปาจุ๊ปถูกดึงออกจากปากสีระเรื่อแล้วยื่นให้คุณติณ แต่พอคุณติณไม่ยอมทำตามที่เธอบอก เธอก็ทำเมินไม่ยอมตอบคำถาม ทำให้คนที่อยากได้คำตอบต้องอ้าปากจะอมลูกอมของเธอแต่เธอกลับดึงเข้ามาใกล้ปากตัวเอง แบบนี้ต้องจูบกันแน่ๆ ผมทนไม่หิ้วปิีกลากมาริยะถอยหลังมาตามความยาวโซฟา แล้วอมลูกอมจากมือของเธอนั้นแทน
“หมอ หวอออกหมดแล้ว คุณติณหน้าแดงจะแย่แล้ว หมอรู้ไหมว่าฉันอาย”
“อมแล้วไงตอบสิ ทำไมถึงไม่อยากกลับบ้าน” คำถามของผมทำให้เธอดึงลูกอมของตัวเองคืน แล้วเอาเข้าปาก
“เพราะแม่ฉันชอบกินเด็ก ชอบมีผู้ชายรุ่นหมอมาเดินในบ้าน ฉันไม่ชอบ แม่ทำตลอดตั้งแต่พ่อตาย ปากก็บอกว่าเพราะแม่เหงา” แล้วสีหน้าของมาริยะก็เศร้าลงทันที ที่แท้เพราะตัวเองก็เหงา เลยชอบเรียกร้องความสนใจ
“มาริยะ แม่เคยทุบตีเธอไหม เคยด่าหรือทำร้ายร่างกายไหม” คำถามของผม ทำให้มาริยะส่งลูกอมมาให้ผมแต่พอผมจะอมเธอกลับดึงออก ก่อนจะค่อยแลบลิ้นออกมาน้อยๆแล้วให้ผมทำตาม บอกเลยว่าเวลานี้อยากเอาอะไรไปสัมผัสโดนลิ้นของเธอมากๆ ลูกอมกลมๆถูกวางลงที่ลิ้นของผมตามความยาว ก่อนที่ผมจะทนไม่ไหวจะเข้าไปตะครุบคนขี้ยั่ว คุณติณก็ดึงเด็กทีเดียวสุดขอบโซฟาอีกฝั่งเลย
“ผมตบะจะแตก ขอไปกินน้ำ” อาการของผมทำให้คนที่กำลังสนุกหัวเราะออกมา แบบนี้ผมต้องได้ปล้ำเด็กก่อนเรื่องวุ่นวายมันจะจบแน่ๆ
“จะถามอะไรคะคุณติณ ไม่สิพี่ติณขา” ผมมองคุณติณที่กระชากลูกอมมาอมเองจะได้จบปัญหา ทำให้เด็น้อยต้องยอมตอบ ผมเลยไปยืนฟังด้วย
“ก็ไม่เคยตี รักฉันดี ให้เงินไปโรงเรียนเยอะมาก แล้วบอกฉันว่าไม่ต้องรีบกลับบ้าน ไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนได้ อยากให้คนขับรถ ไปส่งที่ไหนก็ได้ ไปรับตอนไหนก็ได้” คำตอบที่ดูย้อนแย้งกับวันที่เกิดเหตุ มันทำเอาผมสะดุด แล้วทำไมวันนั้นถึงไม่มีใครไปรับเธอ
“แล้วทำไมคืนนั้นไม่มีใครไปรับเธอ” คุณติณถามสิ่งที่ผมสงสัยแต่เธอกลับไม่ยอมตอบ แล้วดึงลูกอมออกจากปากของคุณติณเลย
“อย่ามาโกงกติกาของหนูสิ แล้วหนูก็ไม่มีเกมจะเล่นแล้ว ไม่ตอบแล้ว ถ้าอยากให้ตอบพี่ติณขาก็จูบหนูสิ ยอมให้หนูจูบก็ได้ ตอนนี้ในปากหนูหวานมากเลยนะ” สีหน้าเธอแม้จะยังยิ้ม แต่ทำไมแววตาของเธอเศร้า เหมือนเธอแสดงออกเพื่อซ่อนความจริง
“พอแล้วไม่อยากตอบก็ไม่ต้องตอบ” ผมกว่ามันไม่ควรเกินเลยไปถึงขั้นนั้น พอๆ ยังไงนี่ก็ยังเป็นมาริจัง แต่พอผมจะไปดึงลิงออกมาห่างคุณติณ เธอกลับชันเข่าแล้วเลียไปที่ปากของคุณติณต่อหน้าผมเลย แม้แต่คนที่โดนเลียปากยังตกใจเลย
“ฉันโทรให้แม่มารับ แม่มารับด้วยเองด้วย แต่แค่มาช้าไป 1 ชั่วโมง เอาสิคะ อยากถามอะไรต่อ”
ผมว่ามันเกินไปแล้ว ผมไม่สนุกด้วย อารมณ์ที่ไม่ปกติทำให้ผมเดินขึ้นบันไดกลับห้องของตัวเองทันที ถ้าขืนผมอยู่ตรงนี้ จะกลายเป็นผมเองที่อาละวาด ผมเองก็ไม่ใช่คนดีอะไรขนาดนั้น
ดึกๆคืนนั้นเอง
[ อ๊า อ๊ะๆๆ คิมูจี้ ] เสียงคนข้างห้องที่แอบดูหนังโป๊อีกแล้ว หรือผมควรจะทำบ้าง แต่จู่ๆเสียงของหนังมันก็เงียบไป ทำไมเลิกดู เสร็จไวไปเปล่า หรือมีของจริงให้ทำ หรือมาริยะเข้าห้องคุณติณ จินตนาการในหัวของผมมันกำลังจะทำเอาผมเป็นบ้า ถ้าสองคนนั้นกำลังหนุบหนับกัน ผมจะทำยังไง ผมรีบเดินไปห้องข้างๆ ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปอย่างวิสาสะ
“อะไรของหมอเนี่ย!!!!” คนที่กำลังใส่กางเกงตกใจที่ผมมา ผมรีบสอดสายตาหาเด็กน้อยของผม ซึ่งไม่มี ผมเลยวิ่งกลับไปที่ห้องเพื่อไปเอาหมอนมาที่นี่
“ระแวง ถ้ามาริยะมา หรือคุณย่องไปหามาริยะจะทำยังไง มานอนเฝ้ามันเนี่ยแหละ” ผมถือหมอนมานอนบนเตียงของคุณติณที่ยังมีกระดาษทิชชูอยู่เลย
“ฉะ...ฉันไม่สบาย” คุณติณรีบเก็บทิชชูบนเตียงด้วยท่าทีร้อนรน
“บ้ากามฉิบหาย ไว้ใจไม่ได้”
“อย่างน้อยฉันไม่เก็บกดแบบหมอแน่ๆ ฉันเนี่ยผู้ชาย เจอแบบเมื่อหัวค่ำไปใครจะทนได้ นอนเถอะ” มีตัดบทแล้วชิ่งนอน
“เสร็จไวเนอะ”
“สะโพกร่อนโคตรดี เฮ้ออออ หรือเราควรจะไปลงอ่างกันดี” คนที่พูดถอนหายใจออกมา
“คุณชวนผมลงอ่างเหรอ สุกี้หม้อรวมก็ไม่เลว ผมเลี้ยงเอง นานมากแล้วนะเนี่ย โคตรโหยเลย”
“โคตรบ้ากามเลยหมออะ เอาน้ำออกบ้าง ฉันสบายตัวแล้วนอนดีกว่า” ไรวะ มาด่าแล้วชิ่งหลับ หรือผมควรจะไปเอาน้ำออก
.
.
เช้าวันต่อมา
“คุณติณจะมากอดผมทำไม ผมจะนอนแล้ว” ความหนักน้อยๆที่พาดกลางลำตัวทำให้ผมงอแงออกมา
“หมอนั่นแหละก่ายฉันอยู่”
“อกคุณนิ่มจังเลย อ๊ะ!!!!” ผมลืมตาตื่นขึ้นมา เพราะอกนิ่มๆ แต่พอลืมกลับเจอตาอีกคู่ที่เบิกโพลงด้วยความตกใจ ใบหน้าหวานจิ้มลิ้ม กับนมที่ชนอยู่ที่แขน
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดด เพี้ยะ!!!!!”
โอ้ยยยยยยย ผมผิดอะไร ฮื่ออออ 5 นิ้วเลยยยยยยยยย
===========================
เขียนไปปวดหัวกับนางเอกไป
5555 คนนึงขี้กลัว อีกคนก็ไม่กลัวอะไรเลย
ตลกดีค่ะ
- ผู้เขียน
