ฮุ่ยหลิงได้ยินดังนั้นก็วิ่งเอาร่างไปขวางไว้ ไม่ยอมให้ใครเปิดประตูทั้งนั้น
“โยนนางออกไปให้พ้น” อี้หวาสั่งอย่างไร้ความปรานี
พวกบ่าวไม่กล้าขัดคำสั่งฮูหยินใหญ่ โยนร่างของฮุ่ยหลิงไปไว้ทางหนึ่ง ราวกับเศษใบไม้เก่าๆ ใบหน้าของฮุ่ยหลิงบิดเบ้ด้วยความเจ็บปวดสุดขีด แต่หัวใจของแม่ทำให้นางฮึกเหิมขึ้นสู้พยุงร่างวิ่งเข้าไปขวางไว้ แต่ก็ไม่ทันแล้วประตูจวนถูกเปิดออก
ทว่าร่างที่รออยู่หน้าจวนก็ทำให้คนที่ยืนอยู่ตรงนั้นมองด้วยสีหน้าแตกต่างกันออกไป พอเห็นชัดว่าเป็นใครแน่ๆ พวกบ่าวรีบก้มหัวหลบทาง ไม่มีใครกล้าสบตาผู้มาใหม่ กุ้ยไป๋เทียนมองหน้าฮูหยินใหญ่ของตัวเองด้วยสายตามืดครึ้มน่ากลัว เหลือบมองฮูหยินรองแวบหนึ่งก่อนหันไปหาบุรุษที่เดินตามหลังมา
“ประมุขหยาง บ้านข้าก่อเรื่องยุ่งทำให้ท่านต้องหัวเราะแล้ว ต้องขออภัยด้วย”
“ท่านอัครเสนาบดีกล่าวหนักเกินไปแล้ว”
กุ้ยไป๋เทียนยังมีสีหน้าไม่น่ามองอยู่ดี เขาเดินนำหยางต้าหลงเข
