เสียงห้าวแต่น่าฟังเอ่ย “เจ้ากลัวหรือ กลัวอาวุธของคู่ฝึก แล้วจะฝึกกันอย่างไร”
“อาวุธคู่ฝึกช่างน่ากลัวนัก ข้าไม่เคยเห็นอาวุธชนิดนี้มาก่อนเกรงว่าจะรับมือไม่ไหวเจ้าค่ะ” ฮุ่ยชิงก้มซ่อนหน้าถึงกระนั้นใบหน้าน่ารักยังซุกอยู่ใต้แผงอก
หยางต้าหลงหายใจเฮือกใหญ่แล้วคิดวิธีสอนลูกศิษย์ที่ไม่มีพื้นฐานวรยุทธ์ “ถ้าเช่นนั้นการฝึกครั้งแรกเจ้าลองหลับตาลง อย่าได้กดเปลือกตาแรงนัก”
“เจ้าค่ะ ข้าจะทำตาม”
ฮุ่ยชิงทำตามอย่างว่าง่าย นับว่าดีการถูกดวงตาคมกริบราวกระบี่สายฟ้านั้นจ้องฟาดฟันทำให้นางประหม่ายิ่งนัก
เมื่อเห็นว่านางหลับตา หยางต้าหลงมองจ้องร่างอรชรงดงามขาวประดุจหิมะอยู่กึ่งกลางเตียง แล้วกระซิบข้างหู“เจ้าหัวไว คงฝึกลมปราณชนิดนี้ได้ไม่ยาก เห็นทีข้าเลือกเจ้ามาเป็นคู่ฝึกคงเหมาะสมแล้ว”
“เจ้าค่ะ”
“คราวจากนี้เจ้าพยายามผ่อนคลายกล้ามเนื้อทุกส่วน คิดเสียว่าร่างกายเป็นเพียงปุยเมฆ เมื่อจิตใจมีสมาธิ ร่างกายเบา ก็กำหนด
