กุมภ์กุลยา ตอนที่ 6

1500 คำ
“ถามทำไม” “ถ้าเจ้านายของคุณรู้คงไม่พอใจแน่ ๆ ที่คุณจับฉันมาขังเอาไว้แบบนี้” “เจ้านายของผมเหรอ” เขาเลิกคิ้วขึ้นก่อนจะหัวเราะเบาๆ “คุณหัวเราะอะไร” “หัวเราะคุณน่ะสิ” “หัวเราะฉันทำไม” “ก็ผมเป็นเจ้าของเกาะนี้ ไม่มีเจ้านายอะไรทั้งนั้น” “คุณนี่นะเป็นเจ้าของเกาะ” เธอมองเขาแล้วทำสีหน้าไม่เชื่อถือ “คนเราชอบมองกันแค่ภายนอก” “ทั้งภายในทั้งภายนอกคุณก็เหมือนโจร” “พูดมาก รีบตามมาเถอะแม่คุณ แถวนี้มีโจรป่าด้วยไม่รู้หรือไง ดีไม่ดีเจอพวกลักลอบขนของเถื่อนถูกยิงไส้แตกขึ้นมาผมไม่รู้ด้วยนะ แต่สภาพคุณตอนนี้ดูไม่จืดเลยจริง ๆ” “ว้าย!” หญิงสาวร้องออกมาก่อนจะก้มมองตัวเอง “อยู่ที่นี่ก็ช่วยผมทำงานด้วยล่ะ” กุมภ์บอกเชลยสาว “ฉันอยากกลับบ้าน” ยายของเธอคงเป็นห่วง แม้จะบอกผู้เป็นยายว่าจะไปเยี่ยมบิดา แต่ไม่ติดต่อกลับบ้านเช่นนี้คงไม่ใช่เรื่องดีแน่ ๆ เขาเดินหนีไม่ตอบคำถามของเธอ หญิงสาวได้แต่ทอดถอนใจ เธอไม่อยากตายอยู่ที่เกาะแห่งนี้ เพราะไม่อยากให้ตัวเองฟุ้งซ่านจนเกินไปนัก กุลยาจึงก้มหน้าก้มตาทำงานในกระท่อมทุกอย่าง   “ว้าย!” กุลยาหวีดร้องเบา ๆ เธอมองซ้ายมองขวาแล้ว เห็นว่าเขาไม่อยู่ เลยรีบมาอาบน้ำที่ลำธาร แต่จู่ ๆ เขาก็โผล่หน้ามาแบบนี้ ทำเอาเธอตกใจไม่น้อย “ตกใจอะไรนักหนา อย่าลืมสิว่าเมื่อคืนผมเห็นคุณแก้ผ้าทั้งคืน” เขามองเรือนร่างที่อยู่ภายใต้ผ้าถุงด้วยสาวตาแทะโลม “บ้า!” กุลยาถอยหนีแต่ร่างน้อยเสียหลักล้มลงไปทางด้านหลัง ทำให้เธอพลาดท่าตกลงไปในน้ำ ผ้าถุงที่กระโจมอกอยู่พองตัวขึ้น ทำให้เธอต้องรีบตีผ้าถุงไปมาให้มันแนบไปกับตัวและจุ่มตัวลงไปในน้ำจนเห็นแค่ใบหน้าหวาน อากาศในช่วงเย็นหนาวเหน็บจับใจ ที่สำคัญพอแผลที่โดนกิ่งไม้เกี่ยวโดนน้ำก็เจ็บแสบเหลือทน เธออยากจะร้องไห้แต่ก็ต้องกล้ำกลืนฝืนทนเอาไว้ ไม่แสดงความอ่อนแอออกมาให้เขาได้เห็น สีหน้าของเขาแลดูขบขัน ก่อนจะยักไหล่เดินไปอาบน้ำอีกด้าน ตอนแรกเธอคิดว่าเขาจะอาบน้ำในตุ่ม แต่ที่ไหนได้เขาก็มาอาบที่ลำธารด้วยเหมือนกัน หลังจากอาบน้ำเสร็จ กุลยาก็รีบผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า และใช้ผ้าผืนเล็ก ๆ ที่พอหาได้ซับแผลตามเนื้อตัว ถ้ามีอุปกรณ์ทำความสะอาดแผลก็คงจะดีไม่น้อย ได้ดั่งใจคิด เขายื่นอุปกรณ์ทำความสะอาดแผลส่งมาให้ กุลยาเงยหน้ามองก่อนจะยื่นมือไปรับ เธอไม่ออกฤทธิ์ออกเดชอะไรเพราะไม่อยากทำให้เขาโกรธ และเธอเองก็ไม่ชอบมีปัญหากับใครอยู่แล้วด้วย กุลยาทำแผลเสร็จก็รีบเข้านอน เธอตบที่นอนที่คิดว่าเป็นที่นอนของตัวเองก่อนจะผวาสุดตัว “นี่คุณ ถอยออกไปเลยนะ คุณจะมานอนบนเตียงเดียวกับฉันได้ยังไงกัน” “นี่มันที่นอนของผม” เขาตอบหน้าตาย “งั้นฉันไปนอนที่อื่น” “จะไปไหน มีที่นอนที่นี่ที่เดียว ถ้าออกไปนอนข้างนอกยุงหามไปทิ้งป่าไม่รู้ด้วยนะ” เขาล็อกร่างของเธอเอาไว้ “ฉันไม่อยากนอนกับคุณ” “เมื่อคืนผมเมา ตอนนี้ผมไม่เมาแล้ว” “ไม่เมาหมายความว่ายังไง” กุลยาเอ่ยถามอย่างตกใจ “ก็หมายความว่าไม่เมาไง” “อ๊าย... คนโรคจิต เอามือสกปรกออกไปเลยนะ” เธอตีมือเขาเพียะใหญ่เมื่อเขาล้วงมือเข้ามาในเสื้อตัวหลวมของเธอ แต่มือหนวดปลาหมึกของเขาก็ทำให้เธอต้องสะดุ้งอีกรอบเมื่อเขาเลื่อนลงไปสัมผัสกับสะโพกผายเบื้องล่าง “ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ” “คุณก็รู้ว่าผมไม่ปล่อย” “คุณจะมายุ่งกับผู้หญิงแบบฉันทำไมกัน” “ทำให้คุณท้องแล้วพากลับไปส่งบ้านดีไหม” “ความคิดของคุณช่างสกปรกและต่ำตมที่สุด” “ด่าพอหรือยังครับ” “ยังไม่พอ อื้อ...” เธอร้องครางเสียงหลงเมื่อเขาบดจูบเข้ามาหาปิดเสียงด่าทอทุกอย่างของเธอเอาไว้ “โอ๊ย! นี่เธอ” กุมภ์ดึงปากออกแทบไม่ทัน “อย่าเข้ามานะไม่งั้นฉันแทงไอ้นั่นของคุณแน่” เธอคว้ามีดออกมาจากที่ซ่อน ตอนทำกับข้าวเธอขโมยมาเก็บเอาไว้ป้องกันตัวเพราะไม่ไว้ใจเขา “ดุชะมัด!” ประโยคของเขาทำให้เธอเผลอถลึงตาเข้าใส่ทันที “คุณคิดว่ามีดแค่นั้นจะทำอะไรผมได้อย่างนั้นเหรอ” เขาเอ่ยถาม มองเธอไม่วางตา “ฉันรู้ว่ามีดแค่นี้คงทำอะไรคุณไม่ได้ แต่ถ้าคุณเข้ามาฉันจะกรีดข้อมือตัวเองจริงๆ ด้วย ไม่เชื่อก็ลองดูสิ” เธอเปลี่ยนจากขู่เขาเอามีดมาจ่อที่ข้อมือของตัวเองแทน มือของกุลยาสั่นระริก เอาเข้าจริง ๆ เธอกลัวเลือดกลัวเจ็บ กลัวบาดแผล กลัวมีดและของมีคม แต่ในเวลานี้เธอต้องปกป้องตัวเอง “คุณคงไม่ทำอะไรสิ้นคิดแบบนั้นใช่ไหม” กุมภ์ชะงัก “อย่าเข้ามานะ ไม่งั้นฉันจะฆ่าตัวตาย” “คุณเป็นดารานะ กรีดข้อมือมีรอยแผลเป็นขึ้นมา เดี๋ยวไม่มีใครจ้างนะ” เขาพยายามตะล่อม “อย่าเข้ามานะ” กุลยาหลับตาก่อนจะปาดไปที่ข้อมือของตัวเอง กุมภ์อุทานอย่างตกใจรีบเข้าชาร์จตัวของเธอเอาไว้ เขาไม่อยากจะเชื่อว่าเธอจะทำแบบนี้จริง ๆ “นี่คุณทำบ้าอะไรของคุณ!” เขาประคองร่างที่อ่อนปวกเปียกขึ้นสู่อ้อมแขน “ฉันกลัวเลือด” คนที่ลงทุนขู่เขาด้วยการปาดข้อมือตัวเอง รีบเอ่ยบอกเสียงสั่น ๆ ก่อนจะร้องไห้ออกมาเหมือนเด็ก ๆ กุมภ์กะพริบตาปริบ ๆ อยากจะทึ้งผมตัวเองแรง ๆ นัก ให้ตายดิ้นสิ! เขาไม่รู้จะสบถออกมาเป็นประโยคอะไรกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นดี กลัวเลือดแล้วกล้าปาดข้อมือตัวเองนี่นะ!!! จะมีมนุษย์หน้าไหนในโลกกล้าบ้าบิ่นแบบเธออีก!!! “ไอ้อังคาร ไอ้อังคารโว้ย! มึงไปมุดหัวอยู่ที่ไหนโผล่หัวออกมาหน่อย” เสียงเจ้านายที่ตะโกนโหวกเหวกโวยวายทำให้อังคารดีดตัวขึ้นจากเปลที่นอนอยู่ตรงแคมป์ เพราะต้องมาช่วยเจ้านายเฝ้าเชลยสาวคนสวย เขาเลยไม่ได้กลับบ้านกลับช่อง พอได้ยินเสียงเรียก จึงรีบวิ่งไปที่กระท่อมโดยด่วน “ไปหาอุปกรณ์เย็บแผลมาหน่อย เร็ว ๆ เลย” “คุณกุลธิดาเป็นอะไรครับนายหัว เลือดไหลเต็มเลย” “มึงอย่าเพิ่งถาม ตอนนี้กูไม่มีเวลาอธิบายอะไรทั้งนั้น” เสียงร้อนรนของเจ้านายหนุ่มทำให้อังคารรีบลนลานไปหาอุปกรณ์ทำแผลมาให้โดยเร็ว “คะ... คุณจะเย็บแผลเองเหรอ” กุลยาเอ่ยถามหน้าซีดปากสั่น “ทนเจ็บหน่อย ไกลหัวใจไม่ถึงกับตายหรอกคุณ กล้ากรีดข้อมือขนาดนี้ แค่เย็บแผล จิ๊บ ๆ” เขาพูดคล้ายปลอบใจเธอ “ฉันตายตอนนี้เลยได้ไหม” กุลยาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรงใบหน้าซีดเซียว เธอคงกลัวเลือดมากกุมภ์คิดในใจ ประโยคของเธอทำให้เขาเผลออ่อนโยนออกมา ทั้งยังนึกขำอยู่ไม่น้อย ถ้าเป็นเด็กเขาจะตีก้นเสียให้เข็ด “ห้ามตายตอนนี้นะ ผมยังอยากกินข้าวไข่เจียวของคุณอยู่เลย” อังคารเกาหัวแกรก ๆ กับประโยคของเจ้านาย กำลังหน้าสิ่วหน้าขวานยังจะอยากกินข้าวไข่เจียวกันอยู่อีกเหรอ มันใช่เวลาไหมล่ะ!!! หลังจากห้ามเลือดและทำแผลเสร็จเรียบร้อย กุมภ์ก็ปล่อยให้หญิงสาวได้นอนพัก ใบหน้าของเธอซีดเซียว ไม่นานก็ไข้ขึ้น เขาเลยต้องรับหน้าที่เป็นพยาบาลดูแลเธอไปโดยปริยาย “แทนที่เจ้านายจะจับเธอมาทรมาน มันผิดคาดนะครับนี่” อังคารเปรยขึ้นหลังจากที่นำอาหารมาให้เจ้านายในตอนเช้า และเห็นว่าเจ้านายยังไม่ได้นอน “เพราะมึง” “ห้ะ! ผมทำไมครับ” อังคารใบหน้าเหลอหลา “ไปจับกุลธิดามาไม่ดูฤกษ์ยามให้ดี กูเลยต้องมาคอยปรนนิบัติพัดวีหล่อนอยู่แบบนี้” คนพูดเท้าสะเอวด่าลูกน้องอย่างหงุดหงิด เขาเสยผมไปมาลวก ๆ อ่อนเพลียอยู่ไม่น้อยเพราะต้องดูแลคนป่วย “นี่เจ้านายโมโหหิวเหรอครับ” “โมโหมึงด้วยไอ้อังคาร ถ้ามึงยังขืนพูดมากกูจะเตะปากมึง”
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม