ต้าซื่อซาบซึ้งในน้ำใจของนางนัก ถึงกับยอมก้มศีรษะให้ แต่นางยกมือห้ามไว้ก่อน
“อย่าให้คุณชายเฉินรู้ว่าข้าเดินทางไปหายาแก้พิษ” นางกำชับ “เพราะถ้าเขารู้ต้องไม่ให้ข้าไปแน่ๆ”
หญิงสาวหันไปมองทางห้องพักของเขา ใจหนึ่งอยากเข้าไปกล่าวคำลา แต่อีกใจก็เตือนไม่ให้ตัวเองไปเฉียดใกล้ เขาผู้นั้นมีจิตใจอ่อนโยนย่อมยอมให้ตัวเองเจ็บแต่ไม่ยอมให้ใครลำบากแทนเป็นแน่ เพียงคิดถึงเขา นางก็ยิ้มน้อยๆออกมาอย่างไม่รู้ตัว นางหันกลับมามองทางต้าซื่ออีกครั้ง
“ไม่ว่าข้าจะกลับมาในสภาพใดก็ตาม โปรดบอกให้เขารู้ว่าข้าเต็มใจทำ และไม่ว่าจะเกิดสิ่งใดขึ้น เราไม่มีสิ่งใดติดค้างต่อกัน”
คำพูดของนางทิ้งเพียงความงุนงงให้คนฟัง เคอหลิ่งหลินพยักหน้าเป็นเชิงขอตัวแล้วกระโจนด้วยหัวใจเจ็บปวดเหมือนมีมือใหญ่มาบีบรัด นางรีบกลับจวนแม่ทัพจ้าว ไม่เพียงแต่ม้าฝีเท้าดีที่สุด แต่การไปครั้งนี้ นางยังไม่รู้ว่าตนเองจะกลับมาในสภาพใด การบอกกล่าวกับแม่ทัพจ
