“แม่ทัพจ้าวเป็นคนดี ท่านช่วยเหลือชาวบ้าน พ่ออยากจะช่วยท่าน หลินเอ๋อร์เจ้าจะว่าอะไรพ่อหรือไม่”
“ท่านพ่อว่าอย่างไร ลูกก็ว่าตามนั้น” นางยักไหล่ไม่เห็นเป็นเรื่องใหญ่โตอะไร พ่ออยู่ไหน นางอยู่นั้น ย่อมเป็นเช่นนั้น
“แต่เราจะไม่ได้อยู่ที่กระท่อมหุบเขาชิงซานอีกแล้วนะ” มือใหญ่หยาบกร้านลูบผมของลูกสาวอย่างทะนุถนอม
“จะเป็นไรไป โลกกว้างใหญ่ใช่ที่ไร้ที่ซุกหัวนอน พ่ออยู่ไหนข้าอยู่นั้น ท่านพ่อจะไม่ทิ้งให้ข้าอยู่คนเดียวใช่ไหม?”
“แน่นอน พ่อไม่ทิ้งเจ้า แต่เจ้าจะทนไหวหรือไม่”
นางหัวเราะเสียงใส ใช้นิ้วโป้งจิ้มที่หน้าอกตัวเอง “ข้าเป็นใคร ข้าเคอหลิ่งหลินบุตรสาวขุนโจรแห่งหุบเขาชิงซานเชียวนะ มีเรื่องอะไรให้ข้าต้องหวาดกลัวด้วยรึ”
“ใช่ๆ เจ้าเป็นลูกพ่อ เจ้าต้องเข้มแข็ง ไม่ว่าวันนั้นเจ้าจะมีพ่ออยู่หรือไม่ก็ตาม”
“ท่านพ่อ ท่านสัญญ
