บทที่ 2 อุบัติเหตุชักนำ
1479 คำ
ทางด้านดาราสาวเมื่อกลับมานั่งที่โต๊ะเรียบร้อยก็รีบเอามือถือขึ้นมาแล้วพิมพ์ชื่อของชายหนุ่มที่เพิ่งรู้จักได้ไม่ถึงสิบนาทีอย่างรวดเร็ว เพียงครู่เดียวข้อมูลของมาวิน หยาง ลูกครึ่งไทย-ฮ่องกง อายุ 30 ปี ก็ปรากฏบนหน้าจอให้เข้าไปอ่าน จินันยาอ่านไปยิ้มไปพร้อมกับทำตาโตเพราะถูกอกถูกใจโปรไฟล์ของชายหนุ่มยิ่งนัก
“หล่อมากมาย โปรไฟล์ดี แบบนี้จีน่าชอบบบบบ”
“ชอบอะไรคะน้องจีน่า” หวานใจเดินมานั่งที่โต๊ะพอดี ทำให้ได้ยินประโยคเมื่อสักครู่ของดาราสาวจึงเอ่ยถามด้วยความสงสัยก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ จินันยา หญิงสาวจึงไม่รอช้ารีบเอามือถือที่มีข้อมูลของมาวินให้ผู้จัดการส่วนตัวดูทันที
“ชอบผู้ชายคนนี้ค่ะ สเปกจีน่าเลย”
“คุณมาวินนี่คะ”
“พี่หวานรู้จักด้วยเหรอ”
“โอ๊ย น้องจีน่า ใคร ๆ ก็รู้จักทั้งนั้นแหละ คนนี้ไฮโซรูปหล่อ พ่อรวย”
“จีน่าเพิ่งคุยกับเขาก่อนมานั่งด้วยแหละ บอกตรง ๆ คนนี้พ่อของลูก” หญิงสาวทำตาแพรวพราวเพ้อฝันไปไกลถึงอนาคตที่มีร่วมกันของตนเองและว่าที่พ่อของลูก
“ว้ายยยย คุณน้องเพิ่งจะพบกัน ยกให้เขาเป็นพ่อของลูกแล้วเหรอ ไวไปไหมคะ”
“ก็จีน่าชอบเขานี่ เห็นปุ๊บ ชอบปั๊บ จีน่าตัดสินใจแล้ว”
“ตัดสินใจอะไรคะ อย่าบอกนะว่า”
“ค่ะ จีน่าจะจีบคุณมาวิน”
“อุ๊ย คุณน้องงงงงง ล้อพี่หวานเล่นใช่ไหมคะ”
“ไม่ได้ล้อเล่นค่ะ จีน่าเอาจริง”
“พี่หวานว่าน้องจีน่าอย่าไปจีบเขาเลยค่ะ พี่หวานเคยอ่านบทสัมภาษณ์ของเขา ผู้หญิงในฝันไม่ใช่แบบน้องจีน่าแน่นอน”
“จีน่าไม่สน ถ้าเขายังโสดจีน่าจะจีบ แล้วตอนนี้เขาก็โสดด้วย”
“เอาที่คุณน้องสบายใจเถอะค่ะ แล้วอย่ามาพูดว่าพี่ไม่เตือน”
ผู้จัดการส่วนตัวส่ายหน้าด้วยความหนักใจกับความดื้อด้านของดาราสาว เห็นทีเขาต้องรีบไปหาซื้อทิชชูมาเตรียมเอาไว้เยอะ ๆ เพื่อซับน้ำตาจินันยา เพราะยังไม่ทันเริ่มจีบก็เห็นวี่แววของความแพ้มาแต่ไกล
จินันยาหาได้สนใจอาการของผู้จัดการไม่ เนื่องจากมัวแต่หันไปมองว่าที่พ่อของลูกด้วยความชื่นชมแบบไม่เก็บอาการ ไม่มีความเป็นกุลสตรีแม้แต่น้อย หล่อนหมายมั่นปั้นมือต้องเอาเขามาเป็นพ่อของลูกให้ได้ เพราะเกิดมายังไม่เคยชอบใครขนาดนี้มาก่อน
รักแรกพบชัด ๆ เลย
หญิงสาวคิดในใจอย่างมีความสุขในขณะนั่งรถกลับบ้านที่อยู่ชานเมือง ด้วยความเป็นลูกสาวคนเล็กทำให้หล่อนถูกตามใจจากบิดา มารดา และพี่ชาย ครอบครัวของดาราสาวเป็นนักธุรกิจตั้งแต่สมัยอดีตจนถึงปัจจุบัน แต่เธอไม่ชอบงานด้านนี้จึงขออนุญาตพ่อแม่แล้วก็พี่ชายเข้ามาทำงานในวงการบันเทิงเมื่อเรียนจบ
แต่ความฝันของดาราสาวเป็นอันต้องพับไว้ก่อนหลังจากที่ตื่นขึ้นมาในเช้าของวันใหม่แล้วพบว่าตนเองต้องไปถ่ายละครให้จบอีกสองตอน กว่าจะผ่านแต่ละตอนมาได้กินเวลาไปเป็นวัน ๆ เพราะปัญหาของคนในกอง เมื่อการถ่ายทำสิ้นสุดลงต่างคนก็ต่างแยกย้ายกลับบ้าน
จินันยาขับรถมาที่กองถ่ายเองจึงขอแยกกับผู้จัดการส่วนตัว เธอขับรถออกมาจนถึงทางเลี้ยวที่จะเข้าเมืองกลับมีรถจักรยานยนต์ขับมาปาดหน้าจึงเหยียบเบรกกะทันหัน ทำให้รถที่กำลังตามหลังมาชนตูดรถของตนเองเต็ม ๆ
โครมมมมมมมมมมมม
“ซวยแล้วจีน่า” หญิงสาวหน้าซีดตัวสั่นหลังจากรถหยุดนิ่งเพราะเกิดอุบัติเหตุ ก่อนจะสะดุ้งด้วยความตกใจที่มีคนมาเคาะกระจก
ดาราสาวกุลีกุจอลงจากรถทันทีเพื่อออกไปเจรจากับคู่กรณีซึ่งเป็นผู้ชาย และทันทีที่ทั้งสองได้เห็นหน้ากันความดีใจก็กระจายไปทั่ววงหน้าของหญิงสาวต่างจากชายหนุ่มที่รู้สึกเซ็งยิ่งกว่ารถชนเสียอีก
“คุณ…/คุณมาร์” มาวินจำชื่อของจินันยาไม่ได้ ต่างจากหญิงสาวที่จำชื่อของเขาได้ขึ้นใจ
“คุณมาร์เป็นอะไรไหมคะ จีน่าขอโทษที่เบรกรถกะทันหัน พอดีมีรถขับปาดหน้า”
“ผมไม่เป็นไรครับ แล้วคุณเป็นอะไรไหม”
“ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ แค่ตกใจนิดหน่อย”
“ผมเรียกประกันแล้ว คุณเรียกหรือยัง”
“ยังค่ะ เดี๋ยวจีน่าโทรตอนนี้เลย”
หญิงสาวรีบต่อสายหาประกันรถของตนเองทันที จากนั้นไม่นานนักประกันรถของทั้งสองคนก็มาถึงที่เกิดเหตุและเจรจาตกลงกัน
มาวินเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยแล้วจึงขอตัวกลับโดยมีคนขับรถของที่บ้านมารอรับ
จินันยาจึงใช้โอกาสนี้ใกล้ชิดกับว่าที่พ่อของลูกโดยการอ้อนวอนขอติดรถไปด้วย มาวินเห็นว่าท้องฟ้าใกล้มืดเต็มทีและมีแต่ผู้ชายจะทอดทิ้งก็กระไรอยู่จึงตอบตกลงให้หญิงสาวติดรถมาด้วย ไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับจินันยาแม้แต่น้อย
“ขอบคุณมากนะคะที่ให้จีน่าติดรถมาด้วย” หล่อนยิ้มกว้างด้วยความยินดี หลังจากขึ้นมานั่งบนเบาะข้าง ๆ ชายหนุ่มในดวงใจ
“ไม่เป็นไรครับ คุณจะให้ไปส่งที่ไหนบอกได้เลย” เขาบอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบเหมือนไม่ยินดียินร้ายที่มีเพื่อนร่วมทางเป็นจินันยาและอาการนิ่ง ๆ ของชายหนุ่มไม่ได้ทำให้หญิงสาวใจเสียแม้แต่น้อย เพราะเข้าใจว่าผู้ชายเป็นเพศที่แสดงออกไม่เก่งต่างจากผู้หญิง
“ช่วยไปส่งจีน่าที่คอนโดXXXXหน่อยได้ไหมคะ”
“ได้ครับ”
“จีน่าขอรบกวนคุณมาร์อีกอย่างได้ไหม คุณมาร์ช่วยโทรเข้าเครื่องของจีน่าหน่อยได้ไหมคะ ไม่รู้ตกไปอยู่ตรงไหนแล้ว เหมือนจะหาในกระเป๋าไม่เจอ”
“ได้ครับ ไม่มีปัญหา บอกเบอร์ของคุณมาเลย” คนตัวโตไม่ได้คิดอะไรซับซ้อนเพราะเห็นหล่อนกำลังเดือดร้อนจึงตอบตกลงและเอาโทรศัพท์ขึ้นมาเตรียมกดเบอร์โทร
“087XXXXXX0” เบอร์โทรศัพท์พรั่งพรูออกจากปากสีสวยแบบไม่ผิดสักตัว มาวินกดเบอร์เสร็จแล้วก็กดโทรออกโดยไม่ได้สังเกตสีหน้าของจินันยาที่กำลังลอบยิ้มด้วยความยินดี ได้เบอร์โทรศัพท์ของชายหนุ่มในดวงใจแบบไม่ต้องพยายามสืบเสาะหรือขอจากเจ้าตัวให้ขายหน้า หญิงสาวคิดแผนขอเบอร์แบบเนียน ๆ ได้เมื่อสักครู่ก่อนจะมานั่งบนรถข้าง ๆ เขา
ครืด ครืด ครืด มือถือเครื่องหรูสั่นอยู่ในกระเป๋าใบโตของเธอ
“มันสั่นในกระเป๋าของคุณ”
“จริงด้วย เฮ้อ โล่งอก นึกว่าลืมในรถเสียอีก ขอบคุณคุณมาร์มากนะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ”
“ว่าแต่คุณมาร์ มาทำอะไรแถวนี้คะ”
“ผมมาทำธุระครับ”
จากนั้นคำถามอีกมากมายก็หลุดออกมาจากปากสวย ๆ ของดาราสาวที่ขยันหาเรื่องมาถามมาวินอย่างไม่รู้เบื่อ โดยที่ชายหนุ่มไม่สามารถเลี่ยงได้จึงตอบ ๆ ไปตามมารยาทแบบหล่อนถามประโยคยาว ๆ เขาตอบประโยคสั้น ๆ ทำให้รถโดยสารที่ทั้งสองนั่งอยู่มีเสียงพูดคุยมาตลอดทาง รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่รถมาจอดตรงหน้าคอนโดของหญิงสาวเรียบร้อยแล้ว
“ถึงแล้วครับคุณ”
“อ้าวมาถึงแล้วเหรอคะ คุยจนเพลินเลย ขอบคุณมากนะคะที่มาส่ง เดี๋ยวจีน่าจะเลี้ยงข้าวตอบแทน”
“ไม่ต้องหรอกครับ”
“ไม่ได้ค่ะ จีน่าถือบุญคุณต้องทดแทน ความแค้นต้องชำระ งั้นจีน่าไปก่อนนะคะ เดี๋ยวค่อยโทรหา สวัสดีค่ะ”
หญิงสาวไม่รอฟังคำปฏิเสธของชายหนุ่ม รีบลงจากรถแล้วยกไม้ยกมือโบกให้เขา จากนั้นก็วิ่งเข้าภายในตัวอาคารอย่างรวดเร็วปล่อยให้มาวินนั่งอ้าปากค้างอึ้งกับพฤติกรรมของหญิงสาวที่เพิ่งเจอกันสองครั้งในรอบสัปดาห์
เมื่อรถคันหรูแล่นออกไปจินันยาก็รีบเดินออกมาจากที่ซ่อนตัวพร้อมกับส่งจูบให้คนที่นั่งอยู่ในรถอย่างมีความสุข หล่อนรีบเอาโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าแล้วเข้าไปบันทึกเบอร์ของมาวินทันที
พ่อของลูก ก่อนจะเดินขึ้นห้องของตนเองจริง ๆ พร้อมด้วยแผนการของวันพรุ่งนี้
- ผู้เขียน
