รักร้ายพี่ชายแฟนเก่า

ช่วยเหลือ

Melon Talk

ตอนแรกแค่ง่วงแต่ตอนนี้ฉันดันป่วยขึ้นมาจริงๆซะได้ ฉันหยิบมือถือขึ้นมาดูเวลาซึ่งนี่ก็เก้าโมงเช้าแล้วและฉันพึ่งนึกขึ้นได้ว่าตัวเองยังไม่ได้กินยาคุม ที่สำคัญตอนนี้ดันไม่มีใครอยู่ด้วย ส่วนสภาพฉันแค่ลุกขึ้นยืนยังลำบากเลย

"เอาไงดีวะ"

ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเลื่อนผ่านเบอร์ที่เม็มไว้เรื่อยๆและสะดุดเข้ากับสองรายชื่อที่ฉันชั่งใจว่าจะเลือกเผยความลับให้ใครรู้ดีระหว่างพี่แอมพี่สาวคนสนิทและไอ้ไวท์เพื่อนรักที่โตมาด้วยกัน

"ไอ้ไวท์ล่ะกัน"

ฉันตัดสินใจขอความช่วยเหลือจากไอ้ไวท์ทั้งๆที่รู้ว่ามันอาจเรียนอยู่ แต่ในเมื่อฉันเลือกมันแล้วและที่สำคัญให้ไอ้ไวท์รู้ยังดีกว่าพี่แอม ซึ่งเธออาจจะบอกเรื่องนี้กับเฮียซันเจ้าของร้านที่ฉันทำงานอยู่ด้วยและอาจทำให้เรื่องยุ่งยากมากขึ้นไปอีก

"ไวท์"

ฉันกรอกเสียงลงไปทันทีที่ปลายสายกดรับ

'มีไรเม'

"มึงเรียนอยู่ป่ะ"

'ไม่ได้เรียน มีไรอ่ะ'

ฉันเงียบไปสักพักอย่างชั่งใจ อีกอย่างเรื่องแบบนี้มันก็ยากที่จะพูดโดยไม่ได้ทำใจก่อน

"ไวท์ กูมีเรื่องให้ช่วยว่ะ แต่มึงห้ามบอกใครเด็ดขาดเลยนะเว้ย"

ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงที่ฉันนั่งรอไอ้ไวท์อยู่บนเตียงในห้องนอนตัวเอง เสียงมอเตอร์ไซด์ที่ดังขึ้นหน้าบ้านทำให้ฉันต้องแง้มผ้าม่านดูเห็นไอ้ไวท์เปิดประตูรั้วเข้ามาในบ้าน ฉันหยิบน้ำบนหัวเตียงมาแสตนบายรอก่อนที่ประตูจะเปิดออกพร้อมร่างสูงที่มีสีหน้าเคร่งเครียดเดินเข้ามา

"ไหนยาอ่ะ"

มันวางถุงยาลงบนเตียงฉันก่อนจะเดินไปนั่งที่ปลายเตียงพร้อมหันมาจ้องฉันที่กำลังกลืนยาลงคออย่างเร่งรีบ

"เล่ามาให้หมด"

ก่อนหน้านี้ฉันขอให้มันซื้อยาคุมฉุกเฉินให้แต่ไม่ได้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้มันฟัง บอกแค่ว่าถ้ามาถึงจะเล่าและถึงฉันอยากจะผิดคำพูดแค่ไหนแต่พอมันเห็นฉันมีท่าทางตุกติกมันก็รีบข่มขู่ฉันทันที

"ถ้ามึงไม่เล่ากูจะบอกพี่หอมว่ามึงให้กูซื้อยาคุมมาให้กิน"

"เออๆ ไม่เห็นต้องขู่เลย"

ฉันวางขวดน้ำลงบนโต๊ะก่อนจะยืดหลังตรงแต่ไม่วายหลบตาเพื่อนรักที่จ้องมองไม่วางตา

"เมื่อคืนกูเจอไนท์และก็พี่ชายของไนท์..."

ฉันนิ่งเงียบไปสักพักโดยมีสายตาสงสัยส่งมาตลอดเวลา

"แต่กูไม่รู้ว่าสองคนนั้นเป็นพี่น้องกันเลยบอกไนท์ไปว่าพี่ชายมันเป็นแฟนกู"

"พี่เดย์อ่ะนะ"

ฉันพยักหน้าก่อนจะเอ่ยต่อ

"แล้วกูก็ถูกพี่ชายไนท์ลากเข้าห้องน้ำ กูคงไม่ต้องเล่าใช่มั๊ยว่าเกิดไรขึ้น"

"นี่มึงกับพี่เดย์..."

"แต่กูไม่ได้เต็มใจนะเว้ย แค่ความผิดพลาดมึงอย่าไปสนใจเลยว่ะ"

"แบบนี้เท่ากับมึงโดนข่มขืนชัดๆ"

ไอ้ไวท์ดูโกรธมาก มันกำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดทำเอาฉันกลัวว่ามันจะหุนหันพลันแล่นทำอะไรแบบไร้สติจนเกิดปัญหาตามมาภายหลัง

"ช่างมันเหอะ กูลืมไปแล้ว"

"มึงโอเคแน่นะ ให้กูอยู่เป็นเพื่อนป่ะ"

ฉันส่ายหน้า ถึงเราจะเป็นเพื่อนรักกันแต่มันก็เป็นผู้ชายที่สำคัญมันก็มีแฟนแล้ว ยิ่งหายออกมาจากมหาลัยแบบนี้แฟนมันคงสงสัยน่าดู

"กูโอเค แค่ปวดหัวนิดหน่อย มึงกลับไปเรียนเหอะ"

ฉันล้มตัวนอนก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาถึงคอและหลับตาลง ผ่านไปสักพักฉันก็เริ่มง่วงส่วนไอ้ไวท์ที่นั่งเงียบอยู่นานก็ลุกขึ้นเดินออกไป...

ตกเย็นฉันตื่นขึ้นมาเพราะแรงสะกิดที่แขนพอลืมตาขึ้นมาถึงได้เห็นว่าเป็นแตงโมที่เอาข้าวต้มมาให้

"พี่เมเป็นไงบ้าง"

ฉันค่อยดันตัวลุกขึ้นก่อนจะยกมือคลึงที่ขมับนิดหน่อยลดความปวดตึง แตงโมนั่งลงข้างๆเตียงและหยิบถ้วยข้าวต้มทำท่าจะป้อนแต่ฉันยกมือห้ามไว้ซะก่อน

"เดี๋ยวพี่กินเอง"

"ไม่เป็นไรให้หนูป้อนดีกว่า"

ยัยน้องสาวยังรั้นไม่ยอมวางถ้วยข้าวต้มและดึงดันจะป้อนฉันให้ได้จึงปล่อยเลยตามเลยเพราะขี้เกียจเถียงกับมัน อีกอย่างฉันยังรู้สึกปวดหัวไม่อยากคิดอะไรให้มากมาย

"พี่เม วันนี้ไม่ต้องไปทำงานดีกว่านะ"

"อืม เดี๋ยวพี่โทรบอกเฮียเอง"

คิดแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ ร้อยวันพันปีฉันไม่เคยหยุดงานมาก่อน อีกอย่างฉันไม่ได้อยากให้ใครรู้ว่าไม่สบายโดยเฉพาะพี่แอมที่อาจเป็นห่วงฉันจนบึ่งรถมาถึงนี่ ส่วนงานที่ร้านไม่มีฉันก็ยังมีนักดรีอีกคน แต่ยังมีสิ่งหนึ่งที่ฉันเป็นกังวลนั่นก็คือพี่ชายของมิดไนท์ที่ชื่อมิดเดย์นั่นแหละ ฉันกลัวว่าเขาจะปากโป้งบอกคนอื่นเรื่องที่ฉันกับเขา...โอ๊ย แค่คิดก็ปวดหัวตุบๆจนต้องหลับตาลงข่มใจให้เย็นไม่งั้นเส้นเลือดในสมองฉันอาจระเบิดตู้มได้...