รักร้ายพี่ชายแฟนเก่า

หญิง

Melon Talk

ฉันตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงเคาะประตูจากด้านหน้าก่อนจะลุกขึ้นเดินงัวเงียไปปลดล็อคกลอนและกลับมาล้มตัวนอนฟุบหน้ากับหมอนต่อ

"ทำไมยังไม่ตื่นอีก"

เสียงพี่กล้วยหอมเอ่ยถามขึ้นแต่ฉันนี่สิดันไม่มีแรงแม้จะเอ่ยตอบได้แต่นอนนิ่งเงียบอยู่อย่างนี้

"ไม่สบายรึป่าวเม"

พี่กล้วยหอมนั่งลงข้างๆก่อนจะทาบมือลงบนแขนฉัน จริงๆฉันไม่ได้รู้สึกปวดหัวตัวร้อนอะไรหรอกแค่ง่วงเพราะเมื่อคืนกว่าจะข่มตานอนลงได้ก็เกือบตีสี่แล้วและนี่เพิ่งเจ็ดโมง ฉันจะฝืนลืมตาตื่นทั้งที่ร่างกายยังต้องการพักผ่อนได้ยังไง

"ตัวไม่ร้อนแล้วปวดหัวรึป่าว"

ฉันผงกหัวเบาๆทั้งที่ไม่ได้ปวดจริงๆเพราะตอนนี้ฉันลุกไม่ไหวจริงๆ อีกอย่างแขนขาฉันมันแทบจะไม่มีแรงเลย

"งั้นนอนต่อละกันเดี๋ยวพี่ทำข้าวต้มไว้ให้นะ"

ฉันไม่ได้ตอบอะไรจนกระทั่งเสียงปิดประตูดังลงเป็นจังหวะเดียวกันกับที่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ฉันกวาดมือหาสิ่งที่กำลังแผดเสียงร้องก่อนจะหยิบขึ้นมาฝืนลืมตาดูและกดรับโดยไม่รู้ว่าเป็นใครที่โทรมา

"ฮัลโหล"

'ตื่นยังวะเม'

"ไวท์เหรอ"

'เออ นี่มึงยังไม่ตื่นเหรอ'

"ยังอ่ะ กูไม่สบายว่ะ"

ฉันโกหกมันทั้งๆที่ความจริงไม่ได้ป่วยอะไรใดๆทั้งสิ้นเพียงแค่ง่วงจนอยากวางสายและหลับต่อก็เท่านั้น

'อ้าวเหรอวะ งั้นมึงนอนไปเหอะ'

ฉันปล่อยโทรศัพท์ให้ร่วงลงบนผืนเตียงก่อนจะฟุบหน้าลงบนหมอนและหลับใหลไปอีกครั้ง...

Midday Talk

เช้านี้ผมมากินข้าวที่ห้องไอ้ไนท์พร้อมกับเพื่อนมันที่ชื่อไวท์ ซึ่งปกติผมจะไม่ค่อยพูดกับมันสักเท่าไหร่เพราะไม่มีเรื่องต้องพูดคุยด้วยแต่ดูเหมือนมีบางสิ่งที่น่าสนใจให้ผมต้องตีสนิทกับมัน

"เมื่อกี้โทรหาใครวะ"

ผมเอ่ยถามไอ้คนที่อายุอ่อนกว่าก่อนจะตักข้าวเข้าปากหนึ่งคำ

"เพื่อนอ่ะพี่"

ผมพยักหน้าและถามต่อ

"เพื่อนชื่ออะไรวะ"

"ชื่อเมล่อนอ่ะพี่ ผมจะให้มันแวะมารับหน่อยแต่มันดันไม่สบาย"

เมล่อน อืม ถ้าผมเดาไม่ผิดน่าจะเป็นเมล่อนคนเดียวกับเมที่เป็นเมียผมแน่ๆ ว่าแต่เมไม่สบายเป็นอะไรมากป่ะวะ หรือจะเป็นเพราะเรื่องเมื่อวาน

"ว่าแต่พี่ถามทำไมอ่ะ"

"กูขอเบอร์เพื่อนมึงได้ป่ะ"

ผมไม่ได้ตอบคำถามมันและมั่นใจว่าเพื่อนไอ้ไวท์ต้องเป็นคนเดียวกับแฟนเก่าไอ้ไนท์จึงได้เอ่ยปากขอเบอร์โทรศัพท์จากมัน ซึ่งไอ้นี่ก็ให้ง่ายไม่เกรงใจเพื่อนรักที่นั่งหน้าตึงอยู่ข้างๆเลย

"เฮียจะเอาเบอร์เมไปทำไม"

ไอ้ไนท์ที่นั่งเงียบอยู่นานเอ่ยถามขึ้นเสียงขุ่นซึ่งผมไม่ได้ใส่ใจเพราะตอนนี้ความสนใจพุ่งตรงไปที่ตัวเลขสิบตัวบนหน้าจอโทรศัพท์

ผมใช้เบอร์นี้ค้นหาไลน์ของเมล่อนก่อนแอดเฟรนด์ทันที ผมกดเข้าไปที่รูปโปรไฟล์ซึ่งเป็นรูปที่เธอสวมเสื้อยืดสีดำสกรีนลายหัวกระโหลกสีขาว ในมือถือกีต้าร์สีดำ มีรอยยิ้มเล็กน้อย ผมอดไม่ได้ที่จะแคปรูปภาพเธอเก็บไว้ก่อนจะเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกง

ที่มหาลัย ผมจอดบิ๊กไบท์ราคาแพงที่ลานจอดมอเตอร์ไซต์ก่อนคว้ากระเป๋าสะพายหลังและเดินตรงเข้าตึก แต่ระหว่างทางดันเจอคู่ขาเก่าที่ชื่อหญิงซะก่อน เธอตะโกนทักทายผมก่อนจะวิ่งตรงเข้ามาหยุดยืนตรงหน้า

"ไม่เจอกันนานเลยนะเดย์"

เสียงหวานเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้าสวยๆ ผมยกยิ้มนิดหน่อยก่อนจะเดินเลี่ยงแต่เธอยังตามติดแม้ไม่ได้แตะต้องเนื้อตัวผมเพื่อแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของแต่ผมก็รู้สึกว่าเธอกำลังส่งสายตาไม่เป็นมิตรใส่สาวที่มองมา

"ทำไมช่วงนี้เดย์ไม่ตอบไลน์เราเลยล่ะ"

"ไม่ว่างอ่ะ ทำงาน"

"เราน้อยใจนะเนี่ย บางทีก็แอบคิดว่าเดย์แค่เข้าหาเราเล่นๆ"

ผมยอมรับว่าเมื่อก่อนเคยเข้าหาเธอเพราะเห็นว่าเธอน่ารักดี แต่พอผมได้รู้จักเธอจริงๆมันไม่ใช่อย่างที่คิด ทั้งที่เราตกลงกันแล้วว่าทุกอย่างจะจบแค่วันไนท์แสตนด์แต่เธอก็ยังเข้ามาวุ่นวายกับผมไม่เลิก

"วันไนท์แสตนด์มันก็เป็นแบบนี้ หญิงเองก็รู้ดี"

เธอชะงักเล็กน้อยตอนผมเอ่ยไปอย่างนั้น เอาจริงๆหญิงทั้งสวย ทั้งขาว แต่นิสัยเธอค่อนข้างแปลก แปลกที่ว่าคือแปลกแบบไม่น่าเข้าหาแต่น่าออกห่าง เธอค่อนข้างงี่เง่าและง๊องแง๊งซึ่งไม่ใช่นิสัยผู้หญิงที่ผมอยากจริงจังด้วย...