Melon Talk
หนึ่งอาทิตย์ที่ฉันไม่เจอมิดเดย์แทนที่จะลืมเขาได้แต่กลับกลายเป็นว่าฉันเอาแต่นึกถึงเขาตลอดเวลา แม้กระทั่งตอนเรียนที่ฉันเอาแต่นั่งเหม่อจนถูกอาจารย์ดุไปตั้งหลายรอบ
"มึงโอเคป่าววะ"
พลัมเอ่ยถามขึ้น อาจเป็นเพราะเธอเห็นฉันเป็นแบบนี้มาทั้งวันก็คงอดสงสัยไม่ได้
"กูโอเค มึงจะรีบกลับบ้านไม่ใช่เหรอ"
"อืม แต่กูเป็นห่วงนี่หว่า"
"กูไม่เป็นไรหรอกน่า ไปเหอะ"
พลัมพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจและเดินห่างออกไปแต่ก็ยังหันมามองเรื่อยๆอย่างเป็นห่วง ฉันโบกมือให้เธอก่อนจะเดินมานั่งข้างบ่อน้ำในมหาลัยและเหม่อมองไปที่ผืนน้ำอย่างเลื่อนลอยพลางโยนหินเล่นฆ่าเวลาไปเรื่อยๆระหว่างรอขนุนและแตงโมเลิกคลาส
"เม"
ไวท์ที่มาจากไหนไม่รู้มานั่งลงตรงข้างๆฉัน มันรู้ดีว่าเวลาฉันมีเรื่องกลุ้มใจมักจะหนีมานั่งหลบอยู่ตรงนี้ตั้งแต่ปีหนึ่งแล้ว
"ทะเลาะกับเฮียเดย์หรอวะ"
"คิดว่าไงล่ะ"
"พักนี้เฮียแม่งขี้โมโห เป็นเพราะมึงแน่ๆ"
เขาจะ
