“หนูถามจริงๆเถอะนะ พี่จะนอนกับหนูที่นี่จริงเหรอ?” ยาหยีทวนถามขึ้นอีกครั้ง เมื่อจอมทัพยืนยันหนักแน่นว่าจะมานอนค้างที่บ้านของเธอ
“ก็เธอไม่ยอมไปนอนกับฉันที่คอนโด ฉันก็เลยต้องมานอนกับเธอที่นี่ไง”
“แล้วพี่จะมานอนกับหนูทำไม ทำไมไม่ไปนอนที่ห้องตัวเองเล่า!” เด็กสาวบ่นงุบงิบในลำคอ เพราะเธอพยายามไล่ พยายามเกลี่ยกล่อมเขาแล้ว แต่เขาก็ยังดื้อรั้นจะขอมานอนกับเธอให้ได้
“ก็ที่ห้องฉัน มันไม่มีเธอไง”
“พี่ชักจะติดหนูมากเกินไปแล้วนะ รู้ตัวบ้างไหม?”
“ก็คงงั้น” จอมทัพไหวไหล่แบบไม่ใส่ใจมากนัก เขาแอบสะอึกอยู่ในลำคอเมื่อร่างบางพูดจบประโยค มันก็อาจจะเป็นเรื่องจริงที่ยาหยีนั้นพูด เขาติดแจเธอมากไป โดยที่ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงได้อยากอยู่ใกล้เธอตลอดเวลาขนาดนี้
“แล้วพี่หิวข้าวหรือเปล่า ถ้าพี่หิว หนูจะได้ไปทำอะไรมาให้กิน” ยาหยีเอ่ยถาม เมื่อนึกขึ้นได้ว่าชายหนุ่มนั้นยังไม่ได้ทานอะไร
“ขอข้าวไข่เจียวก็พอ”
“ง
