เพื่อนหนักใจ
772 คำ
แป้งนอนพลิกตัวไปมาอยู่ที่เตียงคนเดียวเพราะนอนไม่หลับ ส่วนอั๋นก็นอนไม่หลับเหมือนกันเขาจึงขอออกไปนั่งเล่นข้างนอกห้อง
แป้งเริ่มหนักใจกับสิ่งที่พ่อของเขาพูดเรื่องที่ว่าไม่เชื่อว่าพวกเขาคบกันจริงๆ ขนาดเขาเอาทะเบียนสมรสไปยืนยันแล้วพ่อของเขาก็ยังไม่เชื่ออีก
"เตี่ยโคตรฉลาดเลย..ไม่เชื่อแล้วยังจะให้เอาลูกไปยืนยันอีก..
เธอพูดกับตัวเองด้วยสีหน้ากังวล
"แล้วจะท้องได้ยังไงเล่าในเมื่อฉันกับเขาก็แค่แต่งงานกันแค่หลอกๆเอง อีตาบ้านั้นไม่ได้คิดอะไรกับฉันซักหน่อย.."
เธอนอนคิดถึงเรื่องเมื่อปีที่แล้วที่เขามาหาเธอที่คอนโดเธอยังจำคำพูดเขาได้ดี
...
1 ปีก่อนหน้านี้
คอนโดแป้ง
แป้งกลับมาจากกินเลี้ยงกับลูกน้องในทีมการตลาดของที่บริษัทก็แปลกใจว่าทำไมอั๋นถึงมายืนอยู่ที่หน้าคอนโดของเธอ
“อั๋น..”
“กลับมาแล้วหรอ..?”
“นายมาทำอะไรที่นี่.?”
“ไปกินเลี้ยงมากับน้องๆ ในทีมหรอสนุกไหม.?”
“ก็สนุกดี นายยังไม่ตอบฉันเลยนะว่านายมาทำอะไรที่นี่..?”
“คือเรา..”
“แล้วนี่ซื้ออะไรมาเต็มไม้เต็มมือเลย..?”
“ซื้อมาให้เธอไง ตอนแรกเราตั้งใจว่าจะมาทำอะไรกินที่ห้องเธอฉลองที่งานเธอได้รับคำชมจากผู้บริหารแต่เราไม่รู้ว่าเธอไปกินเลี้ยงกับน้องๆในทีมแล้ว..”
อั๋นเพิ่งได้เข้าไปทำงานในบริษัทเดียวกันกับแป้งแต่คนละตำแหน่งหน้าที่ และทุกคนในบริษัทก็รู้ว่าพวกเขา2คนเป็นเพื่อนสนิทกัน
เธอแอบยิ้มในใจที่เขายังอุตส่าห์มาแสดงความยินดีกับเธอแล้วยังมาหาเธอถึงที่ห้องอีก
“แล้วนายกินอะไรมาหรือยังหละ..?”
“ยังเลย..”
“งั้นจะขึ้นไปที่ห้องฉันก่อนไหม แล้วเดี๋ยวฉันทำอะไรให้กิน..?”
“แต่นี่มันดึกแล้วนะ..”
เขายกนฬิกาที่ข้อมือดูก็เห็นว่าดึกมากแล้วจึงรู้สึกเกรงใจเธอ
“ก็รีบกินจะได้รีบกลับไง จะไปไหม..?”
“งั้นก็ได้..”
แป้งเดินนำเขาเข้าไปในคอนโดตัวเองมีเขาเดินตามหลังมาช้าๆ และในระหว่างที่ทั้ง2คนอยู่ในลิฟต์ด้วยกัน
“ช่วงนี้นายได้คุยกับแพรวาบ้างไหม..?”
เธอถามเขาขึ้นด้วยความอยากรู้ เพราะเขากับแพรวาเคยมีอะไรกันมาก่อนเธอคิดว่าเขาคงมีเยื่อใยให้กันบ้าง
“ไม่เลย..ตั้งแต่แพรเขาบินกลับไปเมืองนอกเราก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย..”
“แล้วนายไม่รู้สึกอะไรกับแพรวาเขาบ้างซักนิดเลยหรอ..?”
“แล้วจะต้องให้รู้สึกอะไรละ..?”
“ก็นายกับแม่นั่นเคยมีอะไรกันมาก่อนนะ นายไม่รู้สึกอะไรจริงๆหรอ..?”
“มันก็แค่Sexนี่ แพรกับเรามีอะไรกันด้วยความสมัครใจโดยที่เรา2คนต่างก็รู้กันอยู่แล้ว ว่าเราไม่ได้รู้สึกอะไรต่อกัน..”
“…”
แป้งมองหน้าของอั๋นอย่างรู้สึกอึ้งๆ เพราะไม่คิดเลยว่าเขาจะมองว่าการมีอะไรกับผู้หญิงเป็นเรื่องธรรมดาทั่วไป
“ก็จริงอะนะ นายไปเรียนเมืองนอกมาด้วยนี่ เรื่องพวกนี้นายก็เลยมองว่ามันเป็นเรื่องปกติซินะ..ฉันเข้าใจ”
“เธอเป็นอะไรเปล่าอะ..?”
เขาหันมามองหน้าเธอแล้วถามเธอด้วยความสงสัย ว่าทำไมจู่ๆ เธอก็ถามเขาเรื่องนี้ออกมา
“เปล่า..ฉันไม่เป็นอะไร..”
“…”
หลังจากที่แป้งทำอาหารให้เขาทานจนอิ่มแล้วเขาก็ลุกขึ้นเตรียมตัวกลับ
“อิ่มมากๆ แล้วก็อร่อยสุดๆ เลย ฝีมือเธอนี้ยังกะเชฟเลยนะ..ใครได้เธอเป็นแฟนนี่สงสัยอ้วนตายเลย”
“ตอนนี้ยังไม่มี เลยต้องทำให้แค่ตัวเองกินนี่แหละ”
“ดีแล้วอย่ามีเลย อยู่เป็นโสดแบบนี้แหละดีแล้ว..”
“ทำไม..ทำไมนายถึงอยากให้ฉันโสด..?”
“ก็ถ้าเมื่อไหร่เธอมีแฟน เราก็คงไม่ได้มาทานอาหารอร่อยๆฝีมือเธอแบบนี้อีกนะซิ..เพราะงั้นจงโสดต่อไป..”
เขาพูดจบก็เดินออกไปจากห้องด้วยใบหน้ายิ้มแย้มมีความสุขที่ได้ทานของอร่อยฝีมือเพื่อนรัก ต่างจากเธอที่ได้แต่ยืนมองเขาเดินไปด้วยความรู้สึกน้อยใจที่เขามองเห็นเธอเป็นได้แค่นี้
"ในสายตาของนายฉันคงเป็นได้แค่นี้ซินะ.."
...
- ผู้เขียน
