เพื่อนต้องช่วยเพื่อน
843 คำ
5 วันผ่านไป
ร้านอาหาร เวลา 2 ทุ่ม
"ตัดสินใจได้แล้วใช่ไหม..?"
"อืม.."
"เธอจะยอมช่วยเราจริงๆใช่ไหม..?"
"อืม.."
"พูดจริงนะ..?"
"อืม.."
"ต้องแบบนี้ซิแป้ง..เพื่อนต้องช่วยเพื่อนซิถึงจะถูก"
"เออๆ..ที่ฉันยอมช่วยนายก็เห็นแกความเป็นเพื่อนหรอกนะ.."
"ขอบใจเธอมากนะที่ช่วยเรา..เราเครียดมาตั้งหลายวัน วันนี้เธอทำให้เราหายเครียดเป็นปลิดทิ้งเลย"
"แล้วนายจะพาฉันไปหาพ่อนายวันไหนอะ แล้วพ่อนายเขาจะเชื่อจริงๆหรอว่าฉันกับนาย..เอ่อ..เป็นผัวเมียกันอะ."
"ต้องเขื่อซิ..ถ้าเรามีทะเบียนสมรสไปยืนยัน.."
"ฮ่ะ..ทะเบียนสมรสหรอ.?"
"ใช่..เพื่อให้สมบทบาทและทำให้เตี่ยกับม๊าของเราเชื่อ เรา 2 คนต้องจดทะเบียนสมรสกัน.."
"ต้องขนาดนั้นเลยหรอ..?"
"ใช่..เตี่ยเราฉลาดจะตาย ถ้าหากว่าเรา2คนไม่จดทะเบียนสมรสกันจริงๆนะ เตี่ยไม่มีวันล้มเลิกเรื่องที่จะหาผู้หญิงมาให้เราแต่งงานแน่ๆ.."
"..."
"นะแป้ง..เราขอเวลาแค่ 1 ปีนะ..เรื่องที่เราจดทะเบียนสมรสกันเราสัญญานะ ว่าเราจะไม่บอกใครทั้งนั้นเรื่องนี้จะเป็นความลับแค่เรา 2 คนเท่านั้นที่รู้.."
"แล้วทำไมฉันจะต้องจดทะเบียนสมรสกับนายตั้ง 1 ปีด้วยหละ..?"
"เพราะเรามั่นใจนะซิว่าเตี่ยต้องให้คนมาคอยจับตาดูพวกเราแน่ๆ ถ้าเรารีบไปหย่ากันเลยเตี่ยก็ต้องรู้ว่าเราไม่ใช่ผัวเมียกันจริงๆ.."
"เตี่ยนายคงไม่ทำถึงขนาดนั้นหรอกมั้ง.."
"เธอยังไม่รู้จักเตี่ยเราดีพอ เตี่ยเราทำได้มากกว่าที่เธอคิดอีกได้อีกเยอะ.."
"..."
เธอทำสีหน้าเครียดขึ้นมาทันทีเพราะไม่รู้ว่าตัวเองคิดถูกหรือคิดผิด ที่ยอมตกลงจะช่วยเล่นละครตบตาพ่อกับแม่ของเขา
แต่ตอนนี้สิ่งที่เธอลำบากใจที่สุดก็คือการที่ต้องมาจดทะเบียนสมรสกับเขานี่แหละ
"นะแป้ง..เราขอเวลาแค่ 1ปีเท่านั้น..เราสัญญาเราจะไม่บอกใครเรื่องนี้เด็ดขาด.."
"..."
"นะแป้ง..ช่วยเราะเถอะนะ.?"
"อืม..ก็ได้.."
"ขอบใจนะ.."
"แต่แค่ 1 ปีเท่านั้นนะ.."
"อืม..แค่ 1 ปีจริงๆ.."
....
วันรุ่งขึ้น
อำเภอ..( วันที่ 6 )
"เรียบร้อยครับวันนี้พวกคุณ 2 คนได้เป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฏหมายแล้วนะครับ...นี่เป็นทะเบียนสมรสของคุณทั้ง 2 คนครับ"
"ขอบคุณครับ."
"ขอบคุณค่ะ."
เขารับทะเบียนสมรสที่มีชื่อของพวกเขาทั้ง 2 คนมาถือไว้ในมือแล้วมองจ้องมันอย่างรู้สึกแปลกๆ
"เดี๋ยวเราเก็บทะเบียนสมรสไว้เอง.."
"อืม.."
"งั้นต่อไป เราไปเก็บเสื้อผ้าที่ห้องเธอกันเถอะ.."
"ไปเก็บทำไม..?"
"ก็เก็บเสื้อผ้าเธอเพื่อมานอนคอนโดเราไง.."
"อะไรนะ..?"
เธอถามเขาด้วยสีหน้าแปลกใจแต่พอรู้เหตุผลก็ทำหน้าตกใจขึ้นมาทันที
"ก็เพื่อความสมจริงและเตี่ยเราจะได้เชื่ออย่างสนิทใจไง..เธอเลยต้องย้ายมาอยู่คอนโดเดียวกันกับเรา.."
"แต่นายไม่ได้บอกฉันเรื่องนี้นี่..นายบอกแค่เรื่องจดทะเบียนสมรสนะ นายไม่ได้บอกฉันซักหน่อยว่าฉันต้องย้ายมาอยู่คอนโดเดียวกันกับนายด้วย."
"ก็เราบอกอยู่นี่ไง..ปะเถอะน่า..ไปเก็บเสื้อผ้าเถอะเดี๋ยวเราช่วย.."
"นี่นาย.."
เขาถือวิสาสะจูงมือพาเธอไปที่รถทันทีโดยที่เธอไม่เต็มใจนัก เพราะเขาไม่ยอมบอกเธอตั้งแต่แรกว่าเธอต้องย้ายมาอยู่คอนโดเดียวกันกับเขาด้วยแบบนี้ เพราะถ้าเป็นแบบนั้นเธอคงไม่ยอมง่ายๆหรอก
คอนโดของแป้ง
"เสร็จหรือยัง..?"
"ยัง.."
เขานั่งรอเธออยู่ข้างนอกห้องเห็นว่ามันนานมากแล้วจึงเดินเข้ามาเห็นเธอยั่งนั่งนิ่งอยู่กับกองผ้าบนเตียงนอน
"นี่เธอยังไม่ได้เก็บเสื้อผ้าเข้ากระเป๋าซักชิ้นเลยหรอ.?"
"ฉันต้องย้ายเข้าไปอยู่คอนโดเดียวกับนายจริงๆหรอ.?"
เธอหันมาถามเขาอีกครั้งด้วยสีหน้ากังวล
"ก็ใช่นะซิ..ก็เธอรับปากว่าจะช่วยเรา เธอเป็นเพื่อนเรานะ เพื่อนจะช่วยเพื่อนทั้งทีก็ต้องช่วยให้สุดซิ.."
"แต่คอนโดนายมีห้องนอนแค่ห้องเดียวเองนะ..?"
"แล้วไงอะ..?"
"ฉันกับนาย..เอ่อ..เราต้องนอนห้องเดียวกันไหม.?"
"อืม.."
"เห่ย.! แบบนี้ได้หรอ..?"
"คนเป็นเพื่อนกันนอนเตียงเดียวกันเยอะแยะไป.."
"..."
"ทีเมื่อวันก่อนตอนที่เธอเมา เธอยังถอดเสื้อต่อหน้าเราแล้วยังบอกเลยว่าจะอายทำไม เราเป็นเพื่อนกัน.."
"เห่ย.!..ฉันทำแบบนั้นจริงดิ..?"
"จริง..เธอทำ"
"..."
"มาเราช่วยเก็บ จะได้เสร็จไวๆ.."
"ไม่ต้องเลย..เห่ย! นั่นมันชุดชั้นในฉันวางเลย.."
"เดี๋ยวช่วยไง.."
"ไม่ต้องยุ่ง.."
เขาช่วยเก็บเสื้อผ้าของเธอยัดใส่กระเป๋าอย่างรีบๆจนเสร็จเรียบร้อยแล้วก็พาเธอไปที่คอนโดของเขาทันที
....
อย่านะ อย่าเล่นเพื่อนนะ
- ผู้เขียน
