เช้าวันต่อมา
อันเล่อลุกขึ้นมาเตรียมอาหารไว้ในลูกแต่เช้า โดยมีจือหยวนเดินลงมาจากด้านบนด้วย วันนี้เรี่ยวแรงของจือหยวนเริ่มคงที่แล้ว ขาทั้งสองข้างสามารถลุกเดินได้โดยที่ไม่ต้องมีอะไรช่วยพยุง
"แม่จ๋า น้องตื่นแล้ววว"
ขณะที่อันเล่อกำลังทำซักผ้าตากอยู่หลังบ้าน จือหยวนที่อยู่ใกล้กว่าจึงรีบเดินขึ้นไปหาลูกน้อยด้วยความเป็นห่วง ค่ำคืนที่ผ่านมาพวกเขาเพิ่งกำชับกับลูก ๆ ว่าห้ามเดินลงบันไดเอง ต้องตะโกนเรียนพ่อแม่ให้ขึ้นไปรับเท่านั้น
"เสี้ยงจือรอเดี๋ยวนะลูก พ่อกำลังขึ้นไปรับ"
หนูน้อยตาเป็นประกายเมื่อเห็นพ่อเดินขึ้นบันไดไปรับ ทั้งที่เมื่อวานพ่อยังหัดเดินกับเธออยู่แท้ ๆ สงสัยเป็นเพราะพ่อได้ยาดีจากจุมพิตของเธอ
"หู้วว พ่อจ๋าเดินได้แล้วเหรอ ฮะ ฮะ เพราะน้องแน่ ๆ เลย จุ๊บของน้องเป็นยาวิเศษ มา ๆ น้องจาจุ๊บให้อีกที จูจุ๊บบบ! ฮะ ฮะ"
"อั๊ยหยา! น้องมาจุ๊บพ่อ น้องแปรงฟันรึยังครับ แล้วพี่ชายตื่นรึยัง"
คนเป็นพ่อท
