บทที่ 12
ชิงชิงรีบกระตุกชายเสื้อของเจ้านายตน ที่นี่ไม่ใช่จวนสกุลปิง แม้ลานหน้าจวนจะไม่มีผู้ใดแล้ว แต่หน้าต่างมีหูประตูมีช่อง
“เอ่ยออกมาแต่ละคำ ล้วนด้อยค่าผู้อื่น แต่ไม่เคยสู้อะไรผู้ใดได้เลย น้องหญิงฟังคำเตือนพี่สาวคนนี้สักคำ จางหมิ่นมิหยุดที่สตรีใดเพียงเพราะคำว่าคู่ควรหรอก” แม้จะยังไม่รู้ว่าตอนนี้อู่อ๋องให้ปิงเยว่ฉางมาอยู่ที่นี่ด้วยเหตุผลใด แต่คงไม่ห่างไกลไปจากเรื่องราวของชาติที่แล้วเท่าใดนักหรอก
เยว่ฉางชะงักเมื่อได้ยินคำพูดของเฉิงเหยา คำพูดที่เต็มไปด้วยความจริงที่นางไม่อยากยอมรับ บุรุษที่มีอำนาจไม่มีสตรีเดียวในจวน บิดาของนางเองก็มีมากมาย นางมองไปที่เฉิงเหยาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความขุ่นเคืองและสับสน แต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าคำพูดเหล่านั้นมีน้ำหนักจริง
"พี่ใหญ่หมายความว่าอย่างไร" เยว่ฉางถามเสียงสั่นเล็กน้อย แค่มีปิงเฉิงเหยานางยังมิอาจยอมได้ หากเขามีสตรีอื่นอีกดั่งข่าวลือ นางจะทนได้จริ
