บทที่ 6
เฉิงเหยารู้สึกหัวใจเต้นแรงเมื่อพิธีกราบไหว้ฟ้าดินเริ่มขึ้น ความทรงจำจากชาติก่อนที่นางเคยเป็นซูเมิ่งกลับมาหลอกหลอน นางจำได้ดีว่าในชาติก่อนนั้น จางหมิ่นหลอกลวงนางมากมายเพียงใด ไม่เพียงแต่ทำให้นางหลงรักเขา แต่ยังปิดบังฐานะที่แท้จริงของตนเอง นางถูกเขาหลอกอย่างโง่เขลา จนกระทั่งวาระสุดท้ายของชีวิต
แม้ในตอนนั้นความทรงจำของนางเลอะเลือนไป แต่สิ่งที่จางหมิ่นทำกลับไม่เคยจางหายไปจากใจของนาง ความรู้สึกทรยศและความเจ็บปวดทำให้เฉิงเหยาหวาดระแวง นางรู้สึกเหมือนจะได้ยินเสียงหัวเราะเยาะจากชาติก่อนก้องอยู่ในหู
"นึกว่าจะได้แก้ไข..." นางพึมพำกับตัวเองด้วยความขมขื่น ความหวังที่เคยมีว่าจะหลุดพ้นจากชะตากรรมนี้หายไปกับสายลม ตอนนี้นางต้องยืนอยู่ตรงหน้าเขาอีกครั้ง หวังว่าครานี้จะไม่ซ้ำรอยเดิม
เฉิงเหยาก้มหน้านิ่งอยู่ภายใต้ผ้าคลุมแดง รวบรวมสติสัมปชัญญะทุกอย่างเพื่อรับมือกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น แม้จะแตกต่างจาก
