ตอนที่ 2 เฮีย
1436 คำ
สาวสวยผิวสีแทน หน้าตาคมเข้ม เดินตามเพื่อนสาวเข้ามาในคลับสุดหรู ด้วยรูปร่างหน้าตาทำให้เธอกลายเป็นที่สนใจของหนุ่ม ๆ ที่อยู่ข้างในจำนวนมาก
"นานทีปีหนจะออกมาแรดกับเพื่อน ช่วยทำหน้าตาให้มันดี ๆ หน่อยได้มั้ยคะ คุณหนูไข่มุก"
"แล้วนี่ฉันทำหน้าไม่ดีตรงไหนฮะ คุณสายไหม"
ฉันตอบกลับเพื่อนสาว วันนี้วันเสาร์ สายไหมเพื่อนซี้ก็พยายามตื๊อให้ฉันออกมาเที่ยวด้วย จะว่าไปก็เป็นปีแล้วนะที่ฉันไม่ได้มาเที่ยวที่แบบนี้ ตั้งแต่เกิดเรื่องครั้งนั้น จนทำให้ฉันกลัวทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวไปหมด กว่าจะรักษาสภาพจิตใจให้หายดีได้ก็ใช้เวลาเป็นปี
"ไป ไปนั่งตรงนั้นกัน ฉันนัดเพื่อนไว้อีก 2 คน เดี๋ยวก็ตามมา"
"เพื่อนแกผู้หญิงหรือผู้ชาย"
"เพื่อนผู้หญิง สบายใจได้"
สายไหมรู้ว่าฉันไม่ชอบออกมากับผู้ชายคนไหน เพราะเรื่องนั้นมันฝังใจ จนเหมือนจะเป็นโรคกลัวผู้ชาย
ในคลับสุดหรูที่มีนักท่องราตรีมากมายที่แค่ปรายตามองก็รู้ว่ามีแต่ลูกคนมีเงินทั้งนั้น
"นี่ไข่มุก พวกผู้หญิงที่มาเที่ยวที่นี่ต่างก็บอกว่าเจ้าของหล่อมาก หล่อแบบวัวตายควายล้มเลยล่ะ"
"หล่อขนาดนั้นแน่ใจเหรอว่าเป็นคน"
"ฉันว่าไม่ เพราะใคร ๆ ก็ว่าเขาเป็นเทพบุตร"
ให้ตายสิ ฉันล่ะเหนื่อยกับนิสัยคลั่งคนหล่อของเพื่อนซี้เหลือเกิน
นั่งรอไม่นานนักเพื่อนของสายไหมอีกสองคนก็ตามมาสมทบ พวกเราทั้งสี่คนก็ดื่มกันอย่างสนุกสนาน อยู่ปีสี่แล้วอีกหน่อยก็ต้องเข้าวัยทำงานเต็มตัว ช่วงนี้เลยปล่อยตัวปล่อยใจกับความสนุกไปก่อน แต่สิ่งเดียวที่ฉันยังปล่อยไม่ได้เลยก็คือ เจ้าของสัญญาที่บอกว่า เมื่อไหร่ที่ฉันจบ ม.6 ให้มาอยู่กรุงเทพฯ เขาจะเป็นคนดูแลฉันเอง แต่นี่ก็สี่ปีแล้วนะที่เขาหายไป หายไปโดยไม่บอกอะไรสักคำ จู่ ๆ เขาก็บล็อคทุกช่องทางการติดต่อ ฉันพยายามตามหาเขาตลอดตั้งแต่ย้ายมาเรียนที่กรุงเทพฯ ข้อมูลล่าสุดรู้เพียงว่าเขาเปิดคลับอยู่ แต่ไม่รู้ว่าที่ไหน ฉันตามหาเขาแทบจะทุกที่ที่พอไปได้ แต่นั่นก็เป็นสาเหตุให้เกิดเรื่องที่ฉันลืมไม่ลงมาจนถึงทุกวันนี้ ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังหวังว่าจะเจอเขาในสักวัน เพื่อที่จะทวงคำสัญญาที่เขาให้ไว้
"ไอ้มุก ๆ ดูนั่น ทางนั้น นั่นไงเจ้าของร้านที่พวกผู้หญิงเขาลือกัน โคตรหล่อ นี่มันเทพบุตรชัด ๆ"
ฉันหันไปตามเสียงของเพื่อน แต่เขาเดินผ่านไปแล้ว เห็นเพียงข้างหลังเท่านั้น แต่ทำไมมันดูคุ้นตาเหลือเกินนะ แต่จู่ ๆ ขายาวที่กำลังจะเลี้ยวเข้าไปอีกทางของร้านก็หยุดลง แล้วมองกลับมาที่โต๊ะที่พวกฉันนั่งอยู่ เป็นเขา เป็นเขาแน่ ๆ ฉันจำได้
"เฮีย"
ฉันเอ่ยเรียกออกไปอย่างเคยชิน แต่เขาหันกลับไปแล้ว ทำไมเขาถึงทำเป็นไม่รู้จักฉันแบบนั้น หรือเขาจำฉันไม่ได้ แต่ฉันจำเขาได้แม่น เจ้าของสัญญาเมื่อหลายปีก่อน
"แกเรียกใครอะมุก"
สายไหมถามขึ้นมา ทำให้สติฉันกลับมาอีกครั้ง
"เปล่าแก จำคนผิดน่ะ"
ฉันตอบปัด ๆ ไป แต่ฉันมั่นใจว่าไม่ผิดคนแน่
///////
หญิงสาวในชุดเดรสสายเดี่ยวสีครีมขับผิว เธอดูโดดเด่นกว่าทุกคนที่อยู่ตรงนั้น แม้จะเห็นหน้าเพียงแค่ชั่วครู่ ผมก็จำเธอได้ดี ผิวแทน ดวงตากลมโต มีขี้แมลงวันใต้ตาข้างขวา ยิ่งทำให้ดวงตาของเธอดูมีสเน่ห์น่าหลงใหล ผู้หญิงที่ผมเคยรักมาเป็นเวลาสิบกว่าปี เจ้าของความเจ็บปวดในหัวใจของผม ไข่มุก..
ผมยืนมองกลุ่มของพวกเธอดื่มอยู่ข้างล่างผ่านกระจกห้องทำงาน เธอดูท่าทางมีความสุขดีนี่ สงสัยจะเลิกกับผู้ชายคนนั้นไปแล้วถึงได้ออกมาเที่ยวยั่วผู้ชายตามคลับแบบนี้ ไม่รู้ว่ายืนมองเธอนานแค่ไหน แต่จู่ ๆ ใบหน้าสวยคมก็เงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมพอดี สายตาคู่นั้นดึงผมกลับไปในภวังค์อีกครั้ง คำสัญญามากมายที่เคยให้ไว้วนเวียนกลับมาในความคิด
"เฮียห้ามผิดสัญญานะ ที่บอกว่าจะดูแลมุกน่ะ มุกจำแม่นนะ เฮียห้ามเบี้ยวด้วยล่ะ"
"ไม่เบี้ยวแน่นอน เฮียสัญญา เฮียจะรอมุกแค่คนเดียว"
"รอมุกคนเดียวแน่นะ อย่าให้รู้นะว่าเฮียมีคนอื่น"
"เฮียจะกล้ามีใครได้ยังไง เฮียรักมุกแค่คนเดียว"
"มุกก็รักเฮียนะ"
นั่นคือคำสัญญาของเราสองคน และผมก็รักษาสัญญาอย่างดี ผมไม่เคยยุ่งกับผู้หญิงคนไหนเลยจนผมอายุ 28 ปี แต่หลังจากนั้นไม่นานเธอก็เป็นคนทำลายคำสัญญา
เมื่อสี่ปีก่อน ภาพเด็กสาวอายุ 18 ปี ในชุดเดรสสีฟ้าลายดอกไม้น่ารักสดใส กำลังยืนคล้องแขนชายหนุ่มที่น่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับผม ถูกโพสลงบนโซเชียลมีเดียของเธอ พร้อมแคปชั่น /เปิดตัวว่าที่ลูกเขยบ้านไข่มุกอันดา...เฮียตง/
ผมจำได้ดี วันนั้น วันที่ผมคลั่งเกือบตาย ไม่คิดว่าเธอจะทำลายคำสัญญาของเราได้ ผมบล็อคทุกช่องทางการติดต่อ ผมไม่ต้องการรับรู้เรื่องราวของผู้หญิงหลายใจคนนี้อีก แต่วันนี้ เป็นเธอที่กลับเข้ามาในวงจรชีวิตผมอีกครั้ง เวลาเอาคืนของผมคงมาถึงแล้วสินะ
//////
เมื่อฉันเงยหน้าขึ้นไปมองข้างบน ก็บังเอิญเห็นเขาที่กำลังมองฉันอยู่เช่นกัน ฉันต้องรู้ให้ได้ ต้องรู้ให้ได้ว่าใช่เฮียเดวิดรึเปล่า ฉันลุกจากโต๊ะที่นั่งอยู่ แล้วเดินไปตามทางที่เขาเดินหายเข้าไปเมื่อกี้ ฉันเดินตามบันไดมาจนถึงชั้นสาม หน้าห้องมีผู้ชายในชุดสีดำหลายคนยืนเฝ้าอยู่ เขาต้องอยู่ในนี่แน่ ๆ พลันสายตาก็เหลือบไปเห็น 1 ในจำนวนคนที่อยู่หน้าห้อง ฉันจำผู้ชายคนนี้ได้
“พี่แจ๊ส ใช่พี่แจ๊สรึเปล่าคะ"
ฉันเดินตรงไปหาคนที่ฉันเรียกทันที
"นะ น้อง ไข่มุก น้องไข่มุกเหรอครับ"
"ใช่ค่ะ มุกเอง พี่แจ๊ส เฮียอยู่ในนั้นรึเปล่าคะ ขอมุกเข้าไปคุยกับเฮียหน่อยได้มั้ย"
"เอ่อ คือ พี่แจ๊สว่า ไว้คราวหลังดีกว่านะครับ"
"ไม่ค่ะ มุกจะคุยกับเฮียวันนี้ แล้วก็ตอนนี้ด้วย พี่แจ๊สให้มุกเข้าไปเถอะนะคะ มุกตามหาเฮียมาตั้งหลายปีกว่าจะเจอ"
ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ ประตูห้องที่ฉันต้องการจะเข้าก็เปิดออกมา คนตัวสูงเกือบ 190 ยืนจ้องฉันตาเขม็งจนดูน่ากลัว
"เฮีย ใช่เฮียจริง ๆ ด้วย"
น้ำตาใสไหลออกมาอย่างไม่ตั้งใจ ในที่สุดฉันก็ตามหาเขาเจอสักที
"มีธุระอะไร"
น้ำเสียงเย็นเฉียบเอ่ยถามอย่างไร้ความรู้สึก จนฉันเองไม่รู้จะตอบว่ายังไง
"เข้ามาสิ"
เฮียเปิดประตูออกกว้าง แล้วบอกให้ฉันเข้าไปข้างใน ฉันเองก็เดินตามเขาเข้ามาทันที ห้องปิดลงพร้อมกับเสียงล็อคประตู เฮียเดวิดเดินไปนั่งลงที่โซฟาฝั่งตรงข้ามที่ฉันยืนอยู่ สายตาคมกริบที่เขามองมาเหมือนเขากำลังอยากจะฉีกฉันออกเป็นชิ้น ๆ
"เฮีย เฮียหายไปไหนมา มุกตามหาเฮียมาตลอดสี่ปีเลยนะ ไหนเฮียบอกจะรักษาสัญญาไง"
ฉันเอ่ยทวงคำสัญญาที่เขาเคยให้ไว้ รอยยิ้มมุมปากที่ผุดออกมาจากคนตรงหน้า เหมือนเขาเป็นใครก็ไม่รู้ที่ฉันไม่รู้จัก
"คิดถึงฉันเหรอ ไข่มุก"
จู่ ๆ เขาก็ถามฉันขึ้นมา
"คิดถึงสิ มุกคิดถึงเฮียมาตลอด มุกถึงอยากรู้ว่าทำไมเฮียถึงหายไป"
"อย่างงั้นเหรอ งั้นฉันจะทำให้เธอหายคิดถึง เอามั้ย"
คำพูดเยือกเย็นพร้อมกับคนตัวโตที่ลุกขึ้นแล้วเดินมาทางฉัน ทำไมเฮียเหมือนกลายเป็นคนละคนแบบนี้ล่ะ ทำไม
///////////
- ผู้เขียน
