ตอนที่ 5
1064 คำ
“จีน...”
“คะ?”
“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ เธอคิดถึงบ้านหรือเปล่า?”
นาธาเนียลเอ่ยถามหญิงสาวซึ่งเธอมีอาการกระตุกเล็กน้อยเมื่อถูกทัก เขาคงเห็นอะไรบางอย่างฉายออกมาจากแววตาที่มีร่องรอยของความกังวลทว่าสาวไทยกลับส่ายหน้า
“มะ...ไม่หรอกค่ะ...คนที่บ้านฉันเข้าใจ”
“ถ้ามีอะไรจะให้ฉันช่วยเหลือเธอรีบบอกฉันเลยนะ อย่าเก็บความไม่สบายใจเอาไว้เพราะเธอต้องอยู่ที่นี่สามเดือน”
“ที่คุณจ้างฉันมาตั้งหนึ่งล้านดอลล่าห์ฉันก็ถือว่ามันมากมายสำหรับฉันแล้วล่ะค่ะ”
“ฉันหมายถึงการช่วยเหลือมากกว่านั้น อาจเป็นทางบ้านของเธอถ้ามีอะไรเดือดร้อน ก็เธอบอกฉันเองนี่ไม่ใช่หรือว่าเธออยู่กับแม่สองคน”
“พวกเราโอเคค่ะ”
ชาคริยาตอบสั้น ๆ เพราะเธอไม่กล้าที่จะบอกรายละเอียดมหาเศรษฐีผู้โอบอ้อมอารีอย่างนาธาเนียลเกี่ยวกับมารดาของเธอที่กำลังป่วยและเงินค่าจ้างที่เขาให้เธอไปนั้นถูกใช้จ่ายไปเกือบทั้งหมดกับค่ารักษาพยาบาลแพงลิบลิ่ว
เธอไม่กล้าแม้แต่จะขอบคุณความมีน้ำใจที่เขาหยิบยื่นมาให้และเธอได้ใช้มันเพื่อยื้อลมหายใจของคนสำคัญที่สุดในชีวิต และยิ่งได้เจออีธานเธอก็ยิ่งหนักหน่วงในหัวใจไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยปากขอให้เขาช่วยอะไรมากไปกว่านี้เพราะเกรงว่าลูกชายของเขาจะมองว่าเธอมาที่นี่เพื่อสูบเลือดสูบเนื้อจากนาธาเนียลซึ่งมันไม่ได้อยู่ในสมองของเธอสักนิด แต่หลังจากนี้ชาคริยาก็รู้ตัวแล้วว่าเธอต้องเจอกับพายุใหญ่อย่างแน่นอน
“จีน...ตามฉันมานี่สิ ฉันจะพาเธอไปดูห้องของเธอที่ฉันจัดไว้ให้ และหน้าที่แรกสำหรับเธอในวันนี้ก็คือ...”
ชายสูงวัยดึงมือหญิงสาวไปกุมไว้อีกครั้งซึ่งในขณะนั้นก็มีแม่บ้านเข้ามาช่วยหิ้วกระเป๋าเดินทางของหญิงสาว
“คืนนี้เธอต้องไปที่ห้องของฉัน...และทุกคืนตอนสองทุ่มเธอต้องอ่านหนังสือให้ฉันฟังก่อนนอน มันคงเป็นงานที่ไม่หนักหนาเกินไปใช่มั้ย?”
“ค่ะ...คุณนาธาเนียล”
หญิงสาวตอบรับ เธอรู้สึกไว้วางใจในตัวของบุรุษสูงวัยผู้นี้ ซึ่งไม่ว่าด้วยเหตุผลใดเธอก็รู้สึกแน่ใจว่าเขาจะไม่ทำอะไรนอกเหนือจากข้อตกลงที่เธอรับหน้าที่เป็นคนคอยดูแลเขา นาธาเนียลยิ้มกริ่มก่อนปล่อยมือหญิงสาวให้เป็นอิสระและเดินนำหน้าไปยังห้องด้านในแต่ก่อนที่ชาคริยาจะเดินตามไปเธอก็รู้สึกเหมือนมีใครคอยจับจ้องอยู่ ซึ่งก็เป็นจริงอย่างที่คิดเพราะเมื่อเธอหันกลับไปที่ประตูทางเข้าห้องโถงใหญ่ก็เห็นร่างสูงของบุรุษที่สาดใส่ความหยาบร้ายต่อเธอก่อนหน้านี้
“อีธาน...”
ชาคริยารู้สึกถึงความเย็นเฉียบที่แล่นไปตามปลายนิ้วและริมฝีปาก อีธานยืนอยู่ที่ประตูและจ้องมองเธอด้วยแววตาซึ่งเห็นได้ชัดว่าเขาเกลียดชังและมาดหมายจนเธอเองต้องรีบหลบสายตาและเดินตามนาธาเนียลเข้าไปด้านในขณะที่บุรุษร่างสูงใหญ่ยืนกำหมัดแน่นและขบกรามเสียงดัง
“ชาคริยา...เธอมันโสเภณีชัดๆ!”
เสียงบานประตูที่ถูกผลักเข้ามาทำให้นาธาเนียลซึ่งอยู่ในชุดนอนสวมทับด้วยเสื้อคลุมผ้าไหมและกำลังนั่งจิบไวน์อยู่บนเตียงกว้างในห้องนอนโอ่โถงหันไปมอง รอยยิ้มจางระบายบนใบหน้าคมคร้ามที่มีริ้วรอยเมื่อเห็นว่าใครก้าวเข้ามา
“จีน...มานี่สิ”
มหาเศรษฐีสูงวัยกวักมือเรียกหญิงสาวซึ่งยังอยู่ในชุดที่เธอสวมใส่มาวันนี้ ชาคริยามองไปรอบ ๆ ห้องนอนขนาดใหญ่ที่ได้รับการตกแต่งอย่างโอ่อ่าและก้าวเข้าไปหานาธาเนียลอย่างประหม่า
“นั่งสิ”
เขาผายมือข้างหนึ่งไปที่เก้าอี้บุผ้าไหมปักลายสีทองอร่ามข้างตียงขณะยกแก้วไวน์ขึ้นจิบอีกเล็กน้อยและมองหญิงสาวชาวไทยร่างเล็กด้วยแววตาบอกความเอ็นดู ชาคริยาหย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้แต่สายตาของเธอยังกวาดไปทั่วห้องที่ใหญ่กว่าห้องเช่าราคาถูกของเธอหลายเท่าตัวทั้งการตกแต่งก็เต็มไปด้วยรายละเอียดอันหรูหรางดงาม
“จีน...ขอบใจนะที่เธอมาตรงเวลา” นาธาเนียลเหลือบมองนาฬิกาผนังบอกเวลาที่เขาให้หญิงสาวมาที่นี่สองทุ่มพอดิบพอดี แต่แล้วเขาก็ไม่วายต้องย่นคิ้วด้วยความประหลาดใจ
“จีน ตั้งแต่มาถึงที่นี่เธอยังไม่อาบน้ำอีกเหรอนี่?”
“เอ้อ...ค่ะ...คือฉันคิดว่าจะทำหน้าที่ของตัวเองให้เสร็จเสียก่อนน่ะค่ะ”
“แหม...นี่คงเป็นอารมณ์ขันของสาวบรู๊คลินล่ะสินะ ไม่รีบร้อนที่จะอาบน้ำหลังจากเดินทางไกล แต่ก็โอเคนะ ฉันไม่ซีเรียสกับเรื่องนี้หรอก”
ชาคริยายิ้มก่อนกล่าว “ไหนว่าคุณจะให้ฉันอ่านหนังสือให้ฟังยังไงล่ะคะ”
“หนังสืออยู่บนโต๊ะ...เล่มนั้น”
เขาบอกขณะเอนหลังพิงกับหมอนที่หัวเตียงและปล่อยตัวตามสบายขณะหญิงสาวเอื้อมหยิบหนังสือเล่มหนึ่งบนโต๊ะตัวเล็กและพลิกมันไปมาเหมือนจะค้นหาอะไรบางอย่าง
“มันไม่ใช่หนังสือนวนิยายหรอกจีน” เขากล่าวด้วยรอยยิ้ม
“เอ้อ...ค่ะ...”
“Metaphysics of Richard Taylor...อภิปรัชญาของริชาร์ด เทย์เลอร์”
“ฉันไม่รู้จักเขาเลยค่ะ”
“เขาไม่ใช่นักเขียน แต่เป็นนักปรัชญาร่วมสมัยที่ฉันชื่นชอบผลงานของเขามาก”
“และฉันก็ไม่รู้จักอภิปรัชญาด้วยค่ะ”
“ฉันแค่อยากให้เธออ่านมันให้ฉันฟังก่อนอนเท่านั้น เพราะจริง ๆ แล้วมันไม่ใช่เรื่องที่คนทั่วไปจะให้ความสนใจมากนัก เพราะขนาดวิลเลียม เจมส์ ก็ยังกล่าวไว้เลยว่า อภิปรัชญาไม่ใช่อะไร แต่เป็นเพียงความพยายามอันยุ่งยากส่วนบุคคลในการที่จะคิดให้กระจ่างเท่านั้นเอง...มันไม่ใช่เรื่องบันเทิงเริงใจอะไรหรอกจีน แต่เป็นศาสตร์สำหรับการเรียนรู้เฉพาะทาง...โอ...อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ”
- ผู้เขียน
