ดวงใจทมิฬ

กอดกองขยะ

“ลุงติดค่าเหล้าเท่าไหร่ จะให้ทำงานใช้หนี้กี่วันก็บอกมา”

เอาตัวลุงกลับออกไปไม่ได้เพราะมีคนขวางทางอยู่มาก เด็กสาวเลยรีบเข้าไปหาคนที่น่าจะเป็นเจ้าของร้านขายเหล้าแทน

“เอาตัวเด็กออกไป”

สิงหราชผู้ที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมานับไม่ถ้วน ไม่เคยกลัวใครหน้าไหนทั้งสิ้น กำลังถอยหลังหนีเด็กตัวสกปรกที่มีกลิ่นเหม็นโชยออกมาจากตัวทีละก้าวอย่างมีชั้นเชิง โดยไม่ให้ลูกน้องหรือคนนอกอย่างเด็กคนตรงหน้ารู้

“ก็บอกมาสิว่ากี่บาท”

ชมจันทร์ใช้มือเล็กๆที่ส่วนมากมีแต่สีดำเพราะมันติดมาจากขยะที่เธอเอามาแยกขายคว้าเสื้อเขาบ้าง เนคไทของเข้าบ้าง เพื่อจะใช้กำลังแบบที่ทะเลาะกับอีมะปรางลูกของป้าร้านขายของชำในตลาด

“บอกให้มาลากเด็กคนนี้ออกไป”

สิงหราชหันไปตะคอกลูกน้องของตัวเองเมื่อถอยหนีมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว และก็ไม่รู้จะไล่เด็กคนนี้ด้วยวิธีไหนจะเอามือผลักก็คงไม่ได้ ทุกส่วนบนตัวเด็กคนนี้เลอะเทอะไปหมด

“ไม่ไป”

ชมจันทร์เห็นท่าไม่ดีจะถูกลากออกไปจากห้องนี้อีกทั้งที่ยังคุยกันไม่รู้เรื่อง สองมือรีบโอบรอบตัวคนที่ตัวใหญ่กว่า กอดรัดเอาไว้อย่างแน่นหนา

“ออกไปให้พ้น”

สิงหราชอ้วกแทบพุ่งในทันทีที่โดนเด็กสาวโผเข้ามากอด กลิ่นเหม็นจากเนื้อตัวของเธอรุนแรงมาก

และที่ยิ่งไปกว่านั้น เสื้อเชิ้ตของเขาที่ไม่เคยมีสิ่งใดมาเลอะเทอะให้ต้องรำคาญลูกนัยน์ตา กลายเป็นสีดำแล้วทั้งตัว

“ก็บอกมาสิว่าค่าเหล้ากี่บาท”

ชมจันทร์ถูกพวกผู้ชายชุดดำจำนวนมากมายที่ต่างกรูกันเข้ามาจับตัวเธอ ลากเธอให้ออกห่างกับว่าที่เจ้าหนี้ที่มีปืน ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องการเงินค่าเหล้าแต่ไม่ยอมบอกสักทีว่ากี่บาท

“ไอ้เคิร์ฟ มึงพาไอ้ใบ้กับเด็กบ้านี่ออกไปให้พ้นหน้ากู แล้วอย่าให้กูเห็นหน้าสองคนนี้อีก”

แววตาดุดันของพญาราชสีห์จ้องมองสองลุงหลานอย่างกับจะแผดเผาถ้าทำได้ คนอย่างเขาไม่เคยปล่อยใครที่ก่อเรื่องจนธุรกิจของเขาเสียหายไปง่ายๆแต่กับสองลุงหลานนี่เขาสุดจะทนที่จะตัดสินความผิดอะไรต่อโดนเฉพาะกับเด็กตัวเหม็นนั่น

“ครับนาย”

เคิร์ฟกับลูกน้องที่แรงดีอีกสองสามคน ช่วยกันเอามือปิดปากสองลุงหลานแล้วรีบพาออกไปจากบ้านหลังใหญ่นี้ ก่อนที่เด็กตัวเหม็นจะต้องตายแทนลุง หรือตายทั้งคู่เพราะเขาแทบไม่เคยเห็นเจ้านายโกรธใครจนตัวสั่นขนาดนี้เลย

“ส่วนมึง ยังไม่ถึงเวลาตาย ออกไปได้แล้ว”

สิงหราชไม่ใช่แค่หมดอารมณ์จะตัดสินความผิดของใบ้เท่านั้น กับอาซานเองเขาก็หมดอารมณ์ด้วยเหมือนกัน ก็ความเหม็นมันยังตลบอบอวลอยู่เต็มจมูกไปหมด

“ขอบคุณครับนาย”

ร่างใหญ่รีบพาตัวเองออกไปจากห้อง ไปให้พ้นหูพ้นตาของผู้เป็นเจ้านาย ไม่ได้กลัวตาย และไม่ได้ดีใจที่เจ้านายยกโทษให้เพราะเขานั้นทำผิดจริงๆ แต่ที่รีบออกไปเพราะเขาไม่อยากให้เจ้านายนึกโกรธอีกกลัวจะลากไอ้ใบ้มาตายด้วย สงสารเด็กสาวตัวเล็กนั้น

“ชุดใหม่ครับนาย”

ภัทรที่คอยเฝ้ามองทุกอย่างอยู่ห่างๆไม่เข้ามายุ่งเพราะเขาไม่ชอบเรื่องฆ่ากัน รอเหตุการณ์สงบแล้วก็รีบจัดหาชุดใหม่มาให้กับเจ้านาย เพราะขนาดเขาอยู่ไกลยังต้องปิดจมูก แล้วเจ้านายของเขาจะเหม็นขนาดไหน นึกแล้วก็สงสารเจ้านายคนเก่ง

“ให้คนมาทำความสะอาดห้องนี้ด้วย อย่าให้กูได้กลิ่นเหม็นเน่านั้นอีก”

คนที่กำลังเอากระดาษทิชชู่เปียกเช็ดมือตัวเองเงยหน้าขึ้นมาสั่งคนที่น่าจะทำอะไรได้เรื่องมากที่สุดวันนี้ ก่อนจะรับชุดใหม่มาแล้วเตรียมจะขึ้นไปเปลี่ยนที่ห้องนอนด้านบน แต่การจะย่างก้าวออกไปของเขาก็ต้องชะงัก

“เด็กมันใจกล้าดีนะครับนาย”

ภัทรอดใจเอาไว้ไม่ไหวเมื่อเห็นสภาพของเจ้านายใกล้ๆ และไหนยังจะท่าทางรังเกียจเด็กคนนั้นจนออกนอกหน้าของเจ้านายอีก เขาหัวเราะออกมาเบาๆ

“ไอ้ภัทร มึงอยากตายคืนนี้ใช้ไหม”

สิงหราชตะคอกเต็มเสียงใส่ลูกน้องคนสนิท สายตาจ้องมองอย่างดุดัน กรามใหญ่ขบเข้าหากันราวกับจะกินเลือดกินเนื้อลูกน้องตัวเอง

“ขอโทษครับนาย”

ภัทรรีบก้มหัวขอโทษผู้เป็นเจ้านาย ก้มอยู่นานสองนานจนเจ้านายเดินผ่านหน้าไป แล้วก็แอบหัวเราะคนเดียวต่อก่อนจะรีบออกไปสั่งการลูกน้องที่อยู่ด้านนอกบ้านให้เตรียมตัวกลับกรุงเทพทันทีที่เจ้านายเปลี่ยนชุดเสร็จ

“ลุง จะไปไหน”

ตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อสามวันก่อน ชมจันทร์ก็คอยจับตามองลุงของเธอเอาไว้ตลอด ไม่ให้คลาดสายตา ด้วยกลัวจะไปกินเหล้าที่ร้านไหนแล้วไม่มีเงินจ่ายเดี๋ยวเขาจะเอาปืนมาจ่อหัวทวงหนี้อีก

“หาเงินอะไร จะไปกินเหล้าอีกสิไม่ว่า”

ใบ้ที่อยากมีเงินก้อนไปให้หลานสาวสมัครเรียนมอสี่ให้ทันเทอมนี้ รีบชี้มือนู้นนี้บอกให้หลานสาวนั้นรู้ทันทีตามภาษาที่เคยใช้คุยกัน

“จะไปบ่อนได้ไง เรายังไม่จ่ายค่าเหล้าเขาเลยนะ เดี๋ยวก็ถูกลากไปยิงทิ้งอีกหรอก”

คุยไปคุยมาชมจันทร์ถึงกับเสียงดังใส่คนเป็นลุง เพราะไอ้คำว่าบ่อนที่ลุงของเธอใบ้คำออกมา ไปแล้วแค่เมากลับมาเธอไม่ว่าหรอกนะ แค่พอลุงของเธอไปแล้วมีคนมาทวงค่าเหล้าเนี้ยสิมันไม่ดีเลย จะพาลตายกันหมดบ้าน

“บ่อนไหนของลุงอีก กระต่ายไม่ให้ลุงไปนะ”

ใบ้ไม่ยอมอ่อนตามคำขอของหลาน ใช้เสียงที่ไม่มีออกมากับมือเถียงสูงหน้าอย่างสุดใจเพื่อจะไปให้ได้สถานที่หาเงินแห่งใหม่ที่มีคนแนะนำมา

“ค่าเทอมกระต่ายหาเองได้ อีกตั้งปีหนึ่งกว่าจะไปเรียนต่อได้ ลุงอย่าไปนะ”

ชมจันทร์กอดลุงของเธอแน่นด้วยสองมือเล็กๆ ไม่ให้ลุงไปไหนทั้งนั้น เพราะเงินค่าเทอมนั้นเธอไม่รีบจะใช้แล้วด้วยเทอมนี้เขาเริ่มเรียนมอสี่กันไปหมดแล้วถึงมีเงินก็ไปเรียนไม่ได้อยู่ดี

“โอ๊ย ลุงกลับมาก่อน”

ใบ้แกะมือของหลานสาวออก แล้วผลักให้ล้มลง ก่อนจะรีบวิ่งไปตามทางเท้าเล็กๆอย่างชำนิชำนาญ หายวับไปอย่างกับหายตัวได้

“ไปติดค่าเหล้าเขามาอีกกระต่ายจะไม่ช่วยเลย คอยดูสิ”

มองตามหลังคนเป็นลุงด้วยความเป็นห่วง ไม่รู้ว่าบ่อนใหม่ที่ลุงพูดถึงจะเป็นยังไง จะยอมยกหนี้ให้ฟรีๆแบบบ่อนของไร่ฉายตะวันหรือเปล่า แต่จะวิ่งตามไปก็คงไม่ได้เธอต้องทำงานด้วยข้าวสารใกล้จะหมดเต็มทนแล้วต้องหาเงินไปจ่ายหนี้ของเก่าก่อนจะได้ไปเชื่อของใหม่เขามากิน

“ลุงกลับมาแล้วเหรอ”

ชมจันทร์กำลังหลับสนิทภายในบ้านหลังโทรมๆ แต่กลับถูกปลุกจากคนเป็นลุงโดยการเขย่าตัวอย่างแรงจนตื่น