ดวงใจทมิฬ

เริ่มต้นชีวิตใหม่

ลูกน้องของอาซานรีบช่วยกันรื้อกองขยะออก ทำงานกันอย่างแข็งขันยิ่งกว่าตอนที่ลูกพี่สั่งงานมาเองเสียอีก

“อื้อๆๆๆ”

ประตูถูกงัดออก ร่างบางที่ยังคงตกใจกลัวงอตัวที่ถูกใบ้มัดไว้แล้วกรีดร้องใส่เสื้อของลุงที่ยังคงถูกยัดอยู่เต็มปาก นึกว่ามีคนใจร้ายที่ฆ่าลุงตามมาฆ่าเธออีกคนแล้วแน่ๆ

“ไอ้ตัวเล็ก”

อาซานเข้าไปลูบหัวร่างเล็กที่สั่นเทา เรียกชื่อที่เคยเรียกอย่างคุ้นเคยตอนที่พบหน้ากันในเวลาปกติ

ชมจันทร์เงยหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาขึ้นมามอง สายตาของเธอเต็มไปด้วยความเศร้าหมองปะปนความหวาดกลัว ก่อนจะก้มหน้าลงตามเดิม เนื้อตัวสั่นเทาจนปลายผมยาวที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อสั่นตาม

ทุกคนต่างมองดูด้วยความสงสาร รวมถึงเกศรินด้วย เธอถึงกับน้ำตาคลอ ไม่คิดว่าสาวน้อยที่แสนสดใสยิ้มแย้มตลอดเวลาที่ได้พบเจอแม้เนื้อตัวจะเหม็นหึ่งไปด้วยกลิ่นของขยะที่ใครๆก็ต่างรังเกียจจะต้องเวรซ้ำกรรมซัดต้องมาพบเจอเรื่องสะเทือนจิตใจเช่นนี้

“ฉันแก้มัดให้นะ ไม่ต้องร้องไห้แล้ว ไม่มีอันตรายอะไรอีกแล้ว”

อาซานค่อยๆแก้มัดให้กับเด็กสาว เขาทำอย่างเบามือ และปลอบประโลมไปด้วยเพราะไม่รู้ว่าเด็กคนนี้เจออะไรมาบ้าง แล้วใครเป็นคนมัดเธอเอาไว้ในนี้

“ลุงใบ้”

ชมจันทร์ไม่ยอมพูดกับใคร ไม่ยอมมองหน้าใคร เหมือนคนไม่มีสติอยู่กับตัว แต่พออาซานแก้มัดเธอเสร็จเธอกลับวิ่งไปยังศพของใบ้

“ลุงขังกระต่ายไว้ทำไม กระต่ายจะอยู่กับใคร”

ร่างเล็กๆของเธอทรุดนั่งลงตรงปลายเท้าของคนเป็นลุง ตะโกนก้องต่อว่าคนตายด้วยน้ำตาที่ไหลริน ด้วยเสียงสะอื้นปิ่มจะขาดใจ

สองมือน้อยๆที่ถูกมัดจนแดงลูบปลายเท้าที่ไม่ได้ถูกไฟไหม้ของคนเป็นลุงนั้นอย่างสุดอาลัย

ไม่มีอีกแล้วลุงใบ้ของเธอ แล้วต่อจากนี้เธอจะอยู่ได้ยังไง ชีวิตเธอไม่มีใครนอกจากลุงใบ้เพียงคนเดียว

"กราบลาลุงเขานะกระต่าย ลุงเขาจะได้หมดห่วง แล้วขึ้นไปเกิดใหม่บนสวรรค์ไปเป็นเทวดาที่คอยมองหนูอยู่บนฟ้า"

เกศรินนั่งลงข้างเด็กสาวชมจันทร์ เธอคอยประคองร่างเล็กที่สั่นเทาจากแรงสะอื้นเอาไว้ตลอดเวลาแม้จะสุดกลั้นน้ำตากับภาพตรงหน้าก็ตาม

“ลุงใบ้ต้องคอยมองกระต่ายทุกวันเลยนะ”

สองมือน้อยๆพนมขึ้น ก้มลงกราบเท้าคนเป็นลุงทั้งน้ำตา สะอื้นไห้สั่งลาทั้งๆที่ไม่เต็มใจ

“เดี๋ยวตำรวจจะมารับศพใบ้ไปที่โรงพยาบาลก่อน ถึงจะพาไปที่วัดได้ ฝากคุณรินดูแลไอ้ตัวเล็กมันก่อนนะครับ”

ทุกอย่างเริ่มเข้าที่เข้าทางเว้นเสียแต่หลานสาวของใบ้ยังคงร้องไห้เสียใจใครปลอบก็ไม่ดีขึ้น อาซานเลยจัดการโทรแจ้งความเพื่อจะได้เอาศพของใบ้ไปวัดถึงแม้จะถูกเผาไปเกือบครึ่งแต่เขาก็อยากทำบุญให้กับใบ้เป็นครั้งสุดท้าย และอยากจะให้เด็กสาวตัวน้อยรู้สึกดีขึ้นว่ายังมีเขาที่ทำตัวเหมือนญาติไม่ได้อ้างว้างแม้ไม่มีใบ้แล้ว

“ไปอยู่กับฉันนะกระต่าย ไปเป็นคนงานของไร่ฉายตะวัน”

“คุณรินหมายความว่า”

อาซานแค่ไม่ต้องการให้เด็กสาวนั้นได้เจอกับตำรวจด้วยไม่อยากให้ตำรวจถามถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมานั้นกับเด็กสาวกลัวจะเสียใจมากขึ้นไปอีก เขาจะจัดการทุกอย่างเองในเรื่องของตำรวจ แต่ไม่คิดว่าการแค่จะฝากเด็กสาวไว้กับเกศรินสักชั่วโมงสองชั่วโมงมันจะแปรเปลี่ยนเป็นรับเด็กสาวคนนี้ไปอยู่ด้วย

“ฉันควรมีผู้ช่วยทำงานบ้าน”

“นายต้องไม่พอใจเรื่องนี้แน่ๆ โดนเฉพาะรับไอ้ตัวเล็กเข้าทำงาน”

“ก็ห้ามใครพูดเรื่องนี้ทั้งนั้น เข้าใจตรงกันนะ”

เกศรินจ้องมองใบ้หน้าของอาซาน เธอเอาอำนาจที่มีมากกว่าเขาข่มเขา ทั้งที่รู้ว่ามันเป็นเรื่องใหญ่เพราะเธอรู้มาว่าสิงหราชประกาศกร้าวออกมาแล้วว่าไม่ขอเจอหน้าสองลุงหลานนี่อีก แต่มันคงไม่เกิดเรื่องใหญ่โตอะไรขึ้นหรอกเพราะเธอจะซุกซ่อนเด็กสาวคนนี้เอาไว้เป็นอย่างดี

“ห้องนี้เป็นห้องนอนของกระต่ายนะ แล้วก็นั้นเสื้อผ้าของกระต่าย แล้วนั้นก็ของใช้ส่วนตัว”

หลังจากงานศพของใบ้ที่คนทั้งไร่ฉายตะวันช่วยกันจัดขึ้นจบลง เกศรินก็พาชมจันทร์สาวน้อยที่ทั้งสงสารและแสนจะถูกชะตาเข้าบ้านแบบจริงจัง

เธอดูแลทุกอย่างเป็นอย่างดี ซื้อเสื้อผ้าให้ใหม่หลายชุด ซื้อของใช้ส่วนตัวให้ด้วยเพราะของเด็กสาวนั้นไม่มีอะไรเหลือเลยข้าวของถูกไฟไหม้จนหมด

แต่มีเพียงหนึ่งอย่างที่เธอทำให้ดีไม่ได้ก็คือห้องนอนของเด็กสาว เธอให้เด็กสาวนอนได้แค่ห้องเล็กๆที่อยู่ด้านหลังบ้าน ทั้งที่ใจอยากจะให้ขึ้นไปนอนที่ห้องกว้างๆข้างห้องของเธอแต่มันทำไม่ได้ เพราะเรื่องที่เธอพาเด็กสาวเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้จะต้องเป็นความลับห้ามไม่ให้เจ้าของบ้านรับรู้เป็นอันขาด

“ขอบใจ”

ชมจันทร์ที่ยังอยู่ในชุดสีดำไว้ทุกข์มองทุกอย่างในห้องนอนที่หรูหราที่สุดเท่าที่ชีวิตนี้ของเธอเคยมีด้วยความตื่นตาตื่นใจ ข้าวของเสื้อผ้ามากมายใหม่เอี่ยมแบบที่ไม่เคยมีมากก่อน

“ขาดเหลืออะไรก็บอกฉัน ไม่ต้องเกรงใจ เพราะเธอเป็นคนงานของไร่ฉายตะวันแล้วชีวิตนี้จะไม่ขัดสนอะไรอีกต่อไป”

ยิ้มละมุมให้กับเด็กสาว พร้อมกับมือยกขึ้นไปลูบผมที่พันกันเป็นรังนกของเด็กสาวด้วยความเอ็นดู

“อื้ม”

ชมจันทร์พยักหน้าแรงๆเหมือนตอนที่คุยกับลุง แล้วก็รู้สึกคิดถึงลุงขึ้นมาด้วยจนน้ำตาคลอเบ้า ถ้าลุงอยู่ด้วยคงได้ใช้ชีวิตสุขสบายนี้ไปด้วยกัน

“ไปเปลี่ยนชุด เดี๋ยวจะได้เริ่มทำงานกัน”

เกศรินเห็นน้ำตาที่ยังไม่ได้ไหลของเด็กสาวนั้น ก็รีบชวนเปลี่ยนเรื่อง ชวนหาอะไรทำเพื่อที่เด็กสาวจะได้ไม่ว่างคิดถึงเรื่องเลวร้ายนั้น

และเธอก็จะสอนมารยาทให้กับเด็กสาวด้วย เพราะเธอนั้นอยากให้เด็กสาวโตไปเป็นคนที่น่ารักเพียบพร้อม มีแต่คนรักคนเมตตา

“ทำไมวิ่งลงส้นเท้าเสียงดังมาแบบนั้นล่ะกระต่าย”

เกศรินหันไปดุชมจันทร์ที่ทำกิริยาไม่เรียบร้อยจนเกิดเสียงดังมาตั้งแต่หน้าบ้านจนถึงในครัวที่เธอนั้นยืนทำขนมอยู่

“กระต่ายขอโทษค่ะ กระต่ายเห็นรถของนายสิงห์มาก็เลยตกใจ”

ชมจันทร์ในวัยสิบเก้าปีกระหืดกระหอบตอบออกไป พร้อมยกมือขึ้นมาไหว้ขอโทษอย่างอ่อนน้อม

“มาไม่บอกล่วงหน้าอีกแล้วนะ”

เกศรินบ่นอุบกับคนที่เป็นเจ้านายของเธอ และเป็นคนที่เธอแอบรักจนยอมทิ้งความเพียบพร้อมทุกอย่างในชีวิตที่เธอมีมาเป็นแค่แม่บ้าน

“กระต่ายไปแอบในห้องก่อนนะคะ”

“อย่าลืมล่ะ ถ้าไม่ใช่ฉันไปเรียกกระต่ายห้ามออกมานะ”

“ค่ะ คุณริน”

ชมจันทร์รีบกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปยังห้องนอนของตัวเองอย่างรู้หน้าที่ด้วยตลอดเวลาที่อยู่บ้านนี้มาสามปีกว่าๆเธอก็ทำแบบนี้ตลอดทุกครั้งที่เจ้าของบ้านมา เพื่อให้ได้อยู่ที่นี่ตลอดไปถึงแม้รู้อยู่แก่ใจว่ามันไม่ใช่สิ่งที่ควรทำ และเจ้าของบ้านก็เกลียดขี้หน้าเธอเอามากๆด้วย แต่ชีวิตของเธอไม่เหลือใครอีกแล้วต่อให้ต้องทำความผิดอีกมากสักแค่ไหนเธอก็ยอมเพื่อแลกกับการได้มีบ้านอยู่