ศรุตกับศศิช่วยพริ้มเพราเก็บข้าวของ
มาร์คินเห็นอย่างนั้นก็นั่งลงช่วยเก็บอีกแรง ข้าวของหล่อนเยอะมาก ทั้งปากกาดินสอ ไฟแช็ก อะไรต่อมิอะไรไหลออกมาเกลื่อนไปหมด
“เจ็บมากไหม ไปหาหมอดีหรือเปล่า” กระซิบถามคนเจ็บเสียงแผ่ว
“ชู่ว์...อย่ามาถามโอเว่อร์ ขี้เกียจตอบ เจ็บ!” คนสวยพูดอย่างเคืองๆ
แล้วในวินาทีที่พริ้มเพราหันหลังให้ ตุ้มหูสองข้างที่รูปทรงต่างกันก็ถูกศรุตกับศศิหยิบขึ้นมาพร้อมกัน
ศศิถือตุ้มหูรูปดาว ส่วนศรุตถือตุ้มหูทรงหยดน้ำที่ขาก้านหักงอ
“โอ๊ะ! คุณพริ้ม ตุ้มหู?” ศรุตยื่นให้ดูเพราะขาก้านมันหักงอ
พริ้มเพรามองผ่านๆ ไม่ได้ใส่ใจมากนัก
“ของคุณริณค่ะ เธอลืมในห้องน้ำ ฉันว่าจะเอาไปให้เธอน่ะ” ตอบแล้วก้มหน้าหยิบของเข้ากระเป๋าต่อ
ศรุตเลิกคิ้วสูง ช่วยเก็บของอื่นๆ ส่งให้พริ้มเพรา
“เดี๋ยวศิช่วยค่ะ” ศศิอาสา พาของที่เก็บได้ไปหย่อนใส่กระเป๋าเช่นเดิม
“ขอบคุณนะคะ ขอบคุณทุกคนเลย” เอ่ยขอบคุณแล้วเดินไปหามณ
