“ไม่เป็นไรแน่นะ ผมห่วงรู้ไหม”
“ฉันกำลังทำหน้าที่ของฉันค่ะบอส” บอกเขาแล้วฝืนยิ้มอีกครา “หวังว่าบอสจะเดินทางปลอดภัยนะคะ คชาคงทำหน้าที่ได้ดีจนถึงหน้างาน” ตอบแล้วโค้งให้เขาจนตัวโก่ง ประชดไปให้สะใจแล้วเดินออกมาน้ำตารื้นๆ ไม่ร้องสิ ร้องทำไม นี่เธอนะ นี่พริ้มเพรา เก็บน้ำตาไว้ร้องไห้วันเพื่อนตาย ดีกว่ามาเสียให้กับเรื่องไร้สาระ!
เลขาสาวผลักประตูออกมา คชายังยืนอยู่ที่เดิมของเขา
“บอสแต่งตัวเสร็จแล้ว ฉันจะรีบไปแต่งตัวบ้าง เจอกันที่หน้างานก่อนสองทุ่มนะ”
“ครับคุณพริ้ม” คชารับคำ มองใบหน้าชื้นเหงื่อของอีกฝ่ายแล้วให้สงสัย “ข้างในแอร์เสียหรือครับ”
คนถูกถามสะดุ้งนิดๆ แตะมือเข้าที่แก้มของตัวเอง
“เอ่อ...เปล่า ฉันแค่ร้อนน่ะ นายจับผิดฉันเหรอ”
“เปล่าครับ ผมแค่ช่างสังเกต มันเป็นนิสัย”
พริ้มเพราเบ้ปากให้บอดี้การ์ดมาดเข้ม เขาดูไม่ต่างจากหุ่นยนต์ในตอนยืนอยู่ข้างประตู คชาคงดูแลมาร์คินได้ดีกว่าเธอ
“ฉันไปนะ”
