พริ้มเพราพ่นลมหายใจอย่างโล่งอก อย่างน้อยชุดของมาร์คินก็เรียบร้อย มณีนุชจะเข้างานพร้อมกับคนที่บ้าน ถึงจะเป็นงานเลี้ยงบริษัทแต่หล่อนก็ตั้งใจพาลูกชายออกงานด้วย นะโมต้องเรียนรู้ที่จะเข้าสังคมตั้งแต่เล็กๆ น่าสงสารเด็กนะ ตัวเท่านั้นแต่ต้องแบกรับความคาดหวังของพวกผู้ใหญ่เต็มสองบ่าเลย
ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ
เสียงอินเตอร์คอมบนโต๊ะส่งสัญญาณ
“พริ้มเพรา”
“คะบอส”
“กระดุมเสื้อผมหลุด”
“คะ? อ้อ...รอสักครู่ค่ะ” แจ้งบอสแล้วหยิบเอากระเป๋ามาควานหาบางอย่าง ตอนย้ายของจากกล่องมาใส่ในกระเป๋า เธอจำได้ว่ามีของหลายอย่างจนจำได้ไม่หมด แต่ถ้ามีกางเกงในในกระเป๋าใบนี้ได้ เข็มกับด้ายก็คงจะมีล่ะ “โอ๊ะ? มีจริงๆ แฮะ” พูดกับตัวเองแล้วหันไปที่คชา เขาเปิดประตูรอท่าตั้งแต่เธอยังไม่ลุกจากเก้าอี้
มาร์คินอยู่ในห้องแต่งตัวตอนที่เธอเดินเข้ามาพร้อมกับถุงผ้าใบเล็กๆ ที่มีเข็มกับด้ายจัดชุดเอาไว้ราวกับเครื่องมือแพทย์ เขาหน้ายุ่งเชียวล่ะ เสื้อ
