มาร์คินจ้องมองพริ้มเพรา มองซีกแก้มเนียน มองบ่าเล็กๆ มองริมฝีปากช่างจ้อที่ปลอบโยนให้เขาหายกลัว คำพูดของหล่อนไม่ได้วิเศษเลิศเลอ แต่กลับทำให้ใจเขาสงบลงได้ มันน่ากลัวใช่ไหม ใช่สิ...มันน่ากลัวต่อหัวใจเหลือเกิน
“ต่อไป...ต้องระวังตัวรู้ไหม”
พริ้มเพราเม้มปาก “โธ่...บอสคะ พอเถอะค่า ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับฉันหรอก ของนั่นส่งมาที่คุณนะคะ ถ้าอยากขู่ฉันจริง มันคงส่งมาที่ฉันแล้วล่ะ หรือไม่ก็ บางที...ตอนนี้ไอ้ฆาตกรมันอาจไม่รู้ตัวตนของฉันก็ได้”
มาร์คินพยักหน้า “ใช่...มันก็คงต้องการแค่ขู่ ขู่ฉันว่าห้าม...รักใครอีก”
พริ้มเพรามองมาร์คินดีๆ พูดอย่างนี้หมายความอย่างไร ไม่ได้นะ ถ้าไม่รักจริงอย่ามาให้ความหวังเลย อย่ามาสร้างความฝันลมๆ แล้งๆ ด้วย มันปวดใจ!
“งั้นยิ่งไม่ต้องกลัว เพราะว่าคุณน่ะ คงไม่มีวันรักฉันหรอก จริงไหมคะบอสขา...”
พริ้มเพราลากเสียงอ้อน เพียงแค่ต้องการแกล้งคน แต่มาร์คินกลับดึงร่างเธอเข้าหา แรงท
