บทที่ 6
ใครคือตัวหลอก
ศรุตออกจากห้องมาพร้อมเลขาสาว เขายังบ่นงึมงำแบบที่พริ้มเพราได้ยินชัดเจน
“บอสของเธอน่ะบ้า! ฉันช่วยมันแท้ๆ เธอเห็นไหม”
“ค่ะ เห็นค่ะ” เธอตอบอย่างเกรงๆ ปิดประตูดีๆ ให้ศรุตบ่นได้อย่างเต็มที่
“หมั่นไส้จริงๆ มันจะเกลียดอะไรฉันนักหนา แต่ก็สมน้ำหน้านัก อ่อนจริงๆ จะอะไรนักหนากะอีแค่ตุ๊กตาตัวเดียว”
“ตัวเดียวนี่หรือคะ” พริ้มเพราอุ้มกล่องตุ๊กตาไปจ่อตรงหน้าศรุต
หวืด!
“จ๊าก!! ตกใจหมดเลย!”
ศรุตบอกรัวๆ ขวัญเอ๊ยขวัญมา พริ้มเพราช่างทำกับเขาได้
พริ้มเพราหัวเราะหึๆ พากล่องกลับไปวางบนโต๊ะแล้วโทรเรียกแม่บ้าน ศรุตยังไม่ยอมไปไหน ยังรอเธออยู่
“มีอะไรหรือเปล่าคะท่านกรรมการฯ”
“โธ่...เรียกผมว่าคุณศรุตก็พอครับคุณพริ้ม” บุรุษเจ้าคารมพูดพลางยิ้ม แทบจะสลัดอารมณ์ขุ่นมัวทิ้งไปเสียตรงนั้น
“ค่ะคุณศรุต มีอะไรให้ดิฉันรับใช้หรือคะ”
“เอ่อ...เปล่า ไม่มี...ไม่มีอะไรเลย”
“งั้นดิฉันขอตัวไปชงชาให้
